Πολιτική όπερα buffa οι συντάξεις των δικαστικών

Μεγάλο θόρυβο προκάλεσε η απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου υπέρ τριών -πρώην- ανωτάτων δικαστικών, οι οποίοι επικαλούμενοι το Σύνταγμα ζήτησαν την αποκατάσταση των συντάξεών των σε προμνημονιακά επίπεδα. Οργίλη η αντίδραση του Υπουργού Εργασίας, Άδωνη Γεωργιάδη, η οποία μάλλον ερμηνεύεται περισσότερο επειδή στους δικαιωθέντες συμπεριλαμβάνεται ο πρόεδρος της Α.Δ.Α.Ε., ο οποίος υπήρξε ο εφιάλτης του πρωθυπουργού στην υπόθεση των υποκλοπών. 

Ισχυρές αντιδράσεις παρατηρώ και στα κοινωνικά δίκτυα, όπου οι “εισαγγελείς των διαδικτυακών καφενείων” εξαπολύουν μύδρους κατά των ανάλγητων δικαστικών. Βεβαίως, πρόκειται για μια ακόμη πολιτική όπερα buffa, όπως το συνηθίζουμε στη χώρα μας.

• Είναι τουλάχιστον θράσος να διαμαρτύρεται ο Άδωνης Γεωργιάδης, αλλά και ολόκληρη η κυβέρνηση Μητσοτάκη επειδή οι δικαστικοί, διεκδίκησαν και έλαβαν όσα -καλώς ή κακώς- δικαιούνται ενώ μέσα σε τέσσερα χρόνια έχουν αυξήσει το χρέος κατά 75 δισεκατομμύρια επιδοτώντας ό,τι κινείται με κάθε είδους αστεία αιτιολογία!
• Ομοίως, είναι τουλάχιστον αστείοι και υποκριτές όσοι διαμαρτύρονται κατά των δικαστικών, ενώ -στην συντριπτική τους πλειοψηφία- ψηφίζουν τα κόμματα που ευθύνονται για την χρεωκοπία και την παρακμή της χώρας και, ταυτοχρόνως, γίνονται ασμένως αποδέκτες των κρατικών επιδοτήσεων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στα δημόσια οικονομικά ή/και για άλλες πραγματικές ανάγκες που δεν καλύπτονται.

Το νομικό και το ηθικό

Έχουν δίκαιο οι δικαστικοί; Νομικώς ναι, ηθικώς όχι! Όμως, ειλικρινώς, πόσοι είναι αυτοί που ενώ μπορούν να διεκδικήσουν αυξημένες συντάξεις -ή ό,τι άλλο ανάλογο- δεν το κάνουν; Σχεδόν όλοι οι στρατιωτικοί που δεν αποστρατεύονται με τον ανώτατο βαθμό προσφεύγουν στο ΣτΕ και, κατά τεκμήριο- δικαιώνονται όχι για να επιστρέψουν, αλλά για να λάβουν λίγο μεγαλύτερη σύνταξη. Εφ’ όσον, λοιπόν, ο νόμος τους το επιτρέπει καλώς πράττουν, δικαστικοί, στρατιωτικοί και όποιοι άλλοι, μην τους κατηγορούμε.

Το σωστό είναι να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας, που έχουμε αποδεχθεί ένα τόσο παρανοϊκό σύστημα, ξεκινώντας από το ίδιο το φλύαρο Σύνταγμά μας, το οποίο περιέχει διατάξεις εντελώς άσχετες με το την αποστολή του. Διατάξεις που προστατεύουν ή θεμελιώνουν δικαιώματα συντεχνιών, διατάξεις τις οποίες επικαλούνται -και ορθώς- ενώπιον των δικαστηρίων όσοι έχουν την δυνατότητα.

Αλήθεια, γιατί οι δικαστές να είναι κρατικοί υπάλληλοι και να απολαμβάνουν ετεροδικίας; Γιατί οι απαιτήσεις τους να μην εκδικάζονται από τα αστικά δικαστήρια, όπως κάθε άλλου πολίτη; Πως, όμως να γίνει αυτό όταν το ίδιο το -υπερεκτεταμένο & αδηφάγο- κράτος χαίρει ετεροδικίας μέσω της Διοικητικής Δικαιοσύνης! (Σκεφθείτε, μόνον, πόσο οξύμωρο είναι αυτό το όνομα για να καταλάβετε τον παραλογισμό του συστήματός μας.)

Πάω ακόμη πιο πέρα: Γιατί οι Δικαστές να είναι μόνιμοι και να μην διορίζονται ή/και εκλέγονται για ορισμένη θητεία με τις απολαβές τους να είναι αντικείμενο συμφωνίας με την δημόσια -και όχι κρατική- αρχή που τους προσλαμβάνει; Θα γράψω περισσότερα επ’ αυτού σε κείμενο σχετικό με την Δικαιοσύνη και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να επέλθουν σε αυτή. Όμως, μέχρι να αποφασίσουμε, ως κοινωνία, ως υπεύθυνοι πολίτες, ότι πρέπει να τολμήσουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές, στην Δικαιοσύνη, αλλά και στο πολίτευμα, μέχρι να αποφασίσουμε ότι δεν έχουμε μέλλον με ένα τόσο εκτεταμένο, πλαδαρό, αντιπαραγωγικό και αυταρχικό κράτος, ας μην διαμαρτυρόμαστε επειδή κάποιοι έχουν μάθει να το εκμεταλλεύονται καλύτερα από κάποιους άλλους, εμείς τους το επιτρέπουμε!