Περιμένοντας τη σειρά μας…

Λίγο μετά τη δολοφονία η ζωή συνεχιζόταν κανονικά με τα διπλανά καταστήματα, το παλαιοπωλείο και το ρολογάδικο να λειτουργούν κατά το σύνηθες και τους ανθρώπους να περιμένουν αργόσχολοι απέναντι τον ερχομό του τραμ. Το συγκεκριμένο μαγαζί είναι κλειστό , ενώ λίγα λουλούδια και κεριά “στολίζουν” την πρόσοψη του. Τραγική ειρωνεία: Ακόμα αναβοσβήνει η digital διαφήμιση των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Βλέπετε το μαγαζί θεωρείτο τυχερό. Σε αντίθεση με τον άτυχο (;) καταστηματάρχη του του οποίου η κηδεία θα γίνει αύριο.

Και έπειτα; Και έπειτα η ζωή θα συνεχιστεί στον πολυσύχναστο δρόμο από τον οποίο περνάω καθημερινά και εγώ και η μαθήτρια κόρη μου. Από καθαρή τύχη δεν ήμουν παρών. Θα συνεχιστούν, που λέτε, όλα όπως πριν σαν να μην χάθηκε έτσι ηλίθια και ξεδιάντροπα μια ζωή, σαν να μην έγινε τίποτα το ανησυχητικό. Κι αυτό είναι ανατριχιαστικό. Για όλους μας. Οι οποίοι έχουμε βαθιά αποδεχτεί ότι έτσι είναι, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν φταίει κανείς.

Ποιος φταίει για άλλη μία δολοφονία

Και έτσι είναι τελικά! Κατ’ ουσία δεν φταίει κανείς! Έστω και αν το σημείο βρίσκεται μόλις 300 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα του Παλαιού Φαλήρου, ή κι αν η πολιτεία ξελαρυγγιάζεται κάθε μέρα από όλα τα μέσα για να μας πείσει ότι ζούμε σε μίαν ασφαλή χώρα και ότι έχουν γνώσιν οι φύλακες και ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν είναι ένας ακόμη πολιτικός ευφημισμός, αλλά κρατικός θεσμός υψηλού κύρους κι ότι η εγκληματικότητα ελέγχεται αν δεν είναι σε ύφεση. Κι έπειτα;

Κι έπειτα όλα θα συνεχίσουν όπως πριν με τα διπλανά μαγαζιά να περιμένουν πελάτες και εμάς τους υπόλοιπους να περιμένουμε το τραμ που έρχεται κάθε δέκα λεπτά. Ακόμη και το μαγαζί θα ξανανοίξει, είναι βλέπετε τυχερό (!)… ίσως υπό άλλη διεύθυνση. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε φρικτά εξοικειωθεί και με την καθημερινή αγριότητα και με την εξαγριωμένη εγκληματικότητα κι ότι εκτός από ανυπεράσπιστοι, είμαστε και εξηλιθιωμένοι, άβουλα αμνοερίφια λίγο πριν την αναπόφευκτη σφαγή μας. Συμβολική σε πρώτο επίπεδο, ρεαλιστική σε δεύτερο… Αφού ο διπλανός μας είναι δυνάμει κι ο δολοφόνος μας. Όπως στην περίπτωση του γείτονα μου που δεν στάθηκε πολύ τυχερός παρά το τυχερό πρακτορείο του.

Περιμένουμε να έρθει η σειρά μας

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως προσδοκώ κάτι διαφορετικό; Για να αντιδράσουμε κάπως είτε συλλογικά είτε κατά μόνας; Για μιαν τυπική, έστω, διαμαρτυρία ως γείτονες στο Α.Τ. της γειτονιάς μας; Όχι βέβαια. Σε καμία περίπτωση. Ένα αφελές ελεγείο γράφω στη μνήμη κάποιου που μάλλον γρήγορα θα ξεχαστεί γιατί αυτό μάς βολεύει όλους.

ΥΓ. Προσωπικά εύχομαι και ελπίζω να πάω από τροχαίο από τους χιλιάδες αποχαλινωμένους εγκληματίες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Και όχι από δολοφονία στην πόρτα του σπιτιού μου. Δεν είναι πολύ αξιοπρεπές.