Ποια γυναίκα πολιτικός θα πήγαινε σε τέτοιο νοσοκομείο;

Όταν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο πρέπει να εισαχθεί σε νοσοκομείο οπωσδήποτε σε νοιάζει πρωτίστως να έχει έναν καλό γιατρό να τον θεραπεύσει. Δηλαδή να ξέρει την δουλειά του, δίχως να θέλει να σου κάνει εγχείρηση “πάνω από τα ρούχα” και να μην χρηματίζεται. Το τι πραγματικά συμβαίνει σχετικά με αυτά δεν είναι της παρούσης.

Το δεύτερο σημαντικότερο είναι να μπει σε ένα αξιοπρεπές νοσοκομείο. Όταν η καημένη Έλενα Βενιζέλου έφτιαξε τη δεκαετία του 1930 το καλύτερο νοσοκομείο-μαιευτήριο των Βαλκανίων δεν θα φανταζόταν πως οι Έλληνες υπουργοί Υγείας θα το καταντούσαν πλατό για ταινίες θρίλερ.

Η Βενιζέλου πήγε στην Ελβετία, βρήκε τον γαλλόφωνο αρχιτέκτονα Georges Épitaux και του ζήτησε να φτιάξει το Γενικό Νοσοκομείο Έλενα Βενιζέλου.Ένα μεγαλοπρεπές κόσμημα -τότε και σήμερα φυσικά- με μεγάλα παράθυρα που γεμίζουν φως και αισιοδοξία τα δωμάτια. Μια χαρά λοιπόν συνεννοήθηκαν Βενιζέλου και Épitaux και παρέδωσαν κάτι πολύ ωφέλιμο στο ελληνικό κράτος. Μια πράξη κοινωνικού πατριωτισμού.

Ωστόσο, πολλές δεκαετίες μετά, μια Γαλλίδα μαύρη κοπελίτσα, που είδα όταν μπήκα σε έναν θάλαμο του νοσοκομείου, δυσκολευόταν να συνεννοηθεί. Γνώριζε μόνο γαλλικά. Το προσωπικό την εξυπηρετούσε, αλλά ήταν μόνη της, δεν είχε συγγενείς μου είπαν. Λίγα μέτρα παραπέρα, της έκανε “παρέα” η μούχλα του ταβανιού που είχε περικυκλώσει τις προπολεμικές σωληνώσεις (μπορεί να είναι και μεταπολιτευτικές, ποιος ξέρει) και είχε επεκταθεί στον τοίχο.

Δίπλα της ήταν άλλες δύο κοπέλες, οι οποίες είχαν την τύχη να έχουν την μητέρα τους. Όταν ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα έπρεπε να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση, καθώς η πόρτα δεν είχε πόμολο από μέσα, οπότε δεν έκλεινε. Έπρεπε να είναι κάποιος από έξω να την κρατήσει κλειστή, ή η ασθενής να τεντωθεί ώστε να κρατάει την πόρτα με το πόδι.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει τους υπουργούς Υγείας, Πολάκη και Γεωργιάδη να τσακώνονται στα μέσα ενημέρωσης για διάφορους λόγους. Η μούχλα όμως στο “Έλενα” είναι αυτή που βγαίνει νικήτρια, ενώ η κατάσταση είναι γνωστή χρόνια τώρα.

Άραγε οι κύριοι του Κοινοβουλίου και του Υπουργικού Συμβουλίου θα πήγαιναν τη γυναίκα τους, την κόρη τους ή την εγγονή τους σε ένα νοσοκομείο με τέτοιες συνθήκες ή μάλλον θα προτιμούσαν ένα “Υγεία”, ένα “Ερρίκος Ντυνάν” ή ένα “Μετροπόλιταν”; Προφανώς ο κάθε άνθρωπος θέλει το καλύτερο για τον αγαπημένο/η του, αλλά πόσοι μπορούν το πληρώσουν;

Πόσοι ανασφάλιστοι ζητιανεύουν χρήματα από δεξιά και αριστερά για να πληρώσουν για να γίνουν καλά, έστω και με την μούχλα δίπλα τους. Ο σημερινός υπουργός Υγείας κ. Κικίλιας προφανώς και δεν θα ήθελε η γυναίκα του να νοσηλευτεί σε ένα τέτοιο ίδρυμα.

Προσφάτως κάποιοι χάρηκαν για την εκλογή γυναίκας Προέδρου της Δημοκρατίας επειδή είναι γυναίκα. Πως αντιλαμβάνονται την ισότητα; Μας ενδιαφέρουν οι τύποι, αλλά αυτοί οι τύποι σκεπάζουν την ανισότητα που υπάρχει ανάμεσα στις ίδιες τις γυναίκες. Ίσες απέναντι στους άνδρες, άνισες μεταξύ τους. Μια τρύπα στο νερό, δηλαδή. Αμφιβάλλω αν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ήθελε να κοιμηθεί σε τέτοιο νοσοκομείο.

Καλές οι διακρίσεις και οι “δυναμικές” γυναίκες που “αγωνίζονται” για την θέση της γυναίκας στον κόσμο, αλλά η πόρτα της τουαλέτας είναι ακόμα ανοιχτή και η αξιοπρέπεια της Γαλλιδούλας δραπέτευσε χέρι-χέρι με την “ισότητά τους”.