Οι γλάροι έχουν μνήμη, εμείς;
16/02/2023
Σε προηγούμενο κείμενο είχα αναφερθεί στην χωματερή της πόλη μας η οποία αξιοποιήθηκε από τον Δήμο ο οποίος την κάλυψε κατά τα 4/5 με σχολεία, γήπεδο ποδοσφαίρου, παιδότοπο και κάποια παρτέρια πρασίνου, που καρτερικά περιμένουν το πότισμά τους μέσω ενός κακοσυντηρημένου δικτύου του οποίου κάθε βλάβη “αποκαθίσταται” με τη διακοπή του νερού!
Τα όποια δέντρα, φυτεμένα από συνταξιούχους με ανακτημένο τον (όψιμο;) σεβασμό προς κάθε μορφή ζωής, υψώνουν το ανάστημά τους σε πείσμα της αδιαφορίας των υπηρεσιών του Δήμου για το κλάδεμά τους (ο εργολάβος κλαδεύει μόνο τα “τυχερά” που φυτεύτηκαν στο πεζοδρόμιο, από τους παππούδες κι αυτά!), ελπίζοντας ότι θα τα προσέξει κάποιος αξιωματούχος καθώς ο δήμαρχος αγνοεί κι αυτή την ύπαρξη της περιοχής.
Οι μόνοι που την θυμούνται και την επισκέπτονται συχνά είναι οι γλάροι που τακτικά ανεβαίνουν από τη θάλασσα προσδοκώντας ότι θα βρουν τη χωματερή που ανέθρεψε κάποιες γενιές τους, ώστε να την εντάξουν και πάλι στο οικοσύστημά τους. Δεν είμαι ορνιθολόγος για να ξέρω αν υπάρχουν γέροντες που τους μοχλεύουν τη μνήμη του χαμένου “βιότοπου” ή αν έχει χαρτογραφηθεί στο DNA τους! Αυτή η συχνή επίσκεψη ίσως να δείχνει κάποια ελπίδα –συναίσθημα σε… άμπωτη για μας- ότι θα εξελιχθεί ξανά σε χωματερή οπότε επικαιροποιούν την εικόνα τους ώστε να είναι προετοιμασμένοι να αδράξουν την ευκαιρία, όπως έκανε άλλωστε και ο “επιτήδειος επιχειρηματίας” που καταπάτησε ένα μέρος της.
Την ελπίδα τους καλλιεργεί –μάλλον- η εμφάνιση του γηπέδου και του παιδότοπου, εντός και εκτός του φράκτη τους, όπου καταλείπονται σκουπίδια κάθε μορφής από αθλούμενους και συνοδούς γονείς, συγγενείς κλπ., παρά την ύπαρξη πολλών κάδων –μεταξύ των οποίων και ανακύκλωσης- σε απόσταση δέκα βημάτων. Την εικόνα συμπληρώνει, όπως είναι φυσικό, η μάντρα οικοδομικών υλικών του καταπατητή που τροφοδοτεί με σκόνη την περιοχή, εκτός από την ξεχειλίζουσα άμμο από τα παραπέτα των φορτηγών του.
Βλέποντάς τους, στα πρώτα χρόνια της μετοίκησής μου εδώ-πριν 35 χρόνια, θυμόμουνα μια φράση των ψαράδων της παιδικής μου ηλικίας στην Καλαμαριά, «αν δεις τους γλάρους στη στεριά, έρχεται κακοκαιριά»! Κάτι, όμως, το οποίο δεν επαληθεύτηκε από τα στατιστικά δεδομένα της περιόδου αυτής καθώς, ακόμη και προχθές που τους είδα να κάνουν αυτοψία του χώρου, η κακοκαιρία έπληξε πολύ απομακρυσμένες περιοχές του νότου με χιονοπτώσεις, χιονοκαταιγίδες και νεροποντές οι οποίες συνειδητά πια αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή κι όχι στους “στεριανούς” γλάρους.
Οι γλάροι εκεί, ο δήμος αλλού
Τα παραπάνω δεν αποτελούν προσπάθεια κινητοποίησης απόδοσης της παλιάς χωματερής στους γλάρους που έχουν καλύτερη μνήμη –όπως φαίνεται- από τις υπηρεσίες του Δήμου οι οποίες, μέχρι τώρα, περιορίζουν το ενδιαφέρον τους στην καθαριότητα του πεζοδρομίου (από “εργολαβικές” αξιοπρεπείς κυρίες) που γειτνιάζει προς τα σχολεία μέχρι το γήπεδο και τον παιδότοπο που δεν λερώνεται από τα παιδιά, αλλά από τους συνοδούς τους και τους ιδιοκτήτες σκύλων παρά την απαγόρευση.
Η δε δυνατότητα επέκτασης του παιδότοπου με παιχνίδια δημιουργικότητας, αν όχι μόνο ψυχαγωγίας παιδιών και εφήβων, ανακόπηκε από τον “δασωμένο” φράκτη της μάντρας όπου βρίσκουν καταφύγιο διάφορα τρωκτικά, γάτες και αδέσποτα σκυλιά (τα μόνα που μαζεύουν μέσω ευρωπαϊκού προγράμματος). Βέβαια, την “αδιαφορία” τους αυτή δεν πρέπει να τη χρεωθούν οι δημοτικοί υπάλληλοι, καθώς εδώ και δεκαετίες λειτουργούν κατόπιν εντολών των οποίων η ευτυχής κατάληξη πιστώνεται στους πολιτικούς ενώ η ατυχής στους εντολοδόχους τους!
Μολονότι ένα θαύμα είναι αδύνατο να προκύψει στη χώρα του «να τρως, να πίνεις και να κάαααθεσαι»* (πάμπολλα χρόνια με δανεικά) και δύσκολο να εμφανιστεί ένας Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινκστον που «να πετά ψηλότερα για να βλέπει μακρύτερα», μια αυτοψία της χωματερής στον κτηματολογικό χάρτη θα έδειχνε τα όριά της πριν πολλά χρόνια από την καταπάτηση. Δυστυχώς, όμως, η πανταχόθεν διαπιστωμένη ασέβεια (σε βαθμό ύβρεως) προς την κοινή μας περιουσία περιορίζει δραματικά την ελπίδα ευαισθητοποίησης όλων μας για την προστασία της.
Το μόνο βέβαιο είναι πως θα το πράξουν οι ξένοι στα χέρια των οποίων περιέρχεται ταχέως με κτηματομεσίτη το ΤΑΥΠΕΔ, τα fund των τραπεζών κλπ. σύμφωνα με το “πνεύμα του νόμου”, όπως αποφάνθηκε πρόσφατα ο Άρειος Πάγος παγώνοντας το 10-15% των συνυπηκόων μας που θα βρεθούν άστεγοι!
Ως βάτραχοι μέσα στην κατσαρόλα που σιγοβράζει, χουχουλιάζουμε αδιαφορώντας για το μέγεθος της επερχόμενης καταστροφής η οποία –φευ- θα είναι ανάλογου μεγέθους προς εκείνο των χειμαζόμενων από το σεισμό περιοχών της Τουρκίας και της Συρίας οι οποίες, ως όφειλε, τυγχάνουν της αλληλεγγύης –έστω και συντριπτικά υπέρ της πρώτης- πολλών χωρών. Ενώ δε, η σεισμική τραγωδία εκλύει άμεσα και ισχυρά συναισθήματα πυροδοτώντας δράσεις συμπαράστασης προς τους πληγέντες, η υφέρπουσα κοινωνική τραγωδία που εξελίσσεται στη χώρα μας θα συνειδητοποιηθεί ως προς τις διαστάσεις και τις επιπτώσεις της όταν πια θα έχουμε γίνει μεζέδες στα πιάτα των καταπατητών μας.
*Ατάκα από τον αείμνηστο ηθοποιό Μίμη Φωτόπουλο.
