Περίπου 1.000.000 μαθητές “έσφαξε” ο μεταπολιτευτικός “Ηρώδης”!

Η ανακοίνωση για αναστολή τάχα (για οριστικό κλείσιμο πρόκειται!) λειτουργίας 38 σχολείων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και στους τέσσερις Νομούς της Ηπείρου λόγω έλλειψης μαθητών το νέο σχολικό έτος 2025/2026 και άλλων, όσον ούπω, δεκάδων που λειτουργούν με… έναν ή δύο μαθητές σηματοδοτεί την προϊούσα τέταρτη και ίσως μοιραία, “ερημία” της χώρας, όπως αναφέρω στο πρόσφατο βιβλίο μου “Δημογραφικό: 2081, Ελλάς χωρίς Έλληνες” (Εκδόσεις Σταμούλη), μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση με τη “σφαγή” από τον μεταπολιτευτικό “Ηρώδη” 1.000.000 περίπου μαθητών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία).

Την πρώτη “ερημία” της χώρας διαπίστωσε ο Στράβων μετά τη ρωμαϊκή επικράτηση το 146 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι, όπως οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά τη Μεταπολίτευση με τις εγκληματικές μεταρρυθμίσεις με το όνομα του Καποδίστρια το 1997 (από τότε άρχισε ο δημογραφικός Αρμαγεδδών!), του Κλεισθένη, του Καλλικράτη, οι οποίοι είχαν κάνει τα αντίθετα, επεχείρησαν, για στρατιωτικούς κυρίως λόγους, μετά την Pax Romana, τη συγκέντρωση των κατοίκων σε μεγάλες πόλεις, σε διαφορετικές περιοχές, δηλαδή την Πάτρα και τη Νικόπουλη, για παράδειγμα.

Από τότε, την εγκατάλειψη των αρχαίων πόλεων και οικισμών από τους κατοίκους προκλήθηκε οικονομική κρίση, καθώς δεν υπήρχε ζήτηση προϊόντων. Έτσι, μετά την εγκατάλειψη από τους κατοίκους των κραταιών τότε μεγάλων αρχαίων πόλεων των 5.000 και 20.000 κατοίκων, η επαρχία παρήκμασε και έμειναν μόνο τα κάστρα και οι πύργοι ως ανάμνηση της παλιάς εποχής πολιτιστικής, οικονομικής και κοινωνικής άνθησης.

Δεύτερη “ερημία” που  οδήγησε στην Άλωση 

Η δεύτερη “ερημία” προκύπτει από την προφητική ομιλία του Ιωσήφ Βρυέννιου, του διδασκάλου του γένους, που έζησε στις τελευταίες στιγμές της ζωής της Βασιλεύουσας και έβλεπε τον θάνατό της. Τη Μ. Παρασκευή (14 Απριλίου) του1419, τριανταπέντε περίπου χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, εξεφώνησε ένα λόγο στο Παλάτι “επί παρουσία βασιλέων”. Τότε, στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτες, χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου.

Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η Πόλη να μοιάζει, όπως λέγει, με “σεσαθρωμένον” πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθεί. Αυτή η “ερημία”, μαζί με πολλά άλλα πνευματικά αίτια, ήταν και ο λόγος που επέπεσαν εκ δυσμών και ανατολών, όπως τόνιζε, διάφοροι εχθροί, καθώς κυβερνήτες και κάτοικοι έγιναν «αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι, οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, και οι πάντες αχρείοι». Συγχρόνως με την γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος», τόνιζε!

Τρίτη “ερημία” λίγο πριν από το 1821

Την τρίτη “ερημία” αναφέρει ο Φραγκίσκος –Κάρολος-Ούγγος- Λαυρέντιος Πουκεβίλ, ο οποίος επισκέφθηκε τη χώρα μας δέκα περίπου χρόνια πριν από την Επανάσταση του 1821, στο έργο του “Ταξίδι στην Ελλάδα” και στον τόμο που αφορά τη Στερεά Ελλάδα, Αττική και Κόρινθο που πλημμυρίζει από τόσο μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, ώστε ξεσπά σε ένα “θρήνο” για το κατάντημά της! Όλες κατέληγαν σε πολύμορφες και παντοειδείς κρίσεις και στον “θάνατο” κρατών!

Αυτή η “ερημία” υπήρξε αίτιο και αιτιατό με τις επιγενόμενες στη συνέχεια οικονομικές κρίσεις (οι Αθηναίοι είχαν δοκιμαστεί από πολλές οικονομικές και νομισματικές αναταράξεις τόσο κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου και τα επόμενα χρόνια), στεγαστική κρίση (υπάρχει σήμερα στην έρημη ελληνική επαρχία στεγαστική κρίση;) μεταναστευτική κρίση («στενοχωρία» κατά τον Θουκυδίδη), επισιτιστική κρίση (υπάρχει τέτοια κρίση σήμερα στην έρημη ελληνική επαρχία;), οικονομική ανισότητα (ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει ότι μετά τους Περσικούς Πολέμους η συγκέντρωση της οικονομικής δραστηριότητας, όπως και μετά το 146 π.Χ., διεύρυνε την οικονομική και εισοδηματική ανισότητα), δημοσιονομική κρίση για τη συντήρηση των κατοίκων που εγκατέλειπαν τους αγρούς, όπως επί της Δημοκρατίας του Περικλέους, όπως επισημαίνει ο μέγας οικονομολόγος και ακαδημαϊκός Ανδρέας Ανδρεάδης, κλπ.

Πώς έπεσε η βαριά “κατάρα” της Μεταπολίτευσης

Όλα αυτά, σαν βαριά κατάρα, τα “συγκέντρωσε” η Μεταπολίτευση με τις γνωστές μεγαλεπήβολες τάχα “μεταρρυθμίσεις” σε όλους τους τομείς (Σύνταγμα, παιδεία, δημόσια διοίκηση, αυτοδιοίκηση, θεσμοί) και δεν έμεινε τίποτε όρθιο, εκτός από τα έρημα ή ερειπωμένα σπίτια στα χωριά της χώρας μας για τους ίδιους λόγους που αναφέρει και ο Ανδρέας Ανδρεάδης για τον “Πολιτειακό Σοσιαλισμό”, τον πρώτον στον κόσμο, που εισήγαγε ο Περικλής.

«Παρατηρούμεν, ως προς με την εκ των αγρών μετανάστευσιν, ότι αύτη ωφείλετο εν μέρει τουλάχιστον εις άλλους γενικωτέρους, πλουτοπαραγωγικούς, λόγους… αφ΄ ετέρου, αν συν τω χρόνω οι φιλόπονοι και υπερήφανοι Σαλαμινομάχοι μετεβλήθησαν εις όχλον πολυπράγμονα και αργόν, τούτο οφείλεται εις τας μισθοφορίας και τας διανομάς, αίτινες είθισαν αυτούς να ζώσιν εν αργία… και εγκαινιασθείσα πολιτική εξωκείωσε τους Αθηναίους προς την αντίληψιν ότι η πολιτεία ώφειλε να μη αφήση αυτούς να λιμώττωσιν …».

Αυτή η “κατάρα” χτύπησε και τα σχολεία

Όλη αυτή η “κατάρα” ξέσπασε στον πληθυσμό της χώρας με την εμφάνιση πολύ νωρίς αρνητικού ισοζυγίου (θάνατοι περισσότεροι από τις γεννήσεις) από την εφαρμογή πολιτικών που αποσκοπούσαν αποκλειστικώς και μόνο στην εξασφάλιση ψήφων και την άνοδο στη γλυκύτατη εξουσία με ανάλωση της χώρας, του κύρους της και της ευημερίας του λαού. Ρίξτε παρακαλώ στον παρατιθέμενο πίνακα, τον οποίο κατάρτισα με πόνο. Μέσα σε εξήντα χρόνια, δηλαδή από το σχολικό έτος 1965/1966 έως το σχολικό έτος 2025/2026 (επίσημα στοιχεία υπάρχουν μόνο έως το … 2022/2023, ενώ για το σχολικό έτος 2025/2026 οι εκτιμήσεις είναι δικές μου με βάση τις τελευταίες αρνητικές τάσεις στον μαθητικό πληθυσμό!) “χάθηκαν” περίπου 1.000.000 μαθητές.

Όπως αναφέρω και στις σημειώσεις επί του παρατιθέμενου πίνακα, το έτος έναρξης της έρευνας (το σχολικό έτος 1965/1966) δεν προσφερόταν για συγκρίσεις και μεταβολές, καθώς κατά την περίοδο αυτή δεν λειτουργούσαν σχεδόν καθόλου νηπιαγωγεία, ενώ είχαν νομοθετηθεί το 1895! Μόνο ύστερα από απραξία 100 περίπου ετών, δηλαδή μόλις τον Δεκέμβριο του 2006, ψηφίστηκε νόμος που καθόριζε την υποχρεωτικότητα ενός έτους στο νηπιαγωγείο (N.3518, άρθρο 73, ΦEK 272 τ. A’, 21.12.2006). Τελικά, για να μη πνιγούμε σε λεπτομέρειες, μόλις πρόσφατα, με τον Νόμο 4521 θεσμοθετήθηκε η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση σε 184 δήμους της χώρας, με στόχο να ολοκληρωθεί κατά το τρέχουν σχολικό έτος 2020/2021!

Κατά τη δεκαετία του 1950 υπήρχαν σε όλη τη χώρα μόνο 880 δημόσια νηπιαγωγεία, από τα οποία λειτουργούσαν μόνο τα 275, δηλαδή λειτούργησε σχεδόν το 1/3! Ύστερα, κατά την ίδια περίοδο δεν ήταν υποχρεωτική η φοίτηση και στα Δημοτικά Σχολεία, αφού αυτό έγινε πολύ αργότερα και, συγκεκριμένα, το 1985 με τον Νόμο 1566 (ΦΕΚ 167Α/30.9.1985), με τον οποίο η υποχρεωτικότητα αυτή επεκτάθηκε και στο Γυμνάσιο. Απλώς αναφέρω ότι, όπως προκύπτει από την απογραφή πληθυσμού του 1961, 3.179.676 Έλληνες, επί συνόλου 8.102.892, δεν είχαν τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο.

Τα στοιχεία για τους μαθητές

Όλα αυτά σημαίνουν ότι, αν και πριν από 60 χρόνια η φοίτηση ήταν υποχρεωτική στα νηπιαγωγεία και στα Δημοτικά, ο μαθητικός πληθυσμός στα νηπιαγωγεία εκτιμάται ότι το 1965 θα ήταν πάνω από 330.000 νήπια και στα Δημοτικά Σχολεία πάνω από 1.500.000 μαθητές, έναντι 975.869 μαθητών που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία. Η εκτίμηση αυτή στηρίζεται σε στοιχεία των απογραφών πληθυσμού το 1951 και 1961, καθώς, όπως επισήμως αναφέρεται στα σχόλια που τις συνοδεύουν τότε, ετησίως στην Ελλάδα σημειώνονταν πάνω από 160.000 γεννήσεις. Επίσης, από τα στοιχεία της απογραφής του 1961 προκύπτει ότι ο πληθυσμός ηλικίας 0-14 ετών (που είναι ο εν δυνάμει πληθυσμός για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση) ανερχόταν σε 2.236.300 άτομα!

Έτσι, το παράπλευρο συμπέρασμα, που προκύπτει από τη σύγκριση του σημερινού πληθυσμού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και του εκτιμώμενου πραγματικού κατά τη δεκαετία του 1960, είναι ότι κατά τα τελευταία 60 χρόνια ο δημογραφικός “Ηρώδης” αφάνισε πάνω από 1.000.000 μαθητές στα νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά, δηλαδή οι μαθητές αυτοί μειώθηκαν κατά 1.000.000!