Πώς θα αφυπνιστούμε σε μια κοινωνία καθεύδουσα υπό μανδραγόρα

Έχει γίνει συνήθεια, ως φαίνεται -την τελευταία ειδικά δεκαετία που φώτισε τραγικά το θλιβερό περιβάλλον της ημιπτωχευμένης Ελλάδας- να κραδαίνουν ως λάβαρα ανταγωνιστικότητας τα διπλώματα της Εσπερίας ή της Αμερικής διάφοροι επώνυμοι της πολιτικής και πνευματικής ζωής του τόπου. Ασφαλώς, κανείς δεν τους μέμφεται για τον μόχθο που κατέβαλαν για την απόκτησή τους με στόχο την επαγγελματική τους αποκατάσταση και ανέλιξη. Κανείς δεν τους μέμφεται για την πολιτική τους διάκριση στην κοινωνία.

Προβληματίζει, ωστόσο, το γεγονός ότι αυτού του είδους η αριστεία που στηρίζεται αποκλειστικά στην προσωπική ευδοκίμηση μέσω της πολυμάθειας και των ευρύτατων γνώσεων με τεκμήριο επικύρωσης τη σφραγίδα ξένων πανεπιστημίων, δεν διασφαλίζει απαραίτητα στους ”κατόχους” τους την ξεχωριστή ατομικότητά τους. Κι αυτό γιατί η ξεχωριστή ατομικότητα δεν υπακούει στη λογική των βαρύγδουπων διπλωμάτων, αλλά απαιτεί καλλιέργεια ευρείας αντίληψης της ζωής. Απαιτεί να έχεις βαθύτερη αίσθηση των πραγμάτων και να μην προβάλλεις την επιθυμία σου στην πραγματικότητα, αλλά να έχεις τη δυνατότητα να την αλλάξεις.

Να εμφυσήσεις στους άλλους την πνοή του οράματός σου και να διαθέσεις γι’ αυτήν τον παλμό της ιδιαίτερης ατομικότητάς σου, ώστε να μπορεί να κάνει η Ελλάδα όχι ένα, αλλά δέκα βήματα μπροστά… Απαιτεί να έχεις λογική και ελεύθερο πνεύμα, ώστε να μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά και να έχεις συγκεκριμένη στάση ζωής απαλλαγμένη απ’ τα σύνδρομα της αρχομανίας  και του κομματικού φανατισμού ο οποίος συνυπάρχει με την κομματική υποτέλεια. Απαιτεί να ξεπερνάς την επιφανειακή απλότητα των πραγμάτων, των ιδεών και των αντιδράσεων του κόσμου στον οποίο ασκείς κάθε μορφής εξουσία και να ψάξεις να βρεις τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά και όχι να παρασύρεσαι από αυτά για να μη χάσει τη δημοφιλία ή, το χειρότερο, γιατί λειτουργείς με ιδιοτέλεια που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της πατρίδας και της κοινωνίας.

Η ξεχωριστή ατομικότητα Ελλήνων πολιτών και όχι τα βαρύγδουπα διπλώματα έκανε τη γενιά του ’30 -για παράδειγμα- να ξεχωρίσει και να λάμψει πνευματικά, σε βαθμό που να δημιουργήσει μύθο με την νεωτερικότητα, την ελληνικότητα και την πολιτισμική ιδεολογία της. Αυτά ακριβώς που λείπουν σήμερα απ’ την πνευματική μας ζωή και, συνακόλουθα, την πολιτική. Λείπουν γιατί απ’ την πλειοψηφία των αρίστων του πνευματικού και πολιτικού χώρου (όπως και της τέταρτης εξουσίας που σιγοντάρει την εκτελεστική στην πλειοψηφία της) απουσιάζουν τα ανώτερα συναισθήματα, η διορατικότητα, το ανώτερο όραμα ζωής της κοινωνίας και το όραμα της εξελικτικής πορείας της πατρίδας μας, το οποίο θα την οδηγήσει σταδιακά στην αυτάρκεια και την πραγματική ανεξαρτησία.

Ο λαϊκισμός στον αφρό

Και επειδή λείπουν αυτά, οι άριστοι λειτουργούν, πολιτεύονται και δημοσιογραφούν σαν μύωπες ανεμοδαρμένοι στην επιφάνεια των πραγμάτων, όπου επιπλέει ο λαϊκισμός, ο κομματισμός, η προπαγάνδα, η κινδυνολογία και η διαπλοκή της πολιτικής με τη δημοσιογραφία. Όλα τα παραπάνω αποτελούν την ήρα που κατατρώει τα στάρια στον δημόσιο βίο της χώρας μας, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται ενίοτε ως εθνικοί και κοινωνικοί μας ταγοί:

1. Οι έχοντες κρατική εξουσία με τις Αυλές τους, που διασύρουν την ακριβή σημασία της ομηρικής λέξης ”αριστεία” (βλ. Ομήρου ”Ιλιάδα”, όπου η ”αριστεία” είναι συνώνυμη της διάκρισης του ήρωα στη μάχη, της υπεροχής, της ανωτερότητάς του), γιατί αποδεικνύουν στην πράξη ότι δεν είναι ”άριστοι”, αλλά ”μέτριοι”.
2. Οι έχοντες ακαδημαϊκό ύφος αγορητές απ’ τον χώρο του πνεύματος, οι οποίοι — χάρη στη συνθηματολογική φρασεολογία τους και τη συχνή παρουσία τους στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ — έχουν πιάσει ”στασίδι εμπορικότητας” σε αυτά.
3. Οι πολιτικοί των κομματικών αναμασημάτων που τα ανανεώνουν περιοδικά με προεκλογικές υποσχέσεις και εθιμικές εξαγγελίες και…
4. Οι ”ορντινάντσες” των κομμάτων εξουσίας εκπρόσωποι των ΜΜΕ οι οποίοι επιλέγουν να γράφουν ”βρώμικα” κυρίως προεκλογικά για κομματικούς λόγους, προς τέρψιν των αφελών που έμαθαν να ταυτίζουν την εξεζητημένη  χυδαιότητα με την αλήθεια.

Με δεδομένα αυτά, τα βήματα που κάνουμε συλλογικά είναι πάντα καθυστερημένα σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, αν εξαιρέσει κανείς τους λίγους πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι μένουν στο περιθώριο των εθνικών και κοινωνικών εξελίξεων, γιατί διαθέτουν ξεχωριστή ατομικότητα, μη ανεκτή απ’ την ήρα που μας κατακλύζει. Ατομικότητα με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, που έχει ενσωματώσει στις δικές της αξίες τα υψηλά ιδανικά των προγόνων μας και είναι προικισμένη με ψυχή ικανή να εμπνεύσει μεγάλα έργα.

Καθεύδουμε υπό μανδραγόρα

Αυτά τα χαρίσματα πολιτών της, δυστυχώς, λίγο ενδιαφέρουν την ελληνική Πολιτεία, όπως αποδείχθηκε διαχρονικά. Δεν τη συγκινούν οι Έλληνες της ”ιδιαίτερης ατομικότητας” με τον ”ιδιαίτερο” εσωτερικό κόσμο. Οι Έλληνες που μπορούν να αφυπνίσουν την καθεύδουσα υπό μανδραγόρα κοινωνία μας. Να αφυπνίσουν το εθνικό της φρόνημα και την αίσθηση του καθήκοντος που έχει χαθεί. Να της εμφυσήσουν την ανάγκη για πίστη, εθνική ενότητα και δημιουργική διάθεση, η οποία θα την βοηθήσει να διευρύνει τους ορίζοντές της.

Αλλά, φευ!.. Δεν συγκινούν όλα αυτά -όπως προείπα- την ελληνική Πολιτεία, γιατί θεωρεί τους ανθρώπους με εξέχουσα ατομικότητα ”επικίνδυνους” για τα σχέδιά της. Ήθελε ανέκαθεν μαζοποιημένους πολίτες και όχι χειραφετημένους, ώστε να γίνονται εύκολα θύματα της πολιτικής προπαγάνδας των κομμάτων εξουσίας με εφαλτήριο τον προσκείμενο στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα Τύπο.

Είναι η ασφαλέστερη μέθοδος, προφανώς, για να κυβερνιέται το ελληνικό κράτος. Να κυβερνιέται συμβατικά (με περιοδική ανασύνταξη και εσωτερικές μεταρρυθμίσεις) έχοντας θεατές τους πολίτες που παρακολουθούν -άλλοι με απάθεια και άλλοι με αγωνία- τον κοπιώδη αγώνα διασφάλισης της ομαλής πορείας της χώρας . Πορείας που σε εποχή δύσκολη και δυσοίωνη σαν την τωρινή, παίρνει άλλες διαστάσεις… Δύσκολη γιατί οι έχοντες εξουσία δεν μπορούν να επιβληθούν με αλλαγές ”σκηνοθεσίας”, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν κάτι απτό, ουσιαστικό.

Και δυσοίωνη για τον Ελληνισμό, γιατί έχει να αντιμετωπίσει ανοιχτά μέτωπα τα οποία απαιτούν αφύπνιση των ηγεσιών του από  την λογική του δημοσιονομικού και εθνικού εφησυχασμού, ώστε να μην καταλήξει η ασκούμενη κατευναστική πολιτική σε ”πολιτική του Πόντιου Πιλάτου”…