Ποιους βολεύει το μπάχαλο στα πανεπιστήμια;

Προς το παρόν οι συλλήψεις των εν λόγω αναρχικών έπονται, χωρίς να είναι, βέβαια, και σίγουρες. Εάν αυτές προκύψουν η δικαιοσύνη θα τους ανταμείψει με κάποια προβλεπόμενη ποινή. Οι έρευνες και οι δίκες, εάν υπάρξουν, καθώς και οι φυλακίσεις στα αναμορφωτήρια όπου θα τους ταΐζουμε, θα αποτελέσουν τις πρόσθετες δημόσιες δαπάνες γι’ αυτό το συμβάν.

Μέχρι σήμερα, από την έναρξη της μεταπολιτευτικής περιόδου και ύστερα, τέτοια συμβάντα και χειρότερα, για παράδειγμα με θύματα, υπήρξαν πάμπολλα και τις δημόσιες δαπάνες καλείται να τις πληρώσει πάντα ο φορολογούμενος πολίτης, ενώ τα πολιτικά κόμματα που ασκούν τις γνωστές πολιτικές τους γι’ αυτά τα συμβάντα, χαϊδεύοντας τους αναρχικούς με στόχο την εξασφάλιση της ψήφου τους, χρυσοπληρώνονται, επίσης, από τους φορολογούμενους πολίτες!

Χαμένες ευκαιρίες για τα πανεπιστήμια

Οι όποιες προληπτικές πολιτικές, που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για να προστατέψουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, έχουν αποτύχει πλήρως και όσο το πρόβλημα παραμένει τα μόνα που θα πολλαπλασιάζονται σε αριθμό στην Ελλάδα θα είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία το καπιταλιστικό σύστημα και η σημερινή κυβέρνηση τα προτιμά, γιατί με αυτά μπορεί να παράγει κατάλληλα ειδικευμένο προσωπικό για τις ανάγκες του, χωρίς να χρειάζεται να παραγάγει και πολιτισμένους πολίτες σε ένα καθεστώς, όπου ο καθένας φροντίζει την πάρτη του.

Το ΠΑΣΟΚ που είχε την ευκαιρία να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε κέντρα υψηλής γνώσης και μόρφωσης, καταργώντας την περιβόητη έδρα, τα γέμισε με τη μετριότητα και με προγράμματα σπουδών καπιταλιστικού ενδιαφέροντος. Ακόμα και η κουτσή Μαρία, που λέμε, έγινε καθηγήτρια και έτσι οι 300 έδρες μεταμορφώθηκαν σε πολλαπλάσιες “καθηγητικές” θέσεις, όπου, έκτοτε, οι κλίκες σε αυτά δεσπόζουν, χωρίς να λείπουν και οι κομματικές παρεμβάσεις με μέλη-τούβλα κάποιων από αυτά να φτάνουν μέχρι και στο χτίσιμο πρυτανικών θυρών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ΠΑΣΟΚ προχώρησε και στην αναβάθμιση των περιβόητων ΚΑΤΕΕ σε ΤΕΙ και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ σε πανεπιστήμια με καθηγητές ακόμα και με γνωστικό επίπεδο που δεν ξεπερνά αυτό ενός κοινού υδραυλικού ή ηλεκτρολόγου.

Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουμε σε πανεπιστήμια, κατώτερα των ιδιωτικών, με αφεντικά τους εργαζόμενους. Σοσιαλιστικές και αριστερές νομοθετικές πρωτοβουλίες, καθοδηγούμενες από μαρξιστικές και λενινιστικές συνταγές περί ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων παραγωγικών συνδέσμων, γέμισαν τις μονάδες με μια αλητεία που καίει, χτίζει, δέρνει και πολλαπλώς “προάγει” την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ενώ την ίδια στιγμή οι ανάγκες παραγωγής της χώρας μας να μην μπορούν να ικανοποιηθούν, γιατί λείπει το εξειδικευμένο προσωπικό!

Σήμερα, μια πανεπιστημιακή μονάδα στην Ελλάδα αποτελείται από ένα πλήθος ακινήτων εμπλουτισμένων με υποδομές που είναι απαραίτητες για τους εργαζόμενους (με κύριο προσωπικό τους καθηγητές), ώστε να μπορούν να προσφέρουν τις οφειλόμενες υπηρεσίες που στοχεύουν στην απόκτηση από τη χώρα εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού. Όλοι οι πόροι για την ανάπτυξη ολόκληρης αυτής της υποδομής, οι παραγωγικές δυνάμεις κατά Μαρξ, προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τους πολίτες. Φυσικά το επίπεδο της επιστημονικής εξειδίκευσης προσωπικού αντανακλά και την ποιότητα και επάρκεια των παραγωγικών δυνάμεων σε κάθε πανεπιστημιακή μονάδα.

Ο ρόλος των πολιτών

Η παραπάνω περιγραφή θυμίζει μια αυτοδιαχειριζόμενη επιχείρηση, όπως αυτές, της πάλαι ποτέ σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας με διοικήσεις εκλεγμένα εργατικά συμβούλια, επινόησης Kidrič, επειδή κάθε επιστημονική μονάδα απολαμβάνει και αυτή το καθεστώς του αυτοδιοίκητου, με τη διαφορά ότι οι εργαζόμενοι σε αυτήν είναι απαλλαγμένοι από την υποχρέωση διάθεσης του παραγόμενου προϊόντος. Αυτή η υποχρέωση ανατίθεται στον κάθε αποφοιτήσαντα και την οικογένειά του.

Τώρα, αφού το γιουγκοσλαβικό εγχείρημα απέτυχε (βλ. Drako Suvin που έζησε το πείραμα από την αρχή), γιατί περιμένουμε μια πανεπιστημιακή μονάδα να πετύχει μιας και διαθέτει λιγότερα κίνητρα από αυτές της Γιουγκοσλαβίας, που παρά την προσπάθεια τότε και την έγκριση των Kardelj, Djilas και Τίτο, η όλη υπόθεση εξελίχθηκε σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού σε καθένα από τα ομόσπονδα κράτη; Μήπως το όλο ζήτημα θα πρέπει να επανεξεταστεί στη βάση ότι αυτοί που πληρώνουν για τις υπηρεσίες θα πρέπει να έχουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο, διαφορετικό από αυτόν της κυβερνητικής διαπλοκής με τα σημερινά εκλεγόμενα αφεντικά των μονάδων, που στοχεύει στην άμβλυνση του πολιτικού κόστους ένθεν κακείθεν;

Μήπως θα πρέπει η προσπάθεια να επινοήσει κάτι παρόμοιο με τον θεσμό της καταναλωκρατίας που έχω εισηγηθεί για την πάταξη της αισχροκέρδειας, σε ότι αφορά τα της διοίκησης των πανεπιστημιακών μονάδων μπας και αυτές αποκτήσουν κάποτε την προβλεπόμενη από τους νόμους αποστολή τους;