Περί αξιοπρέπειας λόγος…

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη γυναίκα. Το πρωί μπορεί να φαίνεται ότι είναι ίση με τον άντρα κι ισοδύναμη στην προσφορά [στη δουλειά, στις υποχρεώσεις, στη συνεισφορά].

Το βράδυ όμως τα πράγματα συχνά αλλάζουν. Οι φεγγαρόστρατες δεν αρκούν για να φωτίζουν τα πάθη και τα βάσανα που διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι. Η “ίση” γυναίκα μετατρέπεται σε μία στιγμή σε οιονεί-σκλάβα, σε υπάκουο και άβουλο αντικείμενο ηδονής, σε υπομόχλιο της συζυγικής καταπίεσης, σε θύμα βιαιοτήτων. Συνήθως όλα αυτά μπροστά στα μάτια των παιδιών.

Πολλές κάνουν υπομονή μέχρι να ξημερώσει για να ξαναποκτήσουν ‘πρόσωπο’. Άλλες δεν αντέχουν, φεύγουν, καταγγέλλουν. Όλες [μάς] έχουν ανάγκη για να ρίξουμε φως στη ζωή τους. Φως, περισσότερο φως. Ευαισθησία, περισσότερη ευαισθησία. Ενσυναίσθηση, περισσότερη ενσυναίσθηση.

ΥΓ. Η γυναίκα, ως πολλαπλώς ευάλωτο θύμα, διεκδικεί το δικαίωμα επί της ζωής της και της ελευθερίας της. Πολλώ μάλλον όταν εκ-βιάζεται παντοιοτρόπως.

Στις επιθέσεις κυριαρχικού βιασμού/βασανισμού πρέπει η Πολιτεία και η κοινωνία ν’ απαντήσουν με την έννομη προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δηλαδή την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού κι αυτοδιάθεσης. Το προστατευόμενο έννομο αγαθό δεν είναι η ηθική ή η τιμή, αλλά η προσωπική αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η ταυτότητα, η γενετήσια αυτοδιάθεση και η συνταγματικά κατοχυρωμένη ‘προσωπική αξία συγκίνησης’.

Tόσα διεθνή συνέδρια, τόσες διακηρύξεις, τόσα ευρωπαϊκά κείμενα και ερευνητικά στοιχεία, τόσα θυματολογικά κινήματα κι όμως τα συντηρητικά ‘ήθη’ [morals] και η δίκοπη ’ηθική’ [morality] κατορθώνουν να κατισχύουν. Eίναι προφανώς υπόθεση όλης της κοινωνίας, όλων των θεσμών και φορέων να λάβουν μέτρα πρόληψης, διότι δεν ζούμε ούτε σε ’ρομαντικές εποχές’, ούτε σε ‘σκοτεινές περιόδους’, ούτε σε καταστάσεις ‘ελαφρότητας’.

Η γυναίκα [μητέρα, σύζυγος, σύντροφος, αδελφή] δεν ζει, ούτε κινείται στη σκιά κάποιου αφέντη, αλλά αφεντεύει τη δική της ζωή. Αυτό ας το κατανοήσουν κι ας το αποδεχτούν άπαντες.