Οι φεμινίστριες που “αγάπησαν” την μπούργκα!

Όταν πρόκειται για τη μαντήλα, την μπούργκα και άλλα τέτοια ήθη των ισλαμικών πληθυσμών στην Ευρώπη, συχνά πέφτει κανείς πάνω στο επιχείρημα του “σεβασμού του ξένου πολιτισμού”: η ευρωπαϊκή έννομη τάξη σε αυτά πρέπει να είναι ανεκτική διότι αντανακλούν την “ελεύθερη βούληση” των μουσουλμανίδων και είναι τμήμα της παράδοσής τους.

Η Γερμανίδα μελετήτρια του Ισλάμ, Λεϊλά Μίρζο, με καταγωγή από τη Συρία και μεγαλωμένη ως μουσουλμάνα η ίδια, στο πρόσφατο βιβλίο της πάνω στο ζήτημα της συμβατότητας του ισλάμ με τον δυτικό πολιτισμό, τινάζει το επιχείρημα στον αέρα. Αντιγράφω από πρόσφατη συνέντευξἠ της στο περιοδικό Cicero:

«Οι μουσουλμάνοι γονείς που αφήνουν τις κόρες τους να κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα ή να συμμετέχουν με μαγιό σε μαθήματα κολύμβησης δέχονται διαρκώς πιέσεις από τους άλλους γονείς. Αλλά και έφηβοι κάνουν το ίδιο. Σε πολλά σχολεία έχει δημιουργηθεί μια ισλαμιστική νεανική κουλτούρα, μια γενιά “χαράμ”, από μαθητές που έχουν τη σαρία ως πρότυπο και υποβάλλουν σε καψώνια τους συμμαθητές τους. Οι τοπικές ισλαμικές οργανώσεις ασκούν επίσης πιέσεις, που δημοσίως, φυσικά, ποτέ δεν τις παραδέχονται. Πολλοί φιλελεύθεροι μουσουλμάνοι μπαίνουν στο δίλημμα: από τη μια είναι οι υποχρεώσεις τους ως ‘καλών πιστών’, από την άλλη η ελευθερία τους στο ντύσιμο και ο σεξουαλικός τους αυτοπροσδιορισμός. Όλα αυτά καταλήγουν σε εγκλήματα τιμής, που δεν είναι ασυνήθιστα στη Γερμανία» .

Στο Βούπερταλ, το 2014 συστάθηκε μάλιστα μια αυτοαποκαλούμενη «αστυνομία της σαρίας» που περιπολούσε στους δρόμους. Συχνά, στα μουσουλμανικά γκέτο της Ευρώπης σήμερα, ζητήματα οικογενειακά και διαζυγίων επιλύονται από τους λεγόμενους “ειρηνοδίκες του ισλάμ”. Αυτοί είναι αυτόκλητοι δικαστές χωρίς νομική κατάρτιση και κρατική νομιμοποίηση.

Ο πρώην δημοσιογράφος της ARD και δικηγόρος Γιόαχιμ Βάγκνερ περιγράφει τις αγυρτείες τους στο βιβλίο του «Δικαστές ερήμην του νόμου» με παραδείγματα από το Βερολίνο, το Έσσεν και τη Βρέμη. Υπάρχουν τζαμιά όπου τελούνται πολυγαμικοί γάμοι κρυφά. Τα παιδιά από αυτούς τους παράνομους δεύτερους και τρίτους γάμους δηλώνονται ως νόμιμα στο κράτος για να εισπράττουν τα επιδόματα:

«Έχουμε να κάνουμε με συστηματική απάτη δηλαδή. Για τους ξυλοδαρμούς των γυναικών τα δικαστήρια αναγνωρίζουν ως ελαφρυντικό στους δράστες ότι αυτοί συνηθίζονται στο Ισλάμ, είναι τμήμα της παράδοσής του. Κατά συνέπεια, η ανασφάλεια μεταξύ των μουσουλμανίδων είναι μεγάλη: Τι μου επιτρέπεται τελικά, μπορώ να βάλω αυτό το ρούχο αυτήν την ώρα; Στο τέλος αρχίζουν να περιορίζονται από μόνες τους, για να μην γίνουν και οι ίδιες θύματα» .

Δεν χάνουν χρόνο

Ενώ οι φεμινίστριες δεν χάνουν ευκαιρία να καταγγείλουν τον χριστιανισμό και άλλες πατριαρχικές θρησκείες, όταν πρόκειται για τον πολύ χειρότερό μισογυνισμό του ισλάμ συνήθως καταπίνουν τη γλώσσα τους. Η σιωπή τους είναι τόσο εκκωφαντική ώστε να προκαλεί δηλητηριώδη σχόλια όπως εκείνο του διάσημου Καναδού ψυχολόγου Τζόρνταν Πήτερσον, που προκάλεσε προ καιρού σάλο: «Μήπως οι φεμινίστριες αποφεύγουν να επικρίνουν το ισλάμ, επειδή υποσυνείδητα ποθούν την ανδρική κυριαρχία;»

Η μόνη κορυφαία φεμινίστρια που έχω υπ’ όψιν μου ότι έχει ασχοληθεί χωρίς ήξεις αφήξεις με την καταπίεση των γυναικών στο ισλάμ είναι η Γερμανίδα Άλις Σβάρτσερ. Ακόμη κι εκείνη όμως, παρότι είδωλο του γυναικείου κινήματος επί μισό αιώνα, παρότι εκδότρια του θρυλικού φεμινιστικού περιοδικού Emma, δέχτηκε εμετικές επιθέσεις από την Τζούντιθ Μπάτλερ και άλλες πρωθιέρειες των gender studies για ρατσισμό και τα τοιαύτα.

Θυμίζω μόνο τι πιστεύει η Μπάτλερ για την… χειραφετητική σημασία της μπούρκας: «Η μπούρκα συμβολίζει πολλά. Δείχνει ότι μια γυναίκα είναι ταπεινή, ότι είναι δεμένη ακόμη με την οικογένειά της, ότι δεν έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης της pop culture, ότι είναι ακόμη υπερήφανη για την οικογένεια και την κοινότητά της. Συμβολίζει μορφές συναλληλίας με ένα ευρύ δίκτυο ανθρώπων. Η απώλεια της μπούρκας σημαίνει και απώλεια ώς έναν βαθμό αυτών των δεσμών, πράγμα που δεν πρέπει να υποτιμάται».