Πιστοί στις επάλξεις του καναπέ οι Ελληνοκύπριοι

Οι γενιές αλλάζουν και ένας νέος τρόπος αντίδρασης αναπτύσσεται. Στην Κύπρο η μόνιμη έπαλξη είναι ο… καναπές και μεθοδολογία το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και του τηλεφώνου. Είναι προφανές πως μπορεί κανείς να κατονομάσει εκείνον που φέρει την ευθύνη για μια σειρά ζητήματα που ενοχλούν, επηρεάζουν στην καθημερινότητα και να ξοφλήσει με τις υποχρεώσεις του για να βυθιστεί περισσότερο στον καναπέ του.

Η αντίσταση έχει και τη βολική της διάσταση, αυτή που αναλώνεται στο εκτονωτήριο των μέσων μαζικής δικτύωσης. Δεν ήταν πάντα έτσι η στάση των πολιτών αυτής της χώρας. Εάν κανείς οριοθετούσε την αλλαγή στάσης και νοοτροπιών θα το καθόριζε χρονικά το 1974. Δεν είναι γιατί οι πολίτες αποδέχθηκαν το μοιραίο, την καταστροφή, ούτε επειδή ήταν άλλες προτεραιότητες, όπως της επιβίωσης. Ήταν περισσότερο η απογοήτευση, η προδοσία.

Δημιούργησε ένα βαθύ ρήγμα στην εμπιστοσύνη. Ένας ολόκληρος κόσμος κατέρρευσε. Οι έρευνες κοινής γνώμης των πρώτων χρόνων μετά την εισβολή έδειξαν αποφασιστικότητα για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων με κάθε τρόπο. Αυτό βαθμηδόν ξεθώριασε, σχεδόν έσβησε. Κι αυτό γιατί η συνέχεια ήταν μεν προβλεπτή δεν έπρεπε, όμως, να ήταν εκείνη που θα υιοθετείτο. Γιατί τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Το σύστημα συνέχισε στο ίδιο τέμπο.

Στο παιχνίδι του κατεστημένου οι Ελληνοκύπριοι

Ως να μην είχαν αλλάξει τα πάντα στη χώρα. Το κράτος λειτούργησε και μετά την εισβολή, όπως και στα προπολεμικά χρόνια της ανεξαρτησίας, με όρους πελατειακής σχέσης. Καπετανάτα που εξελίχθηκαν σε μικρά ή μεγάλα φέουδα. Βόλεμα και ενίσχυση του προσωπικού ταμείου. Το σύστημα και όταν ακόμη παραπαίει κρατιέται μέσα από τον πελατειακό του χαρακτήρα και της επικράτησης της αναξιοκρατίας.

Και σε αυτό ελέγχονται και οι πολίτες, που δεν αντιδρούσαν και δεν αντιδρούν. Ίσως προσβλέπουν και στη δική τους αξιοποίηση. Τα “κανάλια” είναι γνωστά, τα προσόντα επίσης. Είναι άλλωστε γνωστό, επιβεβαιωμένο στην πράξη πως οι “άριστοι των αρίστων” δεν έχουν να κάνουν με τις πραγματικές επιδόσεις, αλλά με το πόσες ψήφους μπορούν να κουβαλήσουν.

Την ίδια ώρα, το πάρε-δώσε κατεστημένων και θεσμών αποτελεί διαχρονικό ιό που υπονομεύει τη δημοκρατία, ενισχύει την αδικία. Σε μια κοινωνία που οι αντιδράσεις, πάλιν όμως με παθητική αντίσταση, αφορούν στο άδικο πέναλτι που δόθηκε υπέρ ή εναντίον της ομαδάρας, η κάρτα οπαδού, η πορεία για να αλλάξουν παθογένειες είναι αδιέξοδη. Κατ΄ επιλογή.