Ο ξυλοδαρμός της ηθοποιού και οι “πόντιοι πιλάτοι”

της Νεφέλης Λυγερού  –

“Κάτι θα έκανε για να φάει την σφαλιάρα της”. Αυτό γράφει χρήστρια των σόσιαλ μίντια κάτω από την είδηση ότι γυναίκα ηθοποιός δέχτηκε σωματική επίθεση από άνδρα συνάδελφό της. Όχι και τόσο αδιανόητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 71% των γυναικών στην Ελλάδα έχουν υπάρξει θύματα βίας. Κατά τ’ άλλα μας φταίει και το #Metoo.

Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα και εγώ ανάμεσα σ’ όλους εκείνους που στάθηκαν καρτερικά στην ουρά για να παρακολουθήσουν την ταινία The Post. Όταν τα φώτα άναψαν για το καθιερωμένο διάλειμμα, διαπίστωσα πως μία είδους αναταραχή λαμβάνει χώρα αρκετές θέσεις πίσω από εμένα. Χρειάστηκαν δύο-τρία λεπτά μέχρι να διαπιστώσω ότι ως αφορμή του καυγά στάθηκαν κάποιες κατειλημμένες από παλτά θέσεις.

Η φρασεολογία, όμως, του νεαρού άνδρα, απέναντι σε μία κυρία, τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μεγαλύτερή του, με σόκαρε. Αυτό που μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει. Τουναντίον! Παρακολουθούσαν ατάραχοι τον σαραντάρη να λούζει με χυδαίες εκφράσεις την διπλανή του, απειλώντας: «δεν με ξέρεις εμένα! Θα τα σπάσω όλα εδώ μέσα, πρόσεχε».

Η κυρία είχε στρέψει το τρομοκρατημένο βλέμμα της στην οθόνη και η επιστροφή της για ακόμα μία φορά υπέροχης Μέρλι Στριπ, λειτούργησε ως από μηχανής θεός. Ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά από το ατυχές αυτό συμβάν, πέφτω στην είδηση ότι ένας άνδρας ηθοποιός έστειλε στο νοσοκομείο γυναίκα συνάδελφό του, μετά από διαπληκτισμό στα καμαρίνια. Από ό,τι φαίνεται, αν και το 2018 προμηνύεται έτος των γυναικών, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το κίνημα του #MeToo δεν επηρεάζει τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα.

Η απαθής ελληνική κοινωνία

Ακόμα και στην άγρια βιομηχανία του θεάματος, εκεί που διακυβεύονται εκατοντάδες εκατομμύρια, τα οποία διαχειρίζονται κατά βάση τεράστια ανδρικά εγώ, σημειώνονται σημαντικές προσπάθειες να μπει ένα τέλος στην σεξουαλική παρενόχληση και στην έμφυλη βία. Εδώ, μάλλον ακόμα επικρατεί η λογική «φάε την σφαλιάρα σου και μην το κάνεις και θέμα». Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που συνέβη στην περίπτωση των δύο ηθοποιών.

Αν και η υπόθεση έχει ακολουθήσει τον δρόμο της Δικαιοσύνης και οι γραμμές αυτές δεν έχουν σκοπό να αποτελέσουν κάποιου είδους διαδικτυακό δικαστήριο, δεν γίνεται να αφήσει κανείς ασχολίαστο το ότι ούτε η καταγγελία από μόνη της, ούτε οι μάρτυρες, ούτε η ιατρική γνωμάτευση δεν στάθηκαν αρκετά για να αντιδράσουμε. Για να καταδικάσουμε τουλάχιστον την ένδειξη ότι μία γυναίκα πέφτει θύμα ξυλοδαρμού στον χώρο εργασίας της.

Υπάρχουν δύο μάρτυρες που έχουν δει το περιστατικό και επιβεβαιώνουν ότι υπήρξε σωματική επίθεση και ένας που ενώ δεν πρόλαβε την στιγμή της επίθεσης, είδε, όμως, αμέσως μετά την γυναίκα πεσμένη στο πάτωμα. Ακολουθεί η επίσκεψή της σε δημόσιο νοσοκομείο. Εκεί γιατρός πιστοποιεί ότι έχει υποστεί κακώσεις. Αποτέλεσμα; Ο κατηγορούμενος για την επίθεση παραμένει στη θέση του.

Το φερόμενο θύμα της επίθεσης αντικαταστάθηκε από την σύζυγο του φερόμενου θύτη και οι ιθύνοντες του θεάτρου βρίσκονται σε μία σύγχυση που κάθε τόσο μετατρέπεται και σε ειρωνεία: «μα δεν καταλαβαίνουμε γιατί θυμώνετε που δεν θέλουμε να απολύσουμε κάποιον» ή το άλλο αμίμητο: «να γυρίσει πίσω στη δουλειά της να μιλήσουμε, να τα βρουν». Άρα να γυρίσει, να αντικρίσει, να συνομιλήσει και εν τέλει να συνεργαστεί με τον άνθρωπο που η ίδια καταγγέλλει ότι της επιτέθηκε; Εδώ μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό.

Εξίσωση θύτη και θύματος

Ενδιαφέρον έχει, άλλωστε, η εξίσωση των φερομένων ως θύμα και θύτη, με δύο τουλάχιστον παράγοντες του θεάτρου, να κρατούν ίσες αποστάσεις. Ενδεικτικό του κλίματος που κατακλύζει την ελληνική κοινωνία αποτελεί και το γεγονός ότι αρκετά άτομα γύρω μας επιμένουν με διαδικτυακά σχόλια να προσεγγίζουν το περιστατικό ως έναν καυγά παρασκηνίων, μία συναδελφική διένεξη, μία κοντρίτσα βρε αδελφέ.

Τί και αν υπάρχει και άλλη ηθοποιός που καταγγέλλει τον συγκεκριμένο άνδρα για επιθετική συμπεριφορά στο παρελθόν. Όχι! «Δεν είμαστε αστυνομία, δεν είμαστε δικαστές» απαντούν οι απανταχού αμέτοχοι, αδέκαστοι παρατηρητές! Όχι. Απ’ ότι φαίνεται, όμως, είμαστε ωχαδελφιστές που παρακολουθούν με ιδιαίτερη ψυχραιμία την κυρία δίπλα μας στο θέατρο να κακοποιείται από τον σύζυγό της (βλέπε καλοκαιρινή συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου).

Σηκώνουμε το κινητό να καταγράψουμε το περιστατικό, αλλά δεν παρεμβαίνουμε και έτσι ο “κύριος” συνεχίζει, αφού ξέδωσε με πέντε γυριστές σφαλιάρες, να παρακολουθεί ανενόχλητος την παράσταση, χωρίς να βρεθεί ένας άνθρωπος να καλέσει την αστυνομία.

Όχι, αρκούμαστε να ποστάρουμε την παθιασμένη ομιλία της Όπρα στις Χρυσές Σφαίρες, τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε το επίμαχο περιστατικό των δύο ηθοποιών σαν ζήτημα «λεπτών ισορροπιών», όπως σχολίασε, γυναίκα συνάδελφος των δύο. «Οι ισορροπίες είναι λεπτές και δεν μπορεί να λέμε έγινε αυτό κι αυτό, γιατί δεν έχουν γίνει έτσι τα πράματα… Ξέρω ότι χτύπησε και ο Μάνος Παπαγιάννης. Ό,τι γίνεται από πίσω εγώ ξέρω ότι οι θεατές δεν πρέπει να καταλαβαίνουν τίποτα…»! Μάλιστα…