Οι Τούρκοι ήθελαν να κρυφθούν, αλλά ο εθνικισμός δε τους αφήνει…

Έχοντας εξαιρετικά αξιόλογες μονάδες στο ρόστερ, με πολλούς μπασκετμπολίστες εν ενεργεία παίκτες του NBA ή άλλους που έχουν περάσει από το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, ο –επίσης εκ των κορυφαίων– προπονητής Εργκίν Αταμάν, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο που παίζει όμορφο και αποτελεσματικό μπάσκετ, επιτυγχάνοντας τον αντικειμενικό του σκοπό. Την Κυριακή, στον τελικό με τη Γερμανία, που επίσης είναι στελεχωμένη με παρόμοια ποιότητα και μπασκετική λογική, θα διεκδικήσει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης.

Σίγουρα, ένας ημιτελικός με την Ελλάδα δεν μπορεί να βγει εντελώς εκτός του πλαισίου των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Παρά τα πολιτικώς ορθά ότι ο αθλητισμός είναι υπεράνω ανταγωνισμών και ότι ρόλος του είναι να ενώνει, είναι κατανοητό πως αυτό αποτελεί ένα μάλλον θεωρητικό σχήμα. Εναπόκειται στη διανοητική συγκρότηση και την ψυχραιμία ενός εκάστου για το πως το διαχειρίζεται, είτε στη νίκη είτε στην ήττα.

Ο ρόλος Αταμάν και Οσμάν…

Κι αυτό είναι το αντικείμενο του σημερινού σχολίου. Δεν είναι μυστικό ότι και ο κόουτς Αταμάν και ο μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Τσετίν Οσμάν διαπνέονται από “υπερβάλλοντα εθνικισμό”, για να το θέσουμε μετριοπαθώς. Αμφότεροι όμως, μετά την ένταξή τους στον Παναθηναϊκό, έχουν βάλει ένα κάποιο μέτρο στη συμπεριφορά τους. Ενδεχομένως διότι θέλουν να προστατεύσουν την επικερδή επαγγελματική τους ενασχόληση στην Ελλάδα, αν και θα μπορούσαν οπουδήποτε.

Φαίνεται όμως ότι η Ελλάδα ασκεί στους Τούρκους μια γοητεία. Απολαμβάνουν σεβασμό και μεγαλύτερη ελευθερία από την πατρίδα τους, οπότε τους εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια. Εναλλακτικά ή επιπροσθέτως διότι σέβονται, είτε για έναν συνδυασμό των προαναφερθέντων, αποφεύγουν να προκαλέσουν. Ο δε Αταμάν, φρόντισε επιμελώς να απουσιάζει από “υπερβολικά” στιγμιότυπα πανηγυρισμών μετά τον αγώνα.

Ο Οσμάν έχει “συλληφθεί” στο παρελθόν να κάνει το σήμα των “Γκρίζων Λύκων”, ενώ ο Αταμάν δεν έχει κρύψει την αγάπη του για τον Ερντογάν, λειτουργώντας μερικές φορές και ως εργαλείο στην εξωτερική του πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Όλα, σε ένα βαθμό, οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος μπορεί να τα αντιληφθεί και να τα αποδεχθεί. Ειδικά ο Οσμάν, στην ευρύτερη κοινωνική του παρουσία είναι συμπαθέστατος και για τους ιδεαλιστές ίσως να εκπροσωπεί το πρότυπο ειρηνικής συνύπαρξης Ελλήνων και Τούρκων.

Το “φάουλ” του Σενγκούν

Τούτων λεχθέντων, ο κορυφαίος ίσως μπασκετμπολίστας της εθνικής ομάδας της Τουρκίας, ο Αλπερέν Σενγκούν, με τη συμπεριφορά του, τόσο σε κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια του αγώνα όσο και μετά την επικράτηση, ήταν κραυγαλέα ανορθογραφία! Σε μια όσο γίνεται αντικειμενική κριτική, είναι ένας εντυπωσιακός μπασκετμπολίστας που διαθέτει το πλήρες “πακέτο”! Ντρίμπλα, σουτ, κινήσεις κοντά στο καλάθι και κυρίως εκπληκτική ικανότητα στις πάσες! Πολλοί συγκρίνουν τις επιδόσεις του με αυτές του έτερου αστέρα του NBA, του Σέρβου Νίκολα Γιόκιτς!

Πέφτει, όμως, κι αυτός θύμα του προαναφερθέντος “υπερβάλλοντα εθνικισμού”, με αποτέλεσμα να χαλάει την εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν από το NBA. Αρχικά, κατά τη διάρκεια του αγώνα και ενώ το αποτέλεσμα φαινόταν πως έχει κριθεί, φάνηκε να τραγουδά εντός του παρκέ, με ιδιαίτερο… πάθος, μετά από ένα ριμπάουντ, σύνθημα το οποίο τραγουδούσαν οι Τούρκοι φίλαθλοι στην εξέδρα. Από αυτό το πάθος είναι που γεννιούνται υποψίες και πολύ θα θέλαμε να μας ενημερώσει κάποιος τουρκομαθής τι τραγουδούσε.

Ουδεμία ένσταση στο να πανηγυρίσει τη μεγάλη νίκη της ομάδας του. φρόντισε όμως με τις πράξεις του να τονίσει εμφατικά ότι δίνει πολιτική χροιά σε αυτήν. Σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, χρησιμοποίησε μια φωτογραφία προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, στην οποία μπροστά από την τουρκική ομάδα βρισκόταν καθήμενος, όχι ο κόουτς Αταμάν, αλλά ο Κεμάλ Ατατούρκ! Και μάλιστα το πήγε πολύ παρακάτω… Το κειμενάκι που συνόδευε την ανάρτηση ήταν: “Δεν θα ήταν ωραίος ο καιρός της θάλασσας;”, συνοδευόμενο από “emoji” με κύματα και τη σημαία της Τουρκίας.

Αδίκως άραγε έγινε αντιληπτό ως υπαινιγμός που συνδέεται με τις συνεχείς απειλητικές σε βάρος των Ελλήνων αναφορές Ερντογάν και διαφόρων υποτακτικών του ότι θα μας πετάξει ξανά στη θάλασσα, αναφερόμενος στη Μικρασιατική Καταστροφή; Κι ας επικαλέστηκε ο Σενγκούν ως φθηνή δικαιολογία κάποιο τουρκικό τραγούδι που δήθεν χρησιμοποίησε. Ίσως αυτό και να αποτέλεσε έναν “ιδανικό” συμβιβασμό που να απέτρεψε άλλα παρατράγουδα με τον Ερντογάν, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία του να αποσπάσει τα πρωτεία από τον “πατερούλη” Ατατούρκ. Εάν μπορούσε θα τον διέγραφε από την επίσημη ιστορία!

Η διαφορά Ελλάδας-Τουρκίας

Για να μην αναφερθεί κανείς στη διαφορά αντιμετώπισης άλλων που δήλωσαν “στρατιώτες του Ατατούρκ” μόλις αποφοίτησαν  από τη στρατιωτική ακαδημία, με αποτέλεσμα να μη βρίσκονται πλέον στις τάξεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Όπως όμως όρια θέτει και η μεγάλη φήμη του Σενγκούν, ο οποίος θεωρείται κάτι σαν εθνικός ήρωας από τους συμπατριώτες του. Στο μπασκετικό κομμάτι, χωρίς καμιά δυσκολία ή/και προκατάληψη, πολλοί Έλληνες εντάσσονται στους θαυμαστές του. Ο πρόεδρος του μπασκετικού Παναθηναϊκού, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δεν εξέτασε την εθνικότητα του Αταμάν και του Οσμάν, κρίνοντας αποκλειστικά την επαγγελματική τους επάρκεια και αξία για να τους προσφέρει ηγεμονικά συμβόλαια και να τους εντάξει στην ομάδα.

Όλα αυτά αναδεικνύουν και μια διαφορά ποιότητας. Μπορεί Έλληνες να χρησιμοποίησαν παρόμοια τοξική γλώσσα στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά κανένα μέλος της εθνικής ομάδας δεν θα έκανε κάτι παρόμοιο. Κι ας έχουν θύτες και θύματα οι γενοκτονίες… Επίσης, θα μπορούσε κανείς να παραθέσει παραδείγματα Ελλήνων προπονητών και παικτών (π.χ. Ιτούδης, Σλούκας) που πραγματοποίησαν εξαιρετικό πέρασμα από την Τουρκία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην επίτευξη των στόχων των ομάδων τους.

Πόσο κρίμα είναι να δηλητηριάζεται το κλίμα και από την οπτική γωνία του αθλητισμού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των “σημερινών” προσβλητικών συμπεριφορών έχουν προσφέρει και αφορμές κοινής χαράς; Πόσο κρίμα και επικίνδυνο είναι το να αναδύεται η εντύπωση του “είμαι καλύτερος ακριβώς επειδή είμαι Τούρκος”! Πόσο θυμίζει περιόδους της παγκόσμιας Ιστορίας που παρότι οι λογικοί άνθρωποι θα ήθελαν να ξεχαστούν…

Σε συνεργασία με το defencepoint