Σκοτώνοντας τον “κορονοϊοπανικό” – Γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε από τους Ιταλούς του 1970;

Τις τελευταίες μέρες, έχει κάνει “θραύση” στην Ιταλία ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο μεταξύ 1969-1970. Το βίντεο ξέθαψε και έφερε στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Luce. Η θεματολογία του αφορούσε το ξέσπασμα επιδημίας γρίπης  που ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ το 1968-1969, που τότε ήταν βρετανική αποικία. Εκείνη η γρίπη προκάλεσε τον θάνατο σε 750.000 με 2.000.000 ανθρώπους παγκοσμίως. Στις δε ΗΠΑ την αρρώστια την κουβάλησαν οι Αμερικανοί βετεράνοι που έρχονται από την Ασία. Στη δε Ιταλία, τουλάχιστον 13.000.000 άνθρωποι παρέμειναν κλινήρεις ενώ περίπου 5.000 δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.

Αυτό που προκαλεί μεγάλη έκπληξη από το βίντεο είναι η ηρεμία και η διάχυτη ψυχραιμία με την οποία οι επαγγελματίες ντοκιμαντερίστες αντιμετώπιζαν εκείνη την εποχή την επιδημία. Οι άνθρωποι και οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ φαίνεται να περιγράφουν νηφάλια την κατάσταση, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ σοβαρή. Σήμερα, αντίθετα, βλέπουμε με το ξέσπασμα του κορονοϊού, από τα social media μέχρι τα ράφια των σούπερ μάρκετ, διάχυτο τον τρόμο. Δεν υπάρχει διαχείριση του φόβου, αλλά έντασής του μέσα από δελτία ειδήσεων που συνοδεύουν τα σχετικά ρεπορτάζ με μουσική επένδυση που θυμίζει τα soundtracks του Hans Zimmer.

Τότε, η βρετανική εφημερίδα “Τάιμς” επεσήμανε τον επερχόμενο κίνδυνο, όταν οι συντάκτες της έγραψαν για την επιδημία που έχει ξεσπάσει στο Χονγκ Κονγκ. Στο ιταλικό ντοκιμαντέρ εκείνης της εποχής, περιγράφεται μια δύσκολη κατάσταση, με τα νοσοκομεία να είναι πλήρη ασθενών έχοντας ανάγκη να διπλασιάσουν τα κρεβάτια, ενώ τα εργοστάσια, τα σχολεία και τα γραφεία ξαφνικά άδειασαν. Δηλαδή συνθήκες που σχετίζονται με αυτές που φαίνεται να προκαλεί το ξέσπασμα του κορονοϊού σήμερα.

Βέβαια, εκείνη την περίοδο, οι προειδοποιήσεις για τη δημόσια υγεία και οι περιγραφές των ιών γίνονταν γνωστά μέσω των επιστημονικών και ιατρικών περιοδικών. Σήμερα, που η πληροφόρηση βρίσκεται παντού, άραγε έχει ωφελήσει περισσότερο ή έχει βλάψει; Ο κορονοϊός έχει μεγαλύτερα ποσοστά θανάτων, αλλά από την άλλη η μεγαλύτερη πληροφόρηση δεν σημαίνει αυτόματα και σωστή διαχείρισή της.

Στο ιταλικό ντοκιμαντέρ δεν βλέπουμε εικόνες, μουσικές και ρεπορτάζ λες και ζούμε την Αποκάλυψη. Κοντολογίς, δεν βλέπουμε πουθενά εντυπωσιοθηρία και φυσικά ούτε ίχνος υστερίας. Στα εργαστήρια θα βρουν τη θεραπεία, στα newsrooms δεν χρειάζεται να κατασκευάζεται άλλου είδους “ιός”.