Στην πόρτα του φρενοκομείου και οι Ελληνοκύπριοι

Ανοίξαμε προ πολλού την πόρτα του φρενοκομείου. Ίσως δε να ισχύει, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, αυτό που είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για την Ελλάδα ότι είναι ένα… απέραντο φρενοκομείο. Και για να μην τα φορτώσουμε όλα στον κορονοϊό, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως οι συμπεριφορές που διαπιστώνονται σήμερα είναι διαχρονικές. Μπορεί, ωστόσο, να… επιδεινώνονται σε περιόδους κρίσης.

Λαμβάνονται μέτρα για τον κορονοϊό, είναι λογικό και αναμενόμενο να ενοχλούν, να έχουν κουράσει, να υπάρχουν φωνές αντίδρασης. Και να γίνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Έτσι εκφράζονται οι διαφωνίες. Γιατί, όμως, να φταίνε οι δάσκαλοι; Γιατί οι διαμαρτυρίες να πραγματοποιούνται με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες να παραβιάζουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα;

Εάν δεν σκέφτονται τους εαυτούς τους, τους συνανθρώπους τους, ας σκεφτούν τα παιδιά τους. Κάποιοι δεν εμπιστεύονται τους ειδικούς και κατέρχονται σε διαμαρτυρίες κρατώντες εικόνες αγίων! Περιμένουν να τους σώσουν από την πανδημία, ή γενικώς; Δικαίωμα τους να επενδύουν τις ελπίδες τους όπου θέλουν, αλλά δεν μπορούν να θέλουν να το επιβάλλουν. Αλλά και το κράτος, δεν δείχνει αποφασιστικότητα ενώ επιβεβαιώνει πως μεταξύ της επιστημονικής άποψης και της πολιτικής απόφασης πολλά μπορούν να συμβούν και περισσότερα να υπολογιστούν.

Είναι ξεκάθαρο πως δύο χρόνια πανδημίας, με δύο φορές τα περιοριστικά μέτρα να είναι απόλυτα, όλα κλειστά, δεν έμαθαν και δεν μαθαίνουμε. Και ο δρόμος φαίνεται να είναι μακρύς. Ευτυχώς, τουλάχιστον, που έχουν σταματήσει να αντιγράφουν τα μέτρα Μητσοτάκη, όπως γινόταν στην αρχή. Ευτυχώς!

Η ανθρώπινη ζωή

Βγαίνει η είδηση για την εξαφάνιση των δύο γυναικών. Το αφήγημα προσαρμόζεται και αναπτύσσεται με βάση ενός δεδομένου: Το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές, τα πιθανά θύματα και οι δράστες, είναι αλλοδαποί. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν εάν οι γυναίκες ήταν Κύπριες και οι δράστες ξένοι; Ή εάν ήταν όλοι Κύπριοι; Αλλά και σχόλια που γίνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξευτελίζουν τις γυναίκες και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Παρακολουθήσαμε σοκαρισμένοι την υπόθεση του μικρού Παναγιώτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του δεχόμενος μπούλινγκ. Και το θέμα συζητήθηκε στη δημόσια σφαίρα, οι ειδικοί έδωσαν το στίγμα τους, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει η κοινωνία αυτά τα φαινόμενα. Όσο το θέμα ήταν στην επικαιρότητα, διεξάγονταν συζητήσεις. Μετά; Τα φαινόμενα αυτά παραμένουν στην κοινωνία και αποτελούν κίνδυνο.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ (Πολίτης), ένας μαθητής 15 χρόνων, δέχεται μπούλινγκ από μεγαλύτερους τους. Παιδιά όλοι. Μάλιστα, οι δύο μεγαλύτεροι του, μετά που κατανάλωσαν αλκοόλ, τον ανάγκασαν να μπει σε πορτ-μπαγκάζ αυτοκινήτου. Το θέμα, βέβαια, είναι ευρύτερο και αφορά συμπεριφορές, που οδηγούν σε ακραία περιστατικά, με απρόβλεπτες συνέπειες. Και όσο δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά και μεθοδικά θα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Μετά τη δημοσιοποίηση οι υπηρεσίες κινητοποιήθηκαν. Όπως συνηθίζεται.

Ειδικοί και ξερόλες

Την ίδια ώρα, η χώρα… παλεύει για μεταρρυθμίσεις(!), οι οποίες στο τέλος προσαρμόζονται αναλόγως των μεγάλων ή των μικρών συμφερόντων. Για αλλού ξεκινούν και αλλού καταλήγουν. Όλα κινούνται γύρω από στοχεύσεις και συμφέροντα. Για να διατηρηθούν επιρροές και μικρομάγαζα. Η “αλλαγή” περνά μέσα από σημεία αναφοράς, που καθορίζουν πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα. Είναι γι΄ αυτό που γενικώς το σύστημα “βράζει στο ζουμί του”. Τους συμφέρει να παραμένει το σκηνικό.

Συντηρούνται δε μέσα από τη διατήρηση μιας συνεχούς αντιπαράθεσης. Πρέπει μονίμως να έχουν απέναντι έναν εχθρό. Νομίζουν ότι επιβιώνουν από την εκλυόμενη ένταση. Το ζητούμενο δεν είναι η αξιοπιστία, αλλά διά της πόλωσης η διατήρηση των προνομίων και του… μαγαζιού. Πρέπει να είναι ο ένας απέναντι από τον άλλον και όλοι τους απέναντι από την κοινωνία, η οποία αν αντιδρούσε θα είχαν σοβαρότερο πρόβλημα, που θα αφορούσε και την επιβίωσή τους.

Έχουν γίνει όλοι ειδικοί. Για τα πάντα. Και για τα επιδημιολογικά, τις νέες μεταλλάξεις, μέχρι και τα “κρυφά χαρτιά”, που έχει ο Ερντογάν για την Κύπρο, την Ελλάδα και την οικονομία της χώρας του. “Τουρκολόγοι”, “λοιμωξιολόγοι”, “κοινωνιολόγοι” και… μεταρρυθμιστές και όλα μαζί σε πακέτο του ενός. Ειδικοί και ξερόλες για όλα, χωρίς να προσφέρουν λύσεις. Γιατί το αντικείμενο το γνωρίζουν εξ αποστάσεως.