Οι νέες μεταλλάξεις και το ελληνικό “θέατρο του παραλόγου”

Οι νέες μεταλλάξεις του Covid-19 (Ινδική, Δέλτα, Νιγηριανή κλπ), που κυριαρχούν σε παγκόσμιο επίπεδο απειλούν να τινάξουν στον αέρα την προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημία αυτής. Οι εξελίξεις όμως αυτές ήταν προδιαγεγραμμένες για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, η υστέρηση της παγκόσμιας φαρμακοβιομηχανίας και των ερευνητικών τεχνολογικών ιδρυμάτων στην ανακάλυψη αποτελεσματικής φαρμακευτικής αγωγής, που θα καθιστούσε αυτή τη λαίλαπα σε μια κοινή εποχιακή ίωση.

Οι λόγοι αυτοί της υστέρησης θα πρέπει να αναζητηθούν, πέραν της τεχνολογικής δυσκολίας και σε σκοπιμότητες, που αφορούν τη σχεδιασμένη κερδοσκοπία των πολυεθνικών του χώρου.
Δεύτερον, η επικέντρωση στα εμβόλια, που μέχρι στιγμής φαίνεται να αποτελούν την ασπίδα ενάντια στη βαριά νόσηση και η χρησιμοποίηση αυτών, όχι ως δημόσιο πλανητικό αγαθό, αλλά ως μέσο οικονομικής κερδοσκοπίας και γεωπολιτικής ισχύος. Αυτό όμως είχε τα εξής αρνητικά αποτελέσματα στην ορθολογική αντιμετώπιση της πανδημίας από την οποία μαστίζεται η ανθρωπότητα:

(α) Την τρομακτική ανισότητα στη μέχρι τώρα διακίνηση των εμβολίων, όπου το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει με τα σημερινά δεδομένα ποσοστό που ξεπερνά το 60% των παραγόμενων εμβολίων. Η άνιση αυτή κατανομή, πέραν των τεράστιων ηθικών ζητημάτων που θέτει, αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής διαλυτικής κατάστασης. Και αυτό γιατί έγκαιρα πολλοί είχαν επισημάνει ότι ο ανεπτυγμένος κόσμος και ιδιαίτερα η πλούσια Δύση που διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τις παγκόσμιες φαρμακευτικές βιομηχανίες-παραγωγούς, και οι δύο χώρες παραγωγής (Κίνα, Ρωσία) δεν θα κατάφερνε να πετύχει το λεγόμενο «υγειονομικό καταφύγιο».

Aκόμα και αν είχε καταφέρει να εμβολιάσει τους πληθυσμούς τους σε ποσοστό 70% (κάτι που αποδεικνύεται δύσκολο ως ακατόρθωτο), αυτοί θα ήταν ευάλωτοι στις απειλητικές μεταλλάξεις, που εν τω μεταξύ πραγματοποιούνταν στις χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου. Ήδη η μετάλλαξη Δέλτα, που επωάστηκε στην αχανή πληθυσμιακά χώρα της Ινδίας, παντελώς απροστάτευτης και με κακές υγειονομικές συνθήκες, έχει διαλύσει κάθε προγραμματισμό.

(β) Τον έντονο εσωτερικό ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ των παραγωγών των εμβολίων και των χωρών, που έχουν σχέση με αυτές, με αποτέλεσμα την συστημική υπόγεια δυσφήμιση ορισμένων εμβολίων. Αυτό είχε σημαντική επίδραση στην αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας των εμβολίων και κυρίως των πιθανολογούμενων συνεπειών τους σε μεγάλα πληθυσμιακά τμήματα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το εμβόλιο της Astrazeneca, που στοχοποιήθηκε όχι μόνο από ανταγωνιστικές εταιρίες, αλλά και από την ίδια την ΕΕ, η οποία λόγω των ισχυρών γερμανικών επιρροών κατέληξε να περιοριστεί μόνο σε ένα εμβόλιο (Pfizer- BioNTech), που είναι γερμανικής προελεύσεως.

Αν στα παραπάνω ευρύτερα ζητήματα, προσθέσει κανείς και τις επικοινωνιακές και πολιτικές αστοχίες της ελληνικής κυβέρνησης και των επιφορτισμένων επιτροπών εμβολιασμού και αντιμετώπισης της πανδημίας, τότε μπορεί να αντιληφθεί τον λόγο που ουσιαστικά σήμερα βρισκόμαστε μακράν πέραν του επιθυμητού εμβολιαστικού πλαισίου (65-70% πληθυσμού, που απαιτείται για την ανοσία και λόγω της μετάλλαξης Δέλτα πλέον ανέρχεται σε ποσοστό 80%).

Δύο αντίθετα άκρα

Μπροστά σε αυτή τη κρίσιμη συγκυρία της επέλασης της μετάλλαξης Δέλτα, που πιθανολογείται ότι θα είναι το κυρίαρχο στέλεχος ως τον Αύγουστο σε όλη την Ευρώπη, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να κινείται στα δύο αντίθετα άκρα του εκκρεμούς. Από τους αισιόδοξους πανηγυρισμούς, πριν λίγες ημέρες για κατάργηση της μάσκας στους εξωτερικούς χώρους, σήμερα επιδίδεται σε επικίνδυνους λεονταρισμούς διακηρύσσοντας ουσιαστικά χάρτινα προνόμια στον εμβολιασμένο πληθυσμό, που στην καλύτερη περίπτωση ως τον Αύγουστο θα ανέλθει στο 50% και απειλεί με διάφορες τιμωρίες το υπόλοιπο του μη εμβολιασμένου πληθυσμού.

Πρόκειται για μια μυωπική πολιτική, που εκτός της σύγχυσης των τεράστιων προβλημάτων στις επιχειρήσεις και στη πλειοψηφία των πολιτών, το μόνο που θα επιφέρει είναι η γιγάντωση της “αντίστασης” αυτών που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν, όχι μόνο εξαιτίας των φόβων από τις παρενέργειες, αλλά και ως πρόσθετη αντίδραση έναντι των τιμωρητικών κυβερνητικών πολιτικών.

Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου απουσιάζει το ισχυρό αντιεμβολιαστικό κίνημα, που υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και έχοντας υποστεί τη βίαιη φτωχοποίηση και τις κοινωνικές διαιρέσεις κατά τη προηγούμενη δεκαετή περίοδο του μνημονιακού οδοστρωτήρα, είναι εντελώς παράλογο και επικίνδυνο να δημιουργείται κοινωνική διαίρεση εμβολιασμένων-μη εμβολιασμένων πολιτών.

Είναι προφανές ότι αυτό που απουσιάζει από τη χώρα είναι μια σοβαρή και στοχευμένη ιατρική επικοινωνιακή πολιτική πειθούς σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, που θα προσέρχονταν να εμβολιαστεί εάν δεν είχαν προηγηθεί οι αντιφάσεις και οι συγχύσεις σε παγκόσμιο και ελληνικό επιμέρους επίπεδο. Δεδομένου ότι τίποτα δεν έχει κριθεί στη μάχη κατά της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κρίσιμος παράγοντας, παραμένει η κοινωνική συνοχή για τις επιμέρους δύσκολες στροφές κατά την αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη.

Παρακμή του πολιτικού συστήματος

Όταν αυτή τινάζεται στον αέρα με τις αλλοπρόσαλλες και χωρίς ουσιαστικό όφελος πολιτικές, που θα ενισχύσουν μία ανέξοδη κοινωνική διαίρεση σε μια χώρα που έχει μεγάλα τραύματα από τους εμφύλιους ιδεασμούς, που την οδήγησαν σε καθυστέρηση και σε μεγάλα ολισθήματα, τότε βρισκόμαστε πραγματικά σε μεγάλο κίνδυνο που πρέπει άμεσα να αποτραπεί.

Για αυτό, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί πάραυτα η στρεβλή κυβερνητική ατζέντα, η οποία γίνεται με μοναδικό στόχο την απάλειψη των πολιτικών ευθυνών σε περίπτωση νέου ισχυρού τετάρτου κύματος και της μετάθεσης αυτών στη κοινωνία και δη στα τμήματα που ακόμα δεν έχουν εμβολιαστεί. Όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί ουσιαστικά μια σοβαρή πτυχή της έλλειψης νομιμοποίησης της κοινωνίας προς τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα.

Η αδυναμία έμπνευσης εμπιστοσύνης, καθοδήγησης και κινητοποίησης των πολιτών για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα που αφορά την δημόσια υγεία φωτογραφίζει το ελλιποβαρές που πολιτικού προσωπικού εξουσίας, και όχι μόνο αυτού. Γιατί ως προς το ζήτημα αυτό, η αδυναμία έμπνευσης δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στο θέμα του Covid όφειλαν να πρωτοστατήσουν για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας του κοινωνικού συνόλου.

Το φαινόμενο αυτό της βαθιάς παρακμής του πολιτικού συστήματος και της κυριάρχησης της ολισθηρής κομματοκρατίας δεν αποτελεί φυσικά κεραυνό εν αιθρία. Επωάστηκε και γιγαντώθηκε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και μετατράπηκε πλέον σε “υποκείμενο νόσημα” της Ελλάδος, που την απειλεί άμεσα να τη στείλει διασωληνωμένη στην εντατική.