Όταν το κράτος σκοτώνει τους πολίτες του

Οκτώ χρόνια πέρασαν από την τραγωδία στο Μαρί. Οκτώ χρόνια από τη φονική έκρηξη, στις 11 Ιουλίου 2011. Δεκατρείς συμπατριώτες μας σκοτώθηκαν. Ήταν θύματα της γύμνιας, της ανεπάρκειας του κράτους και της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί σοβαρά ζητήματα. Οι δεκατρείς συμπατριώτες μας, οι οποίοι έπεσαν νεκροί σε ώρα καθήκοντος, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις παθογένειες ενός συστήματος που παραπαίει μεταξύ των πελατειακών σχέσεων και της επιδερμικής αντιμετώπισης των σοβαρών ζητημάτων.

Αυτοί οι άνθρωποι –οι 13 πεσόντες– παρέμειναν στο καθήκον, γνωρίζοντας πως ο θάνατος παραμόνευε. Βρέθηκαν, άλλωστε, αντιμέτωποι, στάθηκαν ενώπιον του. Κι όμως έμειναν εκεί. Σπάνια στις ημέρες μας οι άνθρωποι έχουν αυτή τη στάση. Συνήθως “δραπετεύουν” από τις ευθύνες, από το καθήκον.

Είναι Ιούλης των μνημόσυνων και των τελετών. Τραγικές φιγούρες οι άνθρωποι των πεσόντων, που βιώνουν το δράμα της απώλειας των δικών τους ανθρώπων καθημερινά και όχι μια φορά το χρόνο. Η έκρηξη στο Μαρί τίναξε τη ζωή τους, ανέτρεψε τα πάντα. Ταρακούνησε τότε το κράτος, το πολιτικό σύστημα, την κοινωνία. Το κράτος και το πολιτικό σύστημα, παρά τα όσα βαρύγδουπα λέγονται και διακηρύσσονται δεν έχουν προβεί σε διορθωτικές κινήσεις. Επιμένουν στην πεπατημένη της προσφιλής προσέγγισης της αδράνειας, της απραξίας.

Ένα κράτος που λειτουργεί στο περίπου, στην τύχη και καθορίζει πολιτική με τα “κουμπαράτα”, θα προκαλεί πολλές εκρήξεις. Δυστυχώς και φονικές εκρήξεις. Δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Γιατί δεν αισθάνεται την πίεση της κοινωνίας. Ένα πολιτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τα πάντα με τη μεζούρα του πολιτικού κέρδους, της προσωπικής ατζέντας, είναι καταδικασμένο να προκαλεί μικρές και μεγάλες εκρήξεις.

Η φονική έκρηξη ήταν η αναπόφευκτη πορεία μιας κοντόφθαλμης αντίληψης των πραγμάτων. Η αναβλητικότητα των πολιτικών, η αχαμπαροσύνη τους, και η ανευθυνότητα των ακριβοπληρωμένων “τεχνοκρατών”, των υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων, είχε προδιαγράψει το αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά η ανευθυνότητά τους σκότωσε 13 ανθρώπους. Και οι αρμόδιοι, υπεύθυνοι και μη, συνεχίζουν την πορεία τους γαντζωμένοι στις θέσεις τους, τις καρέκλες τους, στις προαγωγές τους, στα μισθολογικά τους…

Άλλωστε, σ’ αυτή τη χώρα η ατιμωρησία είναι παράδοση. Ήταν ένα έγκλημα χωρίς ουσιαστικά τιμωρία. Το Μαρί δεν ήταν ένα ατύχημα. Ήταν μια τραγωδία, αποτέλεσμα λαθών, αδυναμιών, ανεπάρκειας. Διαχρονικές παθογένειες, που δεν αλλάζουν και ενίοτε προκαλούν και φονικές εκρήξεις.