Πέρα από τη βεντέτα – Η σκοτεινή διαπλοκή με την πολιτική

Σαφώς, όμως, κάποιες μικρές μειοψηφίες έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο χθες, με ριζωμένη την υποκουλτούρα της οπλοκατοχής, της αντεκδίκησης και της θρασύδειλης ψευτομαγκιάς και επιλέγουν τη βία για την επίλυση των διαφορών τους, κάτι που καταδεικνύει ότι η πολιτεία απέτυχε να εκπαιδεύσει τους πολίτες της στην νομιμότητα και στην προσφυγή στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη, για τις προσωπικές ή άλλες διενέξεις που ανακύπτουν. Η εγκαθιδρυθείσα νοοτροπία έχει και βαθιές κοινωνιολογικές, πολιτισμικές και ψυχολογικές ρίζες, αλλά εδώ πλέον δεν πρόκειται περί αυτού.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι η οργανωμένη επαναλαμβανόμενη εγκληματική πρακτική από συγκεκριμένες ομάδες και πρόσωπα στο νησί, δεν έχει να κάνει με καμία παράδοση, με καμία αντίσταση, με κανέναν “αντρισμό” και καμία παλικαριά. Έχει να κάνει με τα συμφέροντα και τη διαπλοκή. Εδώ πρόκειται για μία τριγωνική διαχρονικά συνδετική σχέση συγκάλυψης, ανάμεσα στους επαναλαμβανόμενα παραβατικούς (μεμονωμένους ή ως μέλη ομάδων), σε (κάποιους) τοπικούς θεσμικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες και σε (κάποιους) πολιτικούς εκπροσώπους.

Η διαχρονική ανοχή στην δήθεν ιδιαιτερότητα και στην ανομία, η ψηφοθηρική εκμετάλλευση αυτών των φαινομένων από την κεντρική, αλλά και την τοπική εξουσία, συντηρούν και διαιωνίζουν το πρόβλημα, καθότι έχει χτιστεί σταδιακά η αντίληψη του ακαταδίωκτου, η νοοτροπία της συγκάλυψης, της ατιμωρησίας και της αυτοδικίας. Ο πλουτισμός εγκληματικών ομάδων από παράνομες δραστηριότητες δε, οδηγεί σε διαφθορά και διαπλοκή, καθότι τα προϊόντα αυτού του πλούτου πρέπει να διοχετευτούν και να ξεπλυθούν.

Όσοι μιλούν απλά για “βεντέτα“, εκδίκηση, ανταπόδοση κ.α., στην ουσία δεν αντιλαμβάνονται τα βαθύτερα αίτια της παραβατικής συμπεριφοράς και τα συμφέροντα, καλύπτοντας έτσι τα ποιοτικά στοιχεία του εγκλήματος. Ενός εγκλήματος που έχει και χαρακτηριστικά “ασύμμετρης επίδειξης ισχύος” προς κάθε κατεύθυνση.

Δίκτυα εγκλήματος και συγκάλυψης 

Αποτελεί ένα σωρευτικό πρόβλημα, το οποίο απογειώθηκε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, όπου σε κάποιες περιοχές δημιουργήθηκαν δίκτυα εγκληματικής οργάνωσης και μηχανισμοί συγκάλυψης. Άλλωστε, σύμφωνα με την επιστήμη της εγκληματολογίας, κανένα οργανωμένο έγκλημα δεν δρα μόνο του, αλλά στηρίζεται εν μέρει και στη σύνδεσή του με θολές πτυχές της εξουσίας, που καλύπτουν, συμμετέχουν ή ανέχονται την εγκληματική δράση, φυσικά με αντίστοιχα ανταλλάγματα, που μπορεί να μην έχουν να κάνουν μόνο με χρηματισμό, αλλά για παράδειγμα με ψήφους, επιδοτήσεις, μερίδια ακόμα και με συγγενικές σχέσεις.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ημερών είναι και η ακραία ρήξη ανάμεσα σε κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης για τη δίωξη του Λιμενάρχη Χανίων (για υπηρεσιακή “αμέλεια”), η οποία καταδεικνύει ακριβώς την διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας, ότι οι “πολιτικοί προστάτες” συμβάλλουν με τις παρεμβάσεις τους στις παθογένειες και στην εγκαθίδρυση της λογικής, ότι στο νησί κυριαρχεί ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής.

Συμπερασματικά, αυτό που είναι κρίσιμο τούτη την ώρα είναι να διασφαλιστεί ότι δεν θα συνεχιστεί ο κύκλος του αίματος, να ανακαλυφθούν οι ένοχοι (άμεσοι και έμμεσοι), αλλά και να διερευνηθούν τα βαθιά αίτια του τραγικού περιστατικού. Άμεσα όμως, η Πολιτεία θα πρέπει, με συναινέσεις και διάλογο μεταξύ φορέων, πολιτικών παραγόντων και ειδικών επιστημόνων, να διαμορφώσει ένα μεσομακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο, που θα οδηγήσει σταδιακά στην εξάλειψη αυτών των φαινομένων και στην στερέωση της πεποίθησης ότι το κράτος δικαίου και οι νόμοι ισχύουν για όλους και σε όλη την επικράτεια, χωρίς εξαιρέσεις.