Τι φταίει για τον αποκλεισμό της Εθνικής

Θυμός και απογοήτευση για τους φιλάθλους που πετάχτηκε πάλι η πρόσκληση για τα μεγάλα σαλόνια, όπως κόντρα στην Γεωργία των 10 παικτών για το Ευρωπαϊκό πέρσι. Μεγαλύτερη η απογοήτευση για τους ίδιους τους παίκτες και τον συγκροτημένο προπονητή τους που την ανανέωσε και την αναδόμησε δημιουργώντας βάσιμες προσδοκίες με την πορεία της ξένων παικτών αλλά από τότε που ανέλαβε την Εθνική. Γιατί, θα περιμένουν άλλα 4 χρόνια για την ευκαιρία να παίξουν και να αναδειχθούν στην παγκόσμια σκηνή ώστε να ωφελήσουν τις καριέρες τους. Και αυτοί που θα παραμείνουν επίκαιροι μέχρι τότε και αυτοί που έχασαν την τελευταία τους ευκαιρία τώρα.

Ο Γιοβάνοβιτς, αν η ΕΠΟ αποδειχθεί αρκετά σοφή να τον κρατήσει για να ολοκληρώσει αυτό που χτίζει αντί να του χρεώσει την αποτυχία. Είναι στην ηλικία του Ρεχάγκελ όταν ανέλαβε την Εθνική το 2001 μέχρι το 2010. Άλλωστε, η ηλικία δεν μετρά στον πάγκο αλλά στο τερέν.

Η εθνική ξέχασε πως να κερδίζει;

Ο Γιαβάνοβιτς έχτισε απ τα συντρίμμια της μετά Σάντος κατρακύλας, μια Εθνική ομάδα που παίζει όμορφο, ανταγωνιστικό και πειθαρχημένο ποδόσφαιρο. Τον κορμό των λίγων αξιόλογων Ελλήνων που παίζουν ακόμη στην Σουπερλίγκ, τον μπόλιασε με αυτούς που διέφυγαν σε συλλόγους του εξωτερικού και προβίβασε όσα γυμνασιόπαιδα, εντός κι εκτός Ελλάδος, διέγνωσε ότι αξίζουν την ευκαιρία να πλαισιώσουν τους ενήλικες. Με σπουδή επέλεξε και γαλούχησε ένα σύνολο που έφερε ξανά τον κόσμο στα γήπεδα και ακύρωσε εξόδους ελέω τηλεόρασης.

Όταν η καλύτερη ομάδα υπερέχει αλλά, δεν μπορούν οι επιθετικοί της να σπρώξουν την μπάλα στα κενά δίχτυα, επικρατεί ο κανόνας του ποδοσφαίρου του αν δεν τα βάλεις, στα βάζουν: 9 τον αριθμό στα 3 παιγνίδια που μετρούσαν.

Με την διαφορά ότι, τα περισσότερα σερβιρίστηκαν απ τους αμυντικούς μας, συμπεριλαμβανομένου του τερματοφύλακα, σε στιγμές αδικαιολόγητης σύγχυσης και προπονητικής ευθύνης. Παρόλα αυτά, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, υπήρξαν προσφορές υψηλών αποδόσεων από τις στοιχηματικές για την ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο και στους δύο αγώνες που χάσαμε την περασμένη εβδομάδα.

Εδώ, όμως, η στατιστική στις 3 συνεχόμενες ήττες με 1-9 γκολ, φανερώνει μία πικρή αλήθεια. Ότι ξέχασε πως να κερδίζει. Ότι η επίθεση στέρεψε και ότι η άμυνα μπάζει. Αν δεν φταίει η αρχιτεκτονική φταίνε τα μηχανολογικά. Πίσω στο εργοστάσιο λοιπόν για ρύθμιση.

Για τα σημερινά γυμνασιόπαιδα και τους εικοσάρηδες της Ομάδας, υπάρχει προοπτική. Θα είναι έτοιμοι για το επόμενο Ευρωπαϊκό. Ευτυχώς, δυο-τρεις ΠΑΕ, επενδύουν σε φυτώρια που παράγουν παίκτες που θα διεκδικήσουν χώρο στην Εθνική του μέλλοντος. Η περσινή πορεία του ΟΣΦΠ στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο συλλόγων κάτω των 19 ετών και η πρόσφατη εκτός έδρας νίκη 2-3 της Εθνικής Ελπίδων (κάτω τον 21) κόντρα στην Γερμανία στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού, δείχνει ότι κάποιοι ντόπιοι σπόροι ανθούν και ευδοκιμούν μέσα στην ζούγκλα των ξενόφερτων φρούτων-μιας-σοδειάς που δεσπόζουν στο ποδοσφαιρικό μας οικοσύστημα.

Χρειάζονται Έλληνες παίκτες

Το σκηνικό δεν θα αλλάξει αν οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου δεν επενδύσουν σε φυτώρια αντί να πηγαίνουν στις Λαϊκές να αγοράσουν εισαγόμενα φρούτα απ’ το πανέρι.  Η φετινή σαιζόν άρχισε όπως τελείωσε η περσινή. Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι αυτόχθονες, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανικής καταγωγής, σε κάθε σύνθεση ΠΑΕ. Ο Άρης Θεσσαλονίκης δεν κατέβασε κανένα Έλληνα στην πρώτη αγωνιστική…

Είναι δύσκολο να χτίσεις οπαδική βάση χωρίς να φτιάξεις παίκτες με συνέχεια με τους οποίους οι νέοι κυρίως φίλαθλοι, δένονται και τους καθιστούν πρότυπα τους. Όχι όμως όταν είναι ξενόγλωσσοι μιας χρήσης. Πέρσι το [υποθετικό] αστέρι της ομάδας ήταν ο Μαυροβούνιος Μαλάκοβιτς που φέτος τον αντικατέστησε ο Αλγερινός Μαμουνί, ενώ για του χρόνου φλερτάρει τον Ροχάλες από το Πράσινο Ακρωτήρι των 400.000 κατοίκων που μόλις προκρίθηκε στο Παγκόσμιο ’26, εκεί απ’ όπου έμεινε απέξω η Ελλάδα.

Το επιχειρείν σε κάθε κλάδο χρειάζεται δημιουργία και διάρκεια. Ότι καλλιεργείς αποδίδει καρπούς που κάποιοι πουλιούνται ακριβά όταν μεστώσουν. Ότι αγοράζεις το καταναλώνεις και στέλνεις το περίβλημα στην ανακύκλωση. Ο ΟΣΦΠ και ο ΠΑΟΚ έχουν ισχυρά τμήματα υποδομών και φαίνεται. Πρόσφατα ο ΠΑΟ τράβηξε το δικό του από τον Ερασιτέχνη και το ενέταξε στην ΠΑΕ. Και τις τρεις αυτές ΠΑΕ τις τρέχουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες σε άλλους τομείς της οικονομάς. Κάποιες μικρομεσαίες έχτισαν φέτος ομάδες από τους Έλληνες που εκτόπισαν οι ξένοι με θετικά μέχρι τώρα αγωνιστικά δείγματα. Κάτι παίζει.

Αν δεν γίνει νόμος η Κεντρική Διαχείριση ώστε να αναδιανεμηθούν τα κοινά εμπορικά έσοδα προικίζοντας τους «μικρούς» με ρευστότητα και να υποχρεώσει επενδύσεις στις Ακαδημίες τους, δεν θα γεφυρώσουμε ποτέ το χάσμα ανταγωνιστικότητας που μας χωρίζει από τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Δεν φαντάζει περίεργο ότι είμαστε η μόνη χώρα στην ΕΕ χωρίς Κεντρική Διαχείριση. Και όμως, με την αρωγή της Κυβέρνησης την Κεντρική Διαχείριση την μπλοκάρουν οι «μεγάλοι» που ωφελούνται από τις αδυναμίες των μικρότερων.

H παρουσία 4 ΠΑΕ Ελληνικών συμφερόντων με άγνωστους ξένους ποδοσφαιριστές στις υποδεέστερες διοργανώσεις της UEFA δεν μου κινεί το ενδιαφέρον ούτε τυχόν επιτυχίες τους θα με γεμίσουν με εθνική υπερηφάνεια. Ίσως το Ευρωπαϊκό του 2028 να μας δώσει το έναυσμα να μπούμε ξανά στα μεγάλα σαλόνια που πάλι μας έκλεισαν την πόρτα.