ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Ποιοι θέλουν τη γυναίκα με φίμωτρο και “δεμένα” χέρια

Ποιοι θέλουν τη γυναίκα με φίμωτρο και "δεμένα" χέρια;, Κρινιώ Καλογερίδου

Έχουν θορυβηθεί ή μου φαίνεται οι εκπρόσωποι του ανδρικού φύλου και του θηλυκού στη θέση του υποπόδιου που διευκολύνει την επικυριαρχία του πρώτου στον ρόλο του άντρα-αφέντη; Κι αυτό τη στιγμή που δεν είμαστε στην εποχή της αντίληψης ότι “από τότε που έγινε η “γυναικούλα” εργαζόμενη γυναίκα διαλύθηκε η οικογένεια”, ούτε των στερεοτυπικών τύπου «Γυναίκα, παντόφλες» ή «Πλένε τα πιάτα και μην ανακατεύεσαι σε αντρικές συζητήσεις».

Έστω κι αν οι τελευταίες (αν εξαιρέσουμε τον προβληματισμό που γεννούν στον αντρικό πληθυσμό οι πανταχόθεν προσπάθειες “αφυλοποίησης” της ελληνικής κοινωνίας) αφορούν τα κοινά, την πολιτική, την καθημερινότητα και τον εθνικό βίο της χώρας. Σε όλα αυτά ενεργούν, δραστηριοποιούνται και διακρίνονται καθημερινά οι ώριμες νοητικά και πολιτικά γυναίκες οι οποίες αρνούνται να πιάσουν στασίδι θυματοποίησης αποδεχόμενες πρακτικές της πάγιας παραδοσιακής, πατριαρχικής κοινωνίας του 19ου αιώνα και μέρους του 20ου, που τις ήθελε “αιχμάλωτες” του άντρα-αφέντη, των παιδιών και του κοινωνικού κατεστημένου της εποχής τους.

Ενός κατεστημένου που τις έβλεπε αποκλειστικά ως λίκνο ευγονίας και υποταγμένες στα λεφτά του άντρα τους τον οποίο υπηρετούσαν σαν σκλάβες… «Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις // όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, // σε λέω γυναίκα. // Σε λέω γυναίκα γιατί είσ’ αιχμάλωτη//», μουρμουρίζει ποιητικά με τα μάτια καρφωμένα στο γυναικείο άγαλμα ενός πάρκου η Κική Δημουλά. Όμως, φευ!.. Αιχμάλωτες, με δεμένα χέρια και φιμωμένο στόμα απ’ τον φόβο και τις κοινωνικές αναστολές, υπάρχουν στην Ελλάδα πολλές.

Θύματα ή καλοί αγωγοί (ως μητέρες) φαλλοκρατικών αντιλήψεων του μακρινού παρελθόντος. Αντιλήψεων που κρύβουν δυστυχώς μέσα τους την κουλτούρα του “ισχυρού φύλου” έναντι του “ασθενούς” που παντρεύεται. Την κουλτούρα του άντρα-αφέντη που είναι ένας σύγχρονος τύραννος ο οποίος δεν απέχει πολύ από τον “Τύραννο” του Τζόζεφ Κρόνιν ή τον ήρωα του “Λούμπεν” της Έλλης Αλεξίου, ο οποίος επιβάλλει χωρίς έλεος την ανδρική κυριαρχία του στη γυναίκα κόρη ή σύζυγο, αντίστοιχα.

Εξουσιαστική επιβολή

Ένας τύραννος που δεν αποκλείεται –πάνω στο αποκορύφωμα του θυμού και του αυταρχισμού του– να επιδείξει επιθετικότητα εξουσιαστικής επιβολής στο αδύναμο πλάσμα δίπλα του και, στην περίπτωσή μας, στη σύντροφό του. Επιβολής η οποία καταλήγει συχνά στη βία και τη γυναικοκτονία, της οποίας συνήγοροι γίνονται περιοδικά κάποιοι επιπόλαιοι επώνυμοι οι οποίοι αποφαίνονται… εισαγγελικά –δίνοντας άλλοθι στους συζυγοκτόνους ή τους εκκολαπτόμενους δολοφόνους– με απαράδεκτες δηλώσεις του τύπου «Οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα οφείλονται σε ένα βαθμό στη φλυαρία των γυναικών».

Επιβολής που πηγάζει ενίοτε απ’ την εξελικτική πρόοδο των γυναικών, η οποία τις κάνει να φαντάζουν στα μάτια συμπλεγματικών ανδρών ως ανώτερης αξίας όντα τα οποία απειλούν να τους υποσκελίσουν. Όντα που δεν σαστίζουν τον άλλο τόσο με την εξωτερική τους εμφάνιση, τα φορέματα, τα στολίδια τους ή την κοινωνικότητά τους, όσο με την ευφυΐα, την ανθρωπιά, τις ιδέες, τις αξίες, τη συναισθηματική νοημοσύνη και την ψυχική ομορφιά τους.

Προσόντα σπάνια και γι’ αυτό ζητούμενα σήμερα για τους ακομπλεξάριστους, τουλάχιστον, άντρες. Τους άντρες οι οποίοι γνωρίζουν ότι όσο το σώμα της κοινωνίας μας συγκροτείται από “ανθρωπάκηδες” και “γυναικούλες” (με την έννοια που δίνει ο Ανδρέας Λασκαράτος στις γυναίκες κατώτερης ανθρώπινης αξίας, με ποταπές ιδέες και λιγότερη ανθρωπιά), τόσο θα μαραζώνει η ελληνική κοινωνία αντί να ανθοφορεί και να καρποφορεί. Και έτσι, αποθαρρημένη, θα μαραίνεται. Και μαζί της θα μαραίνεται και το έθνος μας, το έθνος των Ελλήνων.

Τώρα θα μου πείτε πως το φαινόμενο της έμφυλης βίας είναι παγκόσμια πληγή με κατατρεγμένα θύματα τις γυναίκες και πως ηθικός αυτουργός γι’ αυτό είναι οι πολιτικοί και τα πατριαρχικά συστήματα εξουσίας, αφού κάτω απ’ την ανοχή τους εκκολάπτεται η εκμετάλλευση του “ωραίου φίλου”, απ’ τα τρυφερά ακόμα χρόνια της πρώτης εφηβείας του. Εκμετάλλευση που έγινε ήδη στην πατρίδα μας σύνηθες φαινόμενο ως ηθική, ψυχολογική και σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας, αλλά και τους χώρους εκπαίδευσης και άθλησης γυναικών, με αποκορύφωμα τις “γυναικοκτονίες”, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Έμφυλη διάσταση της βίας

Μου θυμίζετε με πικρό καγχασμό, δικαιολογημένα, ότι υπάρχει διεθνές και ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο προστασίας τους και ότι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (άρθρο 3) που υπογράφηκε από την ΕΕ το 2017, είναι το πρώτο διεθνώς νομικά δεσμευτικό κείμενο το οποίο τερματίζει τις διακρίσεις κατά των γυναικών και τις προστατεύει νομικά και νομοθετικά ως θύματα σωματικής, σεξουαλικής, ψυχολογικής βίας, ενώ αναφέρεται και στην οικονομική βλάβη που υφίστανται αυτές, στον πόνο, τις απειλές, τις πράξεις εξαναγκασμού ή αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας τους.

Μου θυμίζετε, επίσης, ότι το θέμα της έμφυλης διάστασης της βίας τα Ηνωμένα Έθνη το θεωρούν «μια εκδήλωση ιστορικά άνισων σχέσεων εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, οι οποίες οδήγησαν στην κυριαρχία και στις διακρίσεις κατά των γυναικών από τους άνδρες», ενώ μιλούν ακόμα και για «κρίσιμους κοινωνικούς μηχανισμούς» στους οποίους αναγκάζονται να υποταχτούν οι γυναίκες.

Φευ!.. Τίποτα από τα παραπάνω δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει τη διάσταση αυτή της ανθρωπιστικής κρίσης που αποτελεί μάστιγα σε βάρος των γυναικών, αφού δολοφονούνται 6 ανά ώρα παγκόσμια, ενώ έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε κάποιες χώρες οι κακοποιήσεις και οι βιασμοί σε βάρος τους, όσο κι αν αγωνίζονται οι φεμινιστικές οργανώσεις να το σταματήσουν. Κι αυτό γιατί δεν χτυπάμε τη ρίζα του κακού, παρά αφήνουμε να διαιωνίζεται η βία κατά των γυναικών (συμπεριλαμβανομένων των γυναικών προσφύγων και αιτουσών άσυλο).

Και σαν ρίζα του κακού θεωρώ την ελλιπή τους εκπαίδευση, η οποία αφήνει χώρο για την επικράτηση αναχρονιστικών ρατσιστικών (υπέρ των ανδρών) στερεοτύπων και νοοτροπιών, που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για τις γυναίκες που θέλουν, αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν. Στο θέμα αυτό, ως εκ τούτου –όσον αφορά τα καθ’ ημάς στην Ελλάδα– χρειάζεται να επιληφθεί άμεσα το κράτος για την ίδρυση θεσμών αποβολής των αναχρονιστικών, ρατσιστικών στερεοτύπων σε βάρος τους, αλλά και των πατριαρχικών αντιλήψεων οι οποίες διαιωνιζόμενες τις βλάπτουν.

Δικαιώματα και αξίες

Χρειάζεται να επιληφθεί το κράτος, δια των οργάνων του, για την “ανακαίνιση” και αυστηροποίηση των νομικών διαταγμάτων που σχετίζονται με τις νομοθετικές ρυθμίσεις και τις κυρώσεων (ποινές) που αφορούν τους ενόχους για την αθέμιτη συμπεριφορά τους κατά των γυναικών, ώστε να υλοποιηθούν επιτέλους τα μέτρα εξίσωσής τους με τους άντρες στον οικογενειακό, εργασιακό και δημόσιο βίο της χώρας.

Η αξιοπρέπεια και η ισότητα είναι πολιορκητικοί κριοί υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η ισότητα, ειδικότερα μεταξύ ανδρών και γυναικών αποτελεί θεμελιώδη ανθρώπινη αξία και αξία της δημοκρατίας, στο πλαίσιο της οποίας λειτουργεί ως αναπτυξιακό εργαλείο απελευθέρωσης των κοινωνικών δυνάμεων στο σύνολό τους. Μέσα σ’ αυτό εντάσσονται και οι γυναίκες όλων των ηλικιών, οι οποίες έχουν δικαίωμα προστασίας από τη βία.

Δικαίωμα που δεν τις το διασφαλίζει μόνο το Σύνταγμα της χώρας μας νομοθετικά, αλλά και η Ελληνική Δικαιοσύνη νομικά, αν και δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμα ούτε σ’ αυτήν τα γλωσσολογικά στερεότυπα σε βάρος τους. Ο γλωσσολογικός σεξισμός, δηλαδή “ειδικών” λέξεων που χαρακτηρίζουν σεξιστικούς κάποιους νόμους. Εννοείται ότι σχετικές αλλαγές επείγει να γίνουν και στην εκπαίδευση, η οποία “γαλουχεί” ατελώς δυστυχώς τους αυριανούς πολίτες.

Καθοριστικές παρεμβάσεις

Κυρίαρχα όμως πρέπει να σταματήσει η ανοχή στη βία κατά των γυναικών στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, όπου έχουν μετατραπεί σε εμπορεύσιμο είδος η βία, τα δράματα και οι τραγωδίες των γυναικών. Ειδικότερα στην περίπτωση των ΜΚΔ, για να σταματήσει η ανοχή απέναντι στην μετατροπή της γυναίκας σε θύμα έστω και μέσα από συζητήσεις και αναρτήσεις ανώνυμων, η λύση είναι μία και είναι ικανή να τερματίσει την υπόθαλψη του σεξοφασισμού σε αυτά.

Είναι η υπαγωγή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (“δικτύων της ανωνυμίας”, κοινώς, Instagram-Facebook) στις υπάρχουσες νομικά δεσμευτικές ρυθμίσεις οι οποίες ποινικοποιούν μηνύματα μισογυνισμού που παρασύρουν σε μαζικό εκφασισμό και εθισμό την κοινωνία. Με τα μέτρα αυτά και τις, εκ παραλλήλου, παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, πρωτίστως στα προγράμματα σπουδών των ΑΕΙ που αφορούν τον εκσυγχρονισμό των παιδαγωγικών μεθόδων και πρακτικών.

Έτσι ώστε να διασφαλιστεί ο απόλυτος σεβασμός στα γυναικεία δικαιώματα, κάτι που νομίζω ότι θα περιοριστεί το κακό σε βάρος τους. Σε βάρος των γυναικών τις οποίες κάποιοι θέλουν με “φίμωτρο” και “δεμένα χέρια” με θεατή την ελληνική κοινωνία, η οποία παρακολουθεί μουδιασμένη την μετατροπή τους σε θύματα από πρώην και νυν συντρόφους τους, εργοδότες, προπονητές και λοιπούς βαρβάρους.

Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του SLpress.gr. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των 2-3 πρώτων παραγράφων με την προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο SLpress.gr. Οι παραβάτες θα αντιμετωπίσουν νομικά μέτρα.

Ακολουθήστε το SLpress.gr στο Google News και μείνετε ενημερωμένοι