Ο Ξιαρχός, οι ρίγες και τα περιττά κιλά της κυρίας δίπλα – Ο άλλος ρατσισμός…

Ο Τάσος Ξιαρχός δεν είναι γνωστός μου. Ούτε γνωρίζω τη δουλειά του. Αυτό δεν λέει πολλά, καθώς κινείται σε έναν χώρο που δεν παρακολουθώ. Θυμάμαι, όμως, να τον βλέπω για πρώτη φορά την περίοδο της έξαρσης του ελληνικού MeToo. Αν με ρωτήσει κανείς ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του και πάλι δεν έχω σαφή εικόνα. Γνώριζε κάποιους από τους φερόμενους τότε ως θύτες; Είχε εξομολογηθεί τη δική του προσωπική εμπειρία εκφοβισμού και μπούλινγκ; Κάτι τέτοιο…

Σήμερα, ξέρω με κάθε λεπτομέρεια τί συνέβη και μετατράπηκε σε persona non grata. Το βίντεο, τα γελάκια, τα σχόλια για τις ρίγες και τα κιλά της κυρίας στο διπλανό τραπέζι και δεν συμμαζεύεται. Στα σόσιαλ μίντια συνάντησα διάφορους υπαινιγμούς σχετικά με τη διαύγειά του. Ίσως είχε πιεί; Δίχως να είμαι σε θέση να γνωρίζω τίποτα για τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του και τις λοιπές καταχρήσεις, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ακόμα και δέκα μπουκάλια ουίσκι να είχε κατεβάσει μονοκοπανιά, δεν θα είχε προβεί σε κανένα απρεπές σχόλιο για τίποτα άλλο πέρα από το βάρος κάποιου.

Ειδικά μίας γυναίκας! Κι αυτό επειδή ζούμε σε μία εποχή που θεωρείται περίοδος ανεκτικότητας –ευτυχώς– στα πάντα, εκτός από τα κιλά. Όποιος έχει σοκαριστεί με τον Τάσο Ξιαρχό δεν ξέρω σε ποιόν πλανήτη ζεί. Ας τον καλωσoρίσω, όμως, στη Γη. Εδώ, λοιπόν, στον τρίτο πιο κοντινό πλανήτη στον ήλιο και πέμπτο μεγαλύτερο σε μάζα στο ηλιακό σύστημα, ασχολούμαστε ολημερίς με τη δική μας μάζα, τη μάζα του διπλανού και πάει λέγοντας.

Έχουμε αισίως εκπαιδευθεί να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, θέλουμε δεν θέλουμε. Τουλάχιστον όταν δεν βρισκόμαστε στην ασφάλεια της οικίας μας, εκεί που ξερνάμε οχετούς. Όπως και να έχει, ειδικότερα, οι νεότερες γενιές, ό,τι μυαλά και αν κουβαλούν, γνωρίζουν ότι θα στιγματιστούν, θα κριθούν, θα περιθωριοποιηθούν αν δεν υιοθετήσουν μία στοιχειώδη πολιτική ορθότητα. Μακριά από μένα οι ακρότητές της…

Η κοινωνία του “no problem”

Έχω βρεθεί σε τραπέζια που ζητούν από τους φίλους να μιλούν χαμηλότερα επειδή χρησιμοποίησαν τον όρο “τσιγγάνος” και όχι “Ρομά”. «Δεν είναι σωστό. Μας ακούνε». Και, όμως, στο ζήτημα των κιλών μπορεί να σε πλησιάσει ο καθένας, να σχολιάσει το σωματότυπό σου, και μάλιστα –στις καλές περιπτώσεις– επικαλούμενος «την υγεία σου». Βρε, βρε τί ενδιαφέρον και συγκίνηση!

Χάνουν τον ύπνο τους για την υγεία όσων έχουν κιλά… Ο ρατσισμός, όμως, ο δημόσιος ρατσισμός που διαπερνάει τα εγκεφαλικά κύτταρα για το βάρος του άλλου, κρύβεται στα θετικά σχόλια και όχι στα αρνητικά. Αναλογιστείτε όλες εκείνες τις δημόσιες, τηλεοπτικές κουβεντούλες που γίνονται γλυκανάλατα και καλοπροαίρετα για το πόσο ωραίος είναι κάποιος, κάποια που έχασε κιλά.

«Καλέ, πώς ομόρφυνε!» Άρα πριν ήταν ένα μάτσο χάλια διότι είχε παραπάνω κιλά… Μου θυμίζει έναν κύριο που οδηγούσε ταξί στη Νέα Υόρκη. Όταν με άκουσε να μιλάω στο τηλέφωνο ελληνικά, με ρώτησε από πού είμαι. Του απάντησα «Ελληνίδα» και εκείνος χαμογελώντας αμήχανα είπε: «Εγώ Τούρκος. No problem». Μάλλον ένας Ελβετός δεν θα είχε συνοδεύσει την αποκάλυψη της δικής του καταγωγής με το No problem.

Έτσι είναι κάπως η προσέγγιση των κιλών στη δημόσια σφαίρα. No problem, αλλά κατά βάση problemάρα. Ποιος έχασε κιλά, ποιος πήρε, πόσα πήρε, γιατί φοράει αυτά τα ρούχα που «δεν την κολακεύει». Κι αυτό, για όσους δεν το γνωρίζατε, είναι κωδικοποιημένη φράση για το «είσαι χοντρή». Εδώ η Αντέλ αν ήξερε πόσοι τόνοι μελανιού θα χυθούν για τα κιλά που έχασε θα το ξανασκεφτόταν.

Όταν ένας γνωστός σχεδιαστής είχε σχολιάσει δημόσια την εμφάνισή της, είχαμε σοκαριστεί. Τώρα, όμως, που άλλαξε εμφάνιση (τί να κάνει και αυτή η έρμη), τώρα την αποθεώνουμε, βγάζοντας όλη την τοξικότητα περί κιλών. Αυτά για τα απαράδεκτά σχόλια του Ξιαρχού και για την επίσης απαράδεκτη υποκρισία μας. Βγήκαμε παγανιά στα πληκτρολόγια να κάνουμε επανάσταση, ενώ η συντριπτική πλειονότητα έχει πράξει κάτι ανάλογο, κάτι αντίστοιχο, κάτι παρεμφερές, σκορπίζοντας δυστυχία σε άλλους…