Σ’ αυτό τον τόπο ζούμε από τύχη
20/08/2024
Δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα, μη βιάζεστε. Δεν έχω σκοπό να επιδοθώ σε ένα κατηγορητήριο για μια χώρα «απολίτιστη» κλπ, κλπ, συγκριτικά με την πολιτιστική ντίσνεϊλαντ των προηγμένων κρατών. Για το ίδιο σύστημα μιλάμε και στη μία και στην άλλη περίπτωση.
Η διαφορά έγκειται στο ότι οι χώρες της Δύσης, που ζηλεύουμε, χρειάζονται οπωσδήποτε κοινωνική οργάνωση, για να μπορούν να κερδοσκοπούν προκαλώντας πολέμους – σε κάθε επίπεδο – με άλλες χώρες. Θέλει καλούς δημοσίους υπαλλήλους, χαμηλούς δείκτες ανεργίας και ευτυχισμένους πολίτες το εμπόριο όπλων, ανθρώπων, ναρκωτικών, συνειδήσεων ή χρημάτων, για να μην κάνουν πολλές ερωτήσεις, να δουλεύουν ευσυνείδητα και να μη διαμαρτύρονται.
Η χώρα μας όμως ούτε πολέμους μπορεί να ξεκινήσει, ούτε βιομηχανία όπλων διαθέτει, ούτε στις διεθνείς αγορές έχει κάποιο κύρος, για να παίξει κανένα σοβαρό παιχνίδι στα χρηματιστήρια και τις τράπεζες. Έτσι, πρώτον, διαθέτει μια φτωχομπινεδιάρικη άρχουσα τάξη και, δεύτερον, για να την εξυπηρετήσει έχει μεταφέρει τον πόλεμο μέσα στην ίδια την κοινωνία. “Αφού δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τους Τούρκους, ας σκοτωθούμε μεταξύ μας”, αν είναι να κερδίσει κανένας επιχειρηματίας.
Δύο παιδιά σκοτώθηκαν αυτό το καλοκαίρι, λόγω “αστοχίας υλικών” που θα λέγαμε στο στρατό. Και τα δύο συμπτωματικά στη Χαλκιδική: Το ένα σε κατασκήνωση, το άλλο σε λούνα παρκ. Πριν όχι πολλά χρόνια κάποια άλλα παιδιά είχαν καεί στο Μάτι. Πριν όχι πολύ καιρό κάποια άλλα παιδιά είχαν σκοτωθεί στα Τέμπη.
Σκόπιμα δεν βάζω χρονολογίες, γιατί αυτοί οι θάνατοι, οι δολοφονίες πες καλύτερα, δεν περιορίζονται ούτε εντοπίζονται σε ένα έτος. Διαποτίζουν ως μόνιμο πένθος καθημερινά τις ζωές μας πυροβολώντας κατά ριπάς τη λέξη “ήττα”, γιατί τότε είναι ηττημένη μια κοινωνία, όταν ανέχεται να κηδεύει τα παιδιά της. Τα παιδιά που σκοτώθηκαν σκοτώνονται συνεχώς, δίπλα μας, κάθε μέρα.
Ζούμε από τύχη…
Επιστρέφω Σάββατο απόγευμα, 17/8, στον Βύρωνα. Βλέπω μια οικοδομή που είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι, όπως θα την δείτε και εσείς. Γκρεμός και στο βάθος κήπος, που λένε.
Περίφραξη καμία. Επαναλαμβάνω, η φωτογραφία είναι τραβηγμένη Σάββατο, 17/8. Το σκέφτομαι από δω, το σκέφτομαι από κει, τηλεφωνώ Κυριακή πρωί στο ΑΤ Βύρωνα. Απαντάει ένας ευγενέστατος αστυνομικός που μου διευκρινίζει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει κάτι, αλλά να τηλεφωνήσω καλύτερα Δευτέρα πρωί. Τηλεφωνώ και τη Δευτέρα το πρωί. Μου απαντάει ένας άλλος ευγενέστατος αξιωματικός που μου διευκρινίζει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει κάτι, αλλά να τηλεφωνήσω στο 100. Τηλεφωνώ και στο 100 και μου απαντάει μια ευγενέστατη και γελαστή φωνή, για να μου πει «εντάξει, κύριε, κατέγραψα το περιστατικό», όταν της είπα πως αν πέσει μέσα κανένα παιδί θα το ψάχνουνε 30 χρόνια, όπως τον μικρό Μπεν στην Κω…
Δε χρειάζεται να σας κουράζω άλλο και να μακρηγορώ. Δείτε τη φωτογραφία που έβγαλα Τρίτη, 20/8, για να καταλάβετε πόσο ενδιαφέρθηκαν οι αρμόδιοι.
Ρωτάω και άκρη δε βρίσκω, κυρίες και κύριοι. Άλλος μου λέει πως οι υπηρεσίες έχουν σταματήσει να διεξάγουν ελέγχους και ότι αρκούνται σε μια υπεύθυνη δήλωση του επιχειρηματία, κατασκευαστή, ιδιοκτήτη λούνα παρκ κλπ, ότι “όλα είναι εντάξει”. Μόνο σε περίπτωση που υπάρξει νεκρός ανακαλείται η άδεια. Άλλος μου λέει ότι οι εργολάβοι κάνουν κάποιες “παρατυπίες”, οι οποίες όμως είναι “διαδικαστικού” (sic) χαρακτήρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και η στρογγυλή σφραγίδα των υπηρεσιών βγαίνει εκτός γραφείου και σφραγίζονται έγγραφα σε βεράντες και εστιατόρια.
Δεν ξέρω. Θα πρότεινα στο SLpress.gr μήπως θα ήταν σκόπιμο να γίνει μια μόνιμη “στήλη” με τίτλο «Οδηγός επιβίωσης στην Ελλάδα», προκειμένου να ανακοινώνονται όλα αυτά τα επικίνδυνα σημεία που κοστίζουν ζωές των παιδιών, ξεκινώντας από αυτή την οικοδομή Ηπείρου & Ορεστιάδας στον Βύρωνα! Μήπως προστατευτεί κανένας άνθρωπος δηλαδή, γιατί για να ντραπούν οι αρμόδιοι δύσκολο το βλέπω…
Στη Σοφία, που το 1994 σκοτώθηκε στη στάση του 235.
Για όλα τα παιδιά που έχουν χαθεί
