“Μπορεί και να γίνω δολοφόνος” τραγούδαγε ο μαχαιροβγάλτης τράπερ

«Μπορεί και να γίνω δολοφόνος» τραγουδούσε ο γνωστός μουσικός της ονομαζόμενης trap σκηνής, ο Βουλγαρο-Νιγηριανός Thug Slime, πρωταγωνίστησε στην χτεσινή αιματηρή συμπλοκή σε καφετέρια στην Λένορμαν. Ο «συμμαθητής του Γιάννη Αντετοκούνμπο» (όπως έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη του) μαχαίρωσε έναν συνάνθρωπο του, μπροστά μάλιστα στα μάτια ενός παιδιού. O μουσικός δήλωσε μετανιωμένος στον εισαγγελέα και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Δεν είναι ο πρώτος τράπερ που απασχολεί το αστυνομικό δελτίο. Το περασμένο καλοκαίρι είχε συλληφθεί ο Don Leon, ένα ανερχόμενο αστέρι του αμφιλεγόμενου μουσικού αυτού είδους, που αποδείχτηκε πως ήταν μέλος μίας συμμορίας που ανατίναζε ΑΤΜ. Στο προφίλ του στα social media “διαφήμιζε” την πολυτελή ζωή του, σήμα κατατεθέν των αστέρων της trap, φωτογραφιζόμενος σε πολυτελή αυτοκίνητα και να… καίει χαρτονομίσματα των 50 ευρώ.

Αν και ο Don Leon είχε ένα περιορισμένο κοινό, δεν ισχύει το ίδιο με τον Thug Slime, τα βίντεο του οποίου έχουν εκατομμύρια προβολές στο YouTube, το οποίο στα μάτια των πιτσιρικάδων είναι ότι ήταν η τηλεόραση την δεκαετία του ’90. Το You Tube βγάζει πλέον τα μουσικά ινδάλματα της πιτσιρικαρίας, όχι οι δισκογραφικές ή τα μουσικά reality. Από το You Tube αναδείχθηκε το όνομα του Mad Clip, του σημαντικότερου καλλιτέχνη της ελληνικής trap μουσικής, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, το όνομα του οποίου δεν σήμαινε τίποτε στους μεσήλικες και στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Όμως στην κηδεία του Mad Clip (την οποία ο ιερός ναός μετάδωσε μάλιστα ζωντανά από του You Tube) πραγματοποιήθηκε κυριολεκτικά κοσμοσυρροή από εφήβους μαθητές. Ορισμένοι από αυτούς μάλλον είχαν και την απορία “αν αυτός ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν τόσο σημαντικός, όπως ο Mad Clip”, καθώς ο τράπερ έτυχε να σκοτωθεί σε τροχαίο, λίγες ώρες πριν τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα μουσικοσυνθέτη. Στα social media της πιτσιρικαρίας (Instagrma, Tik Tok) οι αναρτήσεις για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη ήταν απειροελάχιστες, σε αντίθεση με το Facebook ή το Twitter, που χρησιμοποιούνται κυρίως από τις μεγαλύτερες ηλικίες.

https://youtu.be/hodslXjIh8Q

Ναρκωτικά, βία και …ακια

Tο ζήτημα δεν είναι αν οι σημερινοί 15χρονοι και οι 16χρονοι ξέρουν τραγούδια του Θεοδωράκη, η ίδια συζήτηση θα μπορούσε να γίνει και την δεκαετία του 2000. Όμως, σε αντίθεση με τα τραγούδια της pop κουλτούρας που είχαμε συνηθίσει, η trap (ένας ιδιωματισμός, που περιγράφει τις πιάτσες αγοραπωλησίας ναρκωτικών στις ΗΠΑ) δεν μιλάει για τον έρωτα, το φλερτ, ή την “καψούρα”, δηλαδή την (μέχρι πρότινος) προσφιλή θεματολογία της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Ναρκωτικά, βία, συμμορίες και sexy κοπέλες (“…ακια” όπως λένε χαρακτηριστικά στους στίχους τους) είναι το βασικό περιεχόμενο της, με στίχους προσβλητικούς και σεξιστικούς, που σχεδόν υποκινούν στην βία. Αν μη τι άλλο μία μουσική κουλτούρα, που θεωρεί τις γυναίκες “ξεκ…λα” και προβάλει ένα επιδεικτικό lifestyle, την “ζωάρα” που κατακτιέται “πασάροντας κόκα”, το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί είναι τοξική.

Οι ίδιοι οι trappers στο προφίλ τους στα social media συχνά ποζάρουν σαν μέλη συμμοριών ναρκοκαρτέλ Μεξικού, με χρήματα, μάσκες full face και φυσικά με πολλά όπλα, μαχαίρια και ρόπαλα. Ο Thug Slime, που ανέβαζε βίντεο στο YouTube να πυροβολεί στον αέρα, δήλωνε πως «δεν είναι κακός άνθρωπος, επειδή μιλάει για σκληρά πράγματα». 

https://youtu.be/7acnrGbdq4I

«Μικρό με γοήτευαν οι παράνομοι, τους είχα ως πρότυπο, γιατί τους έβλεπα στη γειτονιά με ωραία αμάξια, ωραία ρούχα, ωραία ρολόγια, να κυκλοφορούν με ωραίες κοπέλες και για ένα παιδί ήταν σαν παράδειγμα του πώς πρέπει να είναι ένας άντρας». Εκεί, λοιπόν, είναι ακριβώς είναι το ζήτημα: πως για πρώτη φορά η μαζική κουλτούρα συνδέεται με την εξύμνηση ανοιχτά εγκληματικών συμπεριφορών. Πως ο dealer ναρκωτικών δεν θεωρείται εγκληματίας, αλλά “cool” γιατί βγάζει “φράγκα” και κυκλοφορεί με “αμαξάρες” και τα καλύτερα “μωρά”.

Πόσο μάλλον όταν το αστυνομικό δελτίο είναι πλέον γεμάτο από περιστατικά εγκληματικότητας ανηλίκων, όπως της συμμορίας που αυτοαποκαλούνταν “Kolonos Hooligans Family”, οι οποίοι έφτασαν να μαχαιρώσουν έναν 17χρονο μαθητή. Τα μέλη της συνήθιζαν να ξυλοκοπούν με αγριότητα συνομηλίκους τους, τους οποίους λήστευαν, καταγράφοντας μάλιστα τις επιθέσεις σε βίντεο «για παραδειγματισμό». Στις αναρτήσεις τους στα social media πόσταραν με ρόπαλα και μαχαίρια. Ένας 17χρονος Αλβανός, ένας 15χρονος Ρουμάνος και ένας 16χρονος ημεδαπός έχουν, μέχρι στιγμής, συλληφθεί.

Η κουλτούρα της βίας

Μάλιστα η υποκουλτούρα της βίας των μαθητικών συμμοριών, απέκτησε και νεοναζιστικό πρόσημο. Στα βίαια επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης συνέβη κάτι πρωτοφανές: Μία “όσμωση” νεοναζιστικών ομάδων, χούλιγκαν και ακροδεξιών μαθητών, που επιτέθηκε με μαχαίρια, ρόπαλα και σιδηρογροθιές εις βάρος φοιτητικών και μελών αριστερών οργανώσεων που διαδήλωναν έξω από το σχολείο τους. Αφορμή για την διαδήλωση, υπήρξε η επίθεση ομάδας μαθητών σε φοιτητές που μοίραζαν έξω από το ΕΠΑΛ φυλλάδια για τον Παύλο Φύσσα. Οι αυτοαποκαλούμενοι “εθνικιστές” μαθητές “αγκάλιασαν” την βία του νεοναζισμού, με την ίδια λογική που θα εντάσσονταν σε συμμορίες συνομηλίκων τους.

Εξάλλου, η νεοναζιστική υποκουλτούρα, με τις ομοιόμορφες ενδυμασίες, τα “φουτουριστικά”-εθνικιστικά σύμβολα, τον κοινό (φασιστικό) χαιρετισμό και φυσικά την ρητορική του μίσους και της βίας, μοιάζει ελκυστική σε λουμπενοποιημένα νεαρά άτομα, ακόμα και ανήλικους μαθητές, που έχουν μάθει να θεωρούν την βία, το “ξύλο”, ως μία μορφή κοινωνικής κανονικότητας. Ο νεοναζισμός στην Σταυρούπολη “πάτησε” σε μία κουλτούρα παραβατικότητας και βίας που υπάρχει σε μέρος των ελληνικών σχολείων και όχι μόνο υποβαθμισμένων περιοχών.

Η κοινωνία ασχολείται και πολύ σωστά έχει επικρίνει την κακοποιητική γλώσσα εις βάρος συνανθρώπων μας, είτε με τον σάλο που είχε ξεσπάσει με παίχτη reality που καμάρωνε πως βίαζε γυναίκες, είτε με γνωστό influencer που χλεύασε δημοσίως μία (άγνωστη του) υπέρβαρη κοπέλα. Ίσως θα έπρεπε τον δημόσιο λόγο να τον απασχολήσει περισσότερο και η κουλτούρα της βίας που παρατηρείται σε μέρος του μαθητικού κόσμου. Φυσικά, η βία και οι συμμορίες ανηλίκων δεν είναι κάτι καινούργιο. Το γεγονός όμως ότι κυριολεκτικά υμνούνται από την κυρίαρχη μουσική κουλτούρα των νέων ανθρώπων, είναι σίγουρα κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.