Πάμελα Άντερσον: Από το “Baywatch” στον πολιτικό ακτιβισμό

H Πάμελα Άντερσον υπήρξε μια τέτοια περίπτωση. Το κατ’ εξοχήν sex symbol των ’90s, “προίκα” μιας εποχής που αγάπησε το καλιφορνέζικο μαύρισμα, τα ξανθά μαλλιά, το καλλίγραμμο σώμα και το χυμώδες (ενισχυμένο και δια σιλικόνης) στήθος, όχι απλά ως ένα συνώνυμο ομορφιάς, αλλά και ευμάρειας.

Συνδέθηκε μέσα από το τηλεοπτικό “Baywatch” με τον ορισμό της Δύσης στην πιο… απτή της διάσταση, εκφράζοντας με τον εύσχημο τρόπο – και άθελά της ενδεχομένως την κυριαρχία ενός ιδιωτισμού, που ξέφευγε από τα όρια της αγοράς και επεκτεινόταν ασυναγώνιστα στην ιδιωτική σφαίρα. Το “barbie icon” της Πάμελα γινόταν μέτρο σύγκρισης για γυναίκες που ήθελαν να είναι οι ομορφότερες στο δωμάτιο. Να “πιάσουν” τα στάνταρς που έβαζαν σε σειρές και ταινίες τα είδωλά τους.

Από την τηλεόραση στον ακτιβισμό

Κάπου εκεί, στη μεγάλη στροφή των ’90s η Άντερσον φαινόταν να χάνεται μαζί με το σόου που την έκανε διάσημη. Το “Baywatch” έδινε τη θέση του στους “Sopranos”, η αισιοδοξία στον μόνιμο πανικό που γέννησε η 11η Σεπτεμβρίου. Νέες σταρ αναδείχθηκαν, η δε επετηρίδα της βιομηχανίας του star system μοιάζει απαράλακτη, παρά την συμπεριληπτικότητα για την οποία καυχιέται το Χόλιγουντ και ο κόσμος της Νέας Υόρκης.

Στη θέση της άλλες θα είχαν διαλέξει την εύκολη οδό του reality show, ή του πονταρίσματος στη χαμένη δόξα, μέσα από ατέλειωτα σίκουελ-πρίκουελ και συμβόλαια με εταιρίες καλλυντικών. Η ίδια δοκίμασε διαφορετικά πράγματα: Συμμετείχε σε κινηματογραφικές μπαρούφες, πήρε ρίσκα. Ενδιάμεσα καταστροφικές ή περίεργες σχέσεις που κρατούσαν αντιστρόφως ανάλογα με την ποιότητα του συντρόφου. Η περίπτωση της συμβίωσής της με τον μουσικό Τόμι Λι θα διδασκόταν απανταχού ως η επιτομή της τοξικής σχέσης.

Μετά ήρθε η πολιτικοποίηση. Υπήρχε το πάτημα της ενασχόλησης με τα δικαιώματα των ζώων. Ακολούθησε η στήριξη στον Ασάνζ, η επαφή με τον Βαρουφάκη, το γράμμα στον Ομπάμα για την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, η αυτοβιογραφία, η καταδίκη της βιομηχανοποιημένης πορνογραφίας.

Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικοποίησης ήταν η θερμή υποστήριξη της εξέγερσης των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία, «ενάντια στη δομική βία της παγκόσμιας ελίτ και στις πολιτικές ανισότητας που εκφράζει ο Μακρόν και στρέφονται ενάντια στο 99% του πληθυσμού όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλον τον κόσμο» όπως έγραψε σε μια από τις πολλές αναρτήσεις της.

«Ονειρεύομαι μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά με βιβλία, με μουσική, με τέχνη, όχι με PlayStation. Οι ανθρώπινες συνδέσεις σβήνουν. Όταν ξεχνάμε πώς να κάνουμε έρωτα, ξεχνάμε ο ένας τον άλλον. Ας ξαναμάθουμε μαζί. Ας αγωνιστούμε μαζί», είπε χαρακτηριστικά. Η ίδια δήλωσε την στήριξή της στον Τζέρεμι Κόρμπιν και την απέχθειά της στο πρόσωπο του αμφιλεγόμενου αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι.

Τέλος του μακιγιάζ!

Έπειτα -ω, τι θαυμαστό σοκ για τον κόσμο της οθόνης- η εγκατάλειψη του μακιγιάζ. Οι περισσότεροι είχαν συνηθίσει να βλέπουν μία εικόνα αψεγάδιαστη, μία εικόνα ιδανική, την εικόνα μιας χυμώδους “barbie”, ενός ποθητού σεξουαλικού ειδώλου,  όμως η ίδια είχε να προσφέρει πολλά παραπάνω από αυτό.

«Κάποιες φορές κοιτάω στον καθρέφτη και απορώ με την εικόνα μου. Αλλά τι σημαίνει τελικά ομορφιά; Είναι υποκειμενική. Νιώθω ότι πιέζουμε πάρα πολύ τον εαυτό μας να μοιάζουμε με τους ανθρώπους που βλέπουμε στα περιοδικά και τις ταινίες, αλλά οι ατέλειες είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Είναι πιο αισθησιακές. Δεν κάνουμε οντισιόν για κανέναν. Είμαστε αρκετοί όπως είμαστε, με τις ατέλειες και τις ιδιοτροπίες μας και ό,τι μας κάνει ενδιαφέροντες. Μου πήρε μερικά χρόνια να φτάσω σε αυτό το σημείο», έχει πει σε μεταξύ άλλων σε τοποθέτησή της.

Τώρα, στο πλευρό του Λίαμ Νίσον στις “Τρελές Σφαίρες” η Άντερσον δεν σπάει μόνο τα ταμεία. Στο πλευρό του συμπρωταγωνιστή της -όχι μόνο στην οθόνη όπως αποκαλύφθηκε- αποδεικνύει πως γίνονται τα σωστά rebrabding. Ακομπλεξάριστη, απελευθερωμένη από το άγχος της ατέλειας, έχοντας σπάσει το φράγμα της ηλιθιότητας που έχουν φτιάξει όσοι συνδέουν αρνητικά το σώμα με το πνεύμα και την ηλικία με την σεξουαλικότητα, επανέρχεται για να δηλώσει το προφανές αξίωμα: Η ζωή δεν τελειώνει με την ημερομηνία λήξης που της επιβάλουν τρίτοι παράγοντες αλλά ορίζεται από τη θέληση όσων έχουν τη δύναμη να την ορίσουν, όσων αγαπούν τη ζωή και τους ανθρώπους. Τα ανθρωπάκια που βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν σεξισμό και ηλικιακό ρατσισμό δεν εμπίπτουν σε αυτή την ένδοξη συνομοταξία.