Παλαιστίνιοι στην Γάζα – Κάποιοι από εμάς έχουμε κουραστεί να επιβιώνουμε…

Ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η σιωπή στα διαδραματιζόμενα στη Γάζα, δεν είναι ουδετερότητα, αλλά υποστήριξη και συνενοχή στα εγκλήματα. Εάν ο κόσμος παραμείνει αδιάφορος, θα δημιουργήσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο, για τους επόμενους θύτες που θα εφαρμόζουν την ίδια τακτική, χωρίς συνέπειες.

Χωρίς αποφασιστική επέμβαση, το Ισραήλ θα συνεχίσει τη γενοκτονική πολιτική του και οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν ανυπεράσπιστοι απέναντι στην ισραηλινή πολεμική μηχανή. Η επείγουσα και μαζική παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας είναι απαραίτητη. Χωρίς αυτήν, οι Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν με αφανισμό και απέλαση από τις προγονικές εστίες τους. Οι Παλαιστίνιοι αξίζουν όχι μόνο συμπόνια, αλλά και πραγματική προστασία.

Η καθημερινότητα στη Γάζα

Για πολλούς στη Γάζα, ο θάνατος δεν είναι πάντα το χειρότερο αποτέλεσμα. Είναι τραγικό οι άνθρωποι να ζητιανεύουν τον θάνατο για να βρουν ειρήνη! Ο Μοχάμεντ Ρ. Μαουίς δημοσιογράφος με καταγωγή από την πόλη της Γάζας, αρθρογράφος του The Nation και συνεργάτης του Al Jazeera, του MSNBC και του The Economist, συγκλονίζει καταγράφοντας τα βιώματα του από τη Γάζα.
Παλαιστίνιος περιγράφει στον δημοσιογράφο την καθημερινότητά του.

«Έχω επιβιώσει τόσες πολλές φορές που δεν μπορώ να μετρήσω πια. Με έχουν ανασύρει από τα ερείπια με τον γιο μου μετά την καταστροφή του σπιτιού μας. Περπατούσα για ώρες με μια σακούλα ψωμί και ό,τι είχε απομείνει από τη ζωή μου. Έφυγα από τις γειτονιές, τις πόλεις και τους δρόμους όπου ζούσαμε, μόνο και μόνο για να βρω κάπου αλλού να πάω. Και κάθε φορά που έχω επιβιώσει, κάποιος άλλος έχει πεθάνει. Άλλοτε ένας φίλος. Άλλοτε ένας ξάδερφος, άλλοτε ένας συνάδελφος.

Και άλλοτε, το γέλιο του γιου μου και η πίστη μου στη ζωή. Η επιβίωση δεν είναι ευλογία. Έχω μάθει ότι η επιβίωση σημαίνει να είσαι αιχμάλωτος του ίδιου σου του πόνου. Ξυπνάς κάθε μέρα σε διαφορετικό μέρος, ακόμα πιο κουρασμένος, ακόμα πιο πληγωμένος. Το να πατάς πάνω από παιδιά που κοιμούνται σε χαρτόκουτα κάτω από τα δέντρα έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας και κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη. Παλεύεις με την πείνα και τη δίψα, και την πικρή, μεταλλική γεύση του νερού. Πάντα τα ίδια ερωτήματα: πού να πάμε μετά, τι θα φάμε σήμερα, ποιος άλλος είναι νεκρός;».

«Πεθαίνουμε. Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί δεν σταματούν ποτέ. Τα θύματα είναι οι γυναίκες και τα παιδιά. Δεν έχουμε πλέον ασφαλές μέρος να πάμε. Είμαστε χωρίς φαγητό και νερό. Η πείνα εξαπλώνεται ραγδαία .Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν τρέχουν πια όταν πέφτουν φυλλάδια από τον ουρανό. Θυμάμαι μια γυναίκα στο Χαν Γιουνίς που μου είπε ότι έμεινε σπίτι μετά τις πρώτες ειδοποιήσεις. Την έλεγαν Σαμίρα και ήταν εξήντα δύο ετών. Ο σύζυγός της ήταν πολύ άρρωστος για να περπατήσει και δεν μπορούσε να τον κουβαλήσει. Αν φύγουμε, θα πεθάνουμε στο δρόμο. Αν μείνουμε, θα πεθάνουμε εδώ», είπε. « Εδώ, τουλάχιστον, ξέρω το έδαφος. Ξέρω ποια τείχη θα καταρρεύσουν πάνω μου. Δεν φοβόταν. Απλώς δεν υπάρχει πια φόβος».

Αφηγήσεις γροθιά στις “Δυτικές αξίες”

Στο Ντέιρ αλ Μπαλάχ, ένας άντρας στεκόταν στη μέση ενός βομβαρδισμένου δρόμου, σκουπίζοντας κομμάτια γυαλιού και συντρίμμια σε έναν σωρό. Είχε χάσει δύο από τις κόρες του, και όταν ρωτήθηκε από τον Μοχάμεντ Μαουίς γιατί δεν είχε φύγει νωρίτερα, απάντησε:

«Δεν ήθελα να περάσω τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου τρέχοντας. Δεν είναι ούτε θάρρος ούτε αντίσταση. Απλώς εξάντληση, το είδος της εξάντλησης όπου καταλαβαίνεις, ότι στη Γάζα, πουθενά δεν υπάρχει ασφάλεια. Τρέχεις μέχρι να μην αντέχουν τα πόδια και η ψυχή σου. Και ακόμα κι αν τα καταφέρεις να βγεις ζωντανός, κουβαλάς το βάρος όλων όσων δεν επέζησαν. Οι άνθρωποι λένε πάντα ότι ο στόχος είναι η επιβίωση και ότι είμαστε τυχεροί που επιβιώσαμε. Αλλά τι τύχη έχει να βλέπεις άλλους να εξαφανίζονται αργά, να πεθαίνουν σε αργή κίνηση. Όταν ένας τραυματισμένος ουρλιάζει από τον πόνο, ξέρουμε ότι είναι ακόμα ζωντανός. Αλλά όταν τον βλέπουμε να αιμορραγεί κοιτάζοντας το ταβάνι, ξέρουμε ότι έχει ήδη φύγει, ακόμα κι αν είναι ακόμα σωματικά εκεί».

Ο Μοχάμεντ Ρ. Μαουίς συνεχίζοντας την καταγραφή των όσων βίωσε στη Γάζα, περιγράφει το δράμα των παιδιών. «Κατά τη διάρκεια των μηνών που πέρασα εκεί κάνοντας ρεπορτάζ, είδα παιδιά που δεν μιλούσαν πλέον. Μια μέρα στην Τζαμπάλια, είδα ένα αγόρι που λάτρευε τα κινούμενα σχέδια, αλλά περνούσε τον χρόνο του καθισμένο και κοιτάζοντας τον τοίχο. Όταν προσπάθησα να τον ρωτήσω το όνομά του, κάλυψε τα αυτιά του. Η μητέρα του μου είπε ότι σταμάτησε να μιλάει όταν ένας πύραυλος χτύπησε το σπίτι τους, σκοτώνοντας την αδερφή του».

Η Σαιμά, μια νεαρή Παλαιστίνια φοιτήτρια, αφηγείται τη ζωή της. «Δεν θέλουμε να πεθάνουμε. Αλλά όταν κάποιοι από εμάς ονειρευόμαστε τον θάνατο, είναι επειδή είμαστε διαποτισμένοι με όλο αυτό το βάσανο. Οι μητέρες μας ψιθυρίζουν, ότι ζηλεύουν όσους πέθαναν γρήγορα και ειρηνικά. Το μωρό της γειτόνισσάς μου πέθανε από αφυδάτωση περίπου την ίδια εποχή που ο γιος μου και εγώ διαγνωστήκαμε με υποσιτισμό.

Οι φίλοι μου μού λένε να μείνω δυνατή και να φροντίζω τον εαυτό μου. Αλλά δεν θέλω να είμαι πια δυνατή. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που επέζησε από όλα αυτά. Δεν θέλω ο γιος μου να μεγαλώσει πιστεύοντας, ότι συνηθίζεις στον πόνο ή ότι παρόλο που έχεις χάσει όλα όσα έχεις, είναι ευλογία επειδή είσαι ζωντανός! Ο καθένας έχει τους δικούς του τρόπους, προσπαθώντας να κάνει τον εαυτό του να υποφέρει λιγότερο. Κάποιοι σταματούν να μιλάνε για αυτούς που έχουν χάσει επειδή η απλή αναφορά των ονομάτων τους είναι αφόρητη. Άλλοι λένε ψέματα στον εαυτό τους και προσποιούνται ότι οι αγαπημένοι τους ζουν ακόμα κάπου, αλλά μακριά. Άλλοι πάλι σταματούν να τρώνε επειδή το να τρώνε θα ήταν προδοσία προς εκείνους».

Η Σαιμά συνεχίζει την αφήγησή της: «Νόμιζα ότι το γράψιμο θα με βοηθούσε να κατανοήσω όλη αυτή την κόλαση και ότι το να καταγράψω αυτές τις ιστορίες στο χαρτί θα τις έκανε πιο υποφερτές. Αλλά δεν λειτουργεί πια. Δεν μπορώ πλέον να γράφω για ομαδικούς τάφους, καταγράφοντας τα βάσανα που βιώνω καθημερινά. Δεν υπάρχει τίποτα το ποιητικό σε αυτή τη θλίψη. Μερικές φορές για να κινήσω το σώμα μου, περπατάω για ώρες για να κρατήσω το μυαλό μου μακριά από διάφορα πράγματα, θέλοντας να διώξω την επόμενη ανάμνηση. Ακόμα μερικές φορές ξυπνάω νομίζοντας ότι έχω γυρίσει σπίτι και περιμένω να ακούσω τη φωνή της μητέρας μου να φτιάχνει καφέ στην παλιά μας κουζίνα. Η αλήθεια είναι ότι η επιβίωση, ατελείωτη, άδεια και φτιαγμένη μόνο από πείνα, θλίψη και φόβο… αρχίζει να μοιάζει με τιμωρία. Ζούμε μια ζωή που κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν ζηλεύει».

Μήνυμα του Παλαιστίνιου δημοσιογράφου Χοσάμ Σαμπάτ

«Αν το διαβάζετε αυτό, σημαίνει ότι σκοτώθηκα –πιθανότατα στόχος– από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Όταν ξεκίνησαν όλα, ήμουν μόλις 21 ετών – ένας μαθητής με όνειρα όπως όλοι. Τους τελευταίους 18 μήνες, έχω αφιερώσει κάθε στιγμή της ζωής μου στους ανθρώπους μου. Τεκμηρίωσα τη φρίκη στη βόρεια Γάζα λεπτό προς λεπτό, αποφασισμένος να δείξω στον κόσμο την αλήθεια. Κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας για επιβίωση, υπέφερα από την πείνα για μήνες, χωρίς να εγκαταλείψω ποτέ τους ανθρώπους μου».

«Έχω εκπληρώσει το καθήκον μου ως δημοσιογράφος. Διακινδύνευσα τα πάντα για να πω την αλήθεια, και τώρα βρήκα επιτέλους ηρεμία—κάτι που δεν έχω βιώσει τους τελευταίους 18 μήνες. Τα έκανα όλα αυτά γιατί πιστεύω στην παλαιστινιακή υπόθεση. Πιστεύω ότι αυτή η γη μας ανήκει και ο θάνατος για να την υπερασπιστώ και να υπηρετήσω τους ανθρώπους της, ήταν η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου. Σας ζητώ τώρα: μην σταματήσετε να μιλάτε για τη Γάζα. Μην αφήσετε τον κόσμο να κοιτάξει μακριά. Συνεχίστε να παλεύετε, μέχρι να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη».

Μήνυμα που άφησε ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος Χοσάμ Σαμπάτ, ο οποίος γνώριζε ότι ήταν στόχος του ισραηλινού στρατού που τον δολοφόνησε…