H φορολόγηση των… σκυλιών εισήχθη στη Γερμανία με άλλοθι την καταπολέμηση της λύσσας, αλλά στην πραγματικότητα, αφού το αντιλυσσικό τελειοποιήθηκε από το 1908, ήταν για να αποσβεστούν τα χρέη από τον πόλεμο. Το ίδιο έκαναν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες “για το είδος πολυτελείας” όμως μέχρι το 1970 ο νόμος στις περισσότερες χώρες καταργήθηκε. Στη Γερμανία όχι.
Η τελευταία χώρα που κατάργησε τον νόμο ήταν η Βρετανία, το 1987, όπου πάντως οι πολίτες πληρώνουν ένα μικρό ποσό για να δηλώνουν το κατοικίδιο. Στη Γερμανία, αλλού ο φόρος είναι 100 ευρώ το χρόνο και αλλού 180 ή και 1.000 ευρώ, ανάλογα με το κρατίδιο. Επίσης σε κάποια ομόσπονδα κρατίδια χρεώνουν διαφορετικά τον πρώτο σκύλο και ακριβότερα τους επόμενους, και ενώ χρεώνεται κάποιος 120 το πρώτο, αν πάρει δεύτερο, το χρεώνεται 180 – σύνολο 300 το χρόνο.
Πιο ακριβό για όσους αγαπούν τους σκύλους είναι το Βούπερταλ της Βόρειας Ρηνανίας, όπου ο σκύλος στοιχίζει ανάλογα με τη ράτσα από 160 έως 1.000 ευρώ, αλλά και το Μόναχο, όπου ο φόρος κυμαίνεται από 100 έως 800 ευρώ. Πιο δημοκρατικές τιμές έχει το Βερολίνο, που δεν αντιμετωπίζει τον σκύλο ως είδος πολυτελείας (χρεώνει 100-160 ευρώ το χρόνο).
Και βέβαια, εύλογα, οι σκύλοι θα μπορούσαν να αναρωτηθούν για άλλη μία φορά, για ποιο λόγο οι γάτες τη βγάζουν καθαρή. Η ημιεπίσημη απάντηση είναι ότι μια πρόταση για 35 ευρώ ετησίως για κάθε γάτα το 2011 στην ΕΕ τελικά δεν πέρασε επειδή τα γατιά δεν έχουν λύσσα ούτε επιτίθενται ενώ εξοντώνουν και ποντίκια, αλλά οι κακές γλώσσες υποστηρίζουν ότι δεν πέρασε επειδή απλά υπερίσχυσε το λόμπι των γατόφιλων.
![cat tax | Dictionary.com]()
Ανάλογα με τη ράτσα
Στην κάτω Σαξονία έγινε δίκη για το “σκυλόσημο” επειδή έκαναν διάκριση μεταξύ επιθετικών και μη επιθετικών σκύλων. Το 2004 το δικαστήριο είχε δικαιώσει πολίτη που επέμεινε (και κέρδισε) ότι είναι άδικο να χρεώνεται περισσότερο για το Ντόμπερμάν του από όσο για το σκύλο Αλσατίας του (γερμανικός ποιμενικός), αφου και οι δύο σκύλοι έχουν θεωρητικά την ίδια δυνατότητα να προκαλέσουν σοβαρό τραύμα.
Ο νόμος πάντως στη Γερμανία εξαιρεί (για τον πρώτο χρόνο) από τη φορολόγηση τους ιδιοκτήτες ζώων που τα πήραν από καταφύγιο –αδέσποτα και ταλαιπωρημένα τετράποδα. Αν κάποιος είναι τυφλός, ο σκύλος δεν φορολογείται καθόλου. Επίσης γλιτώνεις το φόρο αν ο σκύλος κάνει κάτι ηρωικό και έχει συμμετάσχει σε διάσωση, αλλά αυτό μάλλον είναι άλλοθι για politically correct πολιτική στο πνεύμα των Γερμανών, αφού ευνόητο είναι ότι τα σκυλιά της αστυνομίας ή των ΕΜΑΚ ούτως ή άλλως δεν φορολογούνται και τα σκυλιά των ιδιωτών σπανίως τυχαίνει να διασώσουν κάποιον.
![]()
Η πανδημία συμφέρει τους σκύλους και την εφορία
Ο φόρος που εισέπραξαν ως καθαρό ποσό οι περιφέρειες της Γερμανίας απέφερε πέρυσι έσοδα 370 εκατομμυρίων ευρώ. Φέτος αναμένεται ίσως και 50% αύξηση, καθώς η καραντίνα και ο περιορισμός στις κοινωνικές σχέσεις οδήγησε πολλούς στην απόκτηση ζώου. Σε άλλες περιοχές πάντως οι άνθρωποι με ζώο αυξήθηκαν και σε άλλες όχι, επειδή αν έχεις σκύλο πρέπει να τον βγάζει βόλτα. Και ενώ αυτό είναι εύκολο στους νέους και δεν έχει ρίσκο, στους ηλικιωμένους η βόλτα του σκύλου σημαίνει μετά “μπουγάδα” που δεν ειναι κάτι και τόσο εύκολο.
Σε κάποιους δήμους στη Γερμανία είναι υποχρεωτικό ο σκύλος να φέρει στο κολάρο του κάτι σαν το χαρτί που κολλούσαμε παλιά στο παρμπρίζ για τα τέλη κυκλοφορίας. Αν οι φόροι μάλιστα δεν πληρωθούν, το πρόστιμα φτάνει και τα 10.000 ευρώ.
Άλλες χώρες
Φόρο για τους σκύλους τους πληρώνουν και οι Ολλανδοί. Στη Χάγη ο πρώτος σκύλος κοστίζει ως “άδεια” 120 ευρώ, ο δεύτερος 180 και ο τρίτος 220. Εάν δηλαδή κάποιος έχει στο αγρόκτημά του τρία σκυλιά, πληρώνει 520 ευρώ το χρόνο. Στη Νέα Ζηλανδία δεν το λένε φόρο, αλλά ουσιαστικά είναι, γιατί υπάρχει ετήσιο παράβολο για κάθε ανανέωση “δήλωσης ιδιοκτησίας τετράποδου”. Στην Βόρειο Ιρλανδία το ίδιο, αλλά πολύ φθηνότερα. Οι ιδιοκτήτες πρέπει κάθε χρόνο να δίνουν 13 λίρες. Όμως κάνουν έκπτωση για toyw συνταξιούχους και για όσους έχουν στειρώσει τα ζώα τους.
Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει ομοιομορφία. Σε ορισμένους δήμους στην Καλιφόρνια και στο Μέριλαντ για παράδειγμα ζητούν ετήσια ανανέωση της άδειας κατοχής… για γάτα, αλλά όχι για σκύλο. Γενικά εκεί είναι απόφαση των δημοτικών αρχών το όλο θέμα. Η Ιταλία είναι σαν την Ελλάδα, δηλαδή απαιτεί να τοποθετείται μικροτσίπ στα ζώα αλλά δεν ζητάει τίποτα άλλο σε ετήσια βάση.
Βέβαια, υπάρχει και ο αμφιλεγόμενος νόμος που σχεδόν σε όλη την Ευρώπη απαγορεύει την αναπαραγωγή ζώων ράτσας από ιδιώτες χωρίς άδεια και που για πολλούς φιλόζωους είναι ένα βήμα μπροστά για την προστασία των ζώων. Εντούτοις ο νόμος θεσπίστηκε κυρίως γιατί η αναπαραγωγή από συγκεκριμένα κέντρα αποφέρει κέρδη από φόρους ενώ η διάθεση κουταβιών σε φίλους και γνωστούς δεν αποφέρει τίποτα στα ταμεία.
Το άλλοθι (ή και εν μέρει ο πραγματικός λόγος) που θεσπίστηκε ο νόμος το 2012 ήταν η κακομεταχείριση ζώων –κάποιοι όντως συντηρούσαν ζώα αποκλειστικά για να γεννούν κουτάβια ράτσας και να τα πουλούν με αγγελίες χωρίς να τα φροντίζουν όπως έπρεπε. Στην Ελλάδα οι δήμοι εισπράττουν 3 ευρώ από κάθε σήμανση ζώου με τσιπάκι και με αυτό το έσοδο (θεωρητικά) χρηματοδοτούνται οι δομές για τα αδέσποτα.
