Πανεπιστήμια έχουμε, πτυχία παίρνουμε, με αμφίβολο όμως αντίκρισμα

Ίσως επειδή δεν έχω παιδιά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το πάθος των γονιών για την εισαγωγή των παιδιών τους σε πανεπιστήμια τόσο απαξιωμένα, όσο τα ελληνικά. Βεβαίως, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η κοινωνία μας πάντοτε είχε σε μεγάλη υπόληψη τους τίτλους και αφού τίτλοι ευγενείας -καλώς- δεν υπάρχουν, μένουν μόνον οι ακαδημαϊκοί! Προσωπικώς, έχω σε πολύ μεγαλύτερη υπόληψη τους τίτλους ζωής, όσα δηλαδή δημιουργεί, κατακτά και προσφέρει ένας άνθρωπος με την εργασία και την κοινωνική του δράση (στην πραγματικότητα εργασία είναι και αυτή). Αλλά, αφού δεν είμαι πτυχιούχος ΑΕΙ, ίσως να είμαι αρνητικώς προκατειλημμένος…

Όμως, ειλικρινώς, ας μου πει κάποιος, πόση αξία μπορεί να έχει το πτυχίο ενός φοιτητή που εισήχθη με μέσο όρο βαθμολογίας κάτω από 10! Προ ετών εισήχθη στο Τμήμα Διοίκησης Οικονομίας & Επικοινωνίας Πολιτιστικών & Τουριστικών Μονάδων, του ΤΕΙ Αμφίσσης, φοιτητής με μέσο όρο 1,13(!) ενώ άλλος, με μέσο όρο βαθμολογίας 3,3, εισήχθη στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσης του ΑΠΘ. Σε σχετικό άρθρο της “Καθημερινής”, αναφέρθηκε ότι σε συνολικώς 106 τμήματα από τα 463 (92 ΤΕΙ και 14 πανεπιστήμια), δηλαδή το 23%, θα εδέχοντο φοιτητές με βαθμό χαμηλότερο του 10!

Με δυο λόγια, υπάρχει σημαντικός αριθμός φοιτητών που κανονικώς δεν θα έπρεπε ούτε το Λύκειο να έχουν τελειώσει. Ένας καλόπιστος τρίτος θα απορούσε πως κατάφεραν τα παιδιά αυτά να πάρουν απολυτήριο Λυκείου. Εγώ δεν απορώ! Ουδείς, εξ όσων έχουν εμπειρία από το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να απορεί. Η απάντηση είναι απλή: Αφού το Λύκειο έχει μετατραπεί σε τυπικό στάδιο προδικασίας για την συμμετοχή στις Πανελλαδικές και έχει χαθεί κάθε ουσιώδης εκπαιδευτική διαδικασία!

Καθηγητές και μαθητές, επί τρία χρόνια, αντί να ασχολούνται με την αφομοίωση ουσιωδών γνώσεων και, το κυριότερο, με την ανάπτυξη μηχανισμών αναζητήσεως και προσλήψεως της γνώσεως, αντί να αναπτύσσουν και να καλλιεργούν την κριτική σκέψη, ασχολούνται μόνο με την παπαγαλία, την αποστήθιση της ύλης των εξετάσεων και την βαθμοθηρία. Αυτά απαιτεί το εγκληματικό και ισοπεδωτικό σύστημα εξετάσεων, αυτά επιθυμούν -εν τη αγνοία τους- γονείς και μαθητές, αυτά προσφέρουν (ευχαρίστως) οι καθηγητές!

Όμως, η ορθή διαδικασία αναζητήσεως της αληθούς γνώσεως και, κατά συνέπεια, η ανάπτυξη κριτικής σκέψεως, δεν είναι μόνον η αυτονόητη προϋπόθεση ολοκληρώσεως της προσωπικότητος του ανθρώπου. Είναι το μόνον ασφαλές υπόβαθρο για τη δημοκρατία, αλλά και η μόνη ασφαλής μέθοδος για την ανάπτυξη.

Απέτυχε και η κ. Κεραμέως

Εδώ και 40 χρόνια, ήδη από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, η εκπαιδευτική διαδικασία έχει πάψει να παράγει παιδεία. Μόνος στόχος είναι η εισαγωγή στα ΑΕΙ και η απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου, ως συμβόλου κοινωνικής ανόδου, ακριβώς όπως το ακριβό αυτοκίνητο, το σπίτι σε καλή περιοχή, το εξοχικό, οι διακοπές στη Μύκονο κλπ. Η σωρεία ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων (ων ουκ έστιν αριθμός!) που εισήγαγαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, απλώς επιβεβαίωσαν την τάση αυτή και έκαναν την κατάσταση ακόμη χειρότερη.

Κάθε υπουργός παιδείας (διαβάζεται και ως αστείο…) θεωρούσε υποχρέωση του να μεταρρυθμίσει το σύστημα που κληρονόμησε από τον προκάτοχό του. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να απαριθμήσει αυτές τις, κατ’ όνομα μόνο, μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε, δεν είχαν την ελάχιστη ουσιώδη διαφορά μεταξύ τους, αλλά μόνο μία βασική ομοιότητα: κάθε νέα ρύθμιση οδηγούσε την εκπαίδευση σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα! Με την δική της μεταρρύθμιση, η κα Κεραμέως κατάφερε να αφήσει χωρίς φοιτητές την Αρχιτεκτονική του Δημοκριτείου. Μικρό το κακό, έως και αδιάφορο.

Όμως, πως θα δικαιολογήσει την αστοχία του συστήματός της, που άφησε την Σχολή Ευελπίδων με 130 λιγότερους σπουδαστές; Η αλήθεια είναι ότι δεν φταίει η κα Κεραμέως για αυτές τις γελοιότητες. Η δική της ευθύνη περιορίζεται στην συμμετοχή της στο ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που μας οδήγησε να έχουμε πτυχία, αλλά όχι παιδεία! Ευθύνεται και διότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι κανένα κρατικίστικο σύστημα εκπαιδεύσεως δεν μπορεί να δώσει καλά αποτελέσματα, όσες παραλλαγές του και αν δοκιμασθούν!

Απόφοιτοι “λειτουργικώς αναλφάβητοι”

Το αποτέλεσμα της τραγικής εκπαιδευτικής πολιτικής του φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως τα ζούμε καθημερινώς! Σημαντικό ποσοστό των αποφοίτων του Λυκείου, είναι “λειτουργικώς αναλφάβητοι”, δηλαδή γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, αλλά αδυνατούν να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν σύνθετες έννοιες, οι οποίες όμως είναι απαραίτητες για την κατανόηση του οικονομικού και πολιτικού περιβάλλοντος. Οι περισσότεροι αδυνατούν να γράψουν με ορθή σύνταξη και ορθογραφία μια πλήρη πρόταση!

Με δυο λόγια, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας δεν μπορεί να κατανοήσει τις πραγματικές αιτίες όσων συμβαίνουν γύρω μας, αδυνατεί να αντιληφθεί τους απλούς νόμους της ιστορικής εξελίξεως και το νόημα του πολιτισμού. Μοιραία, οι άνθρωποι αυτοί ρέπουν προς απλοϊκές ερμηνείες των πάντων και με ευκολία καταλήγουν να πιστεύουν (με το φανατισμό της άγνοιας) ανόητες θεωρίες συνωμοσίας, να γίνονται θρησκόληπτοι ή να είναι εντελώς αδιάφοροι για τις κοινωνικές εξελίξεις.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν το ιδανικό ακροατήριο για τα πολιτικά άκρα, ή για την κάθε είδους πολιτική χειραγώγηση αφού, για τον απλοϊκό τρόπο σκέψεως τους, οι ολοκληρωτικές και ισοπεδωτικές αντιλήψεις, πατριωτικές, θρησκευτικές ή κοσμοπολίτικες, μοιάζουν απολύτως φυσιολογικές και δίκαιες.

Υστερόγραφο: Είναι απορίας άξιο πως ο -κατά τα λοιπά- εξαίρετος και έντιμος Γεώργιος Ράλλης αποδέχθηκε το ρόλο του “εκτελεστή” της δημοσίας εκπαιδεύσεως! Ο άνθρωπος που εξέφραζε τον εκσυγχρονισμό σε μια εποχή που ο όρος ήταν εκτός πολιτικού λεξιλογίου, ο άνθρωπος που εξέφραζε τον πολιτικό πολιτισμό και την μετριοπάθεια, έγινε (άγνωστο γιατί) ο εισηγητής μιας εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως που άνοιξε τον δρόμο για την κατάρρευση της παιδείας. Όμως, μην ξεχνάμε και την καταστροφή που επέφεραν οι πλέον γνωστοί διάδοχοί του: Ελευθέριος Βερυβάκης, Απόστολος Κακλαμάνης, Γεώργιος Παπανδρέου, Γεώργιος Σουφλιάς, Γεράσιμος Αρσένης, Μαριέτα Γιαννάκου κα.