Στην ξηρασία βρέχει επιδόματα…

Η ακρίβεια αδειάζει πορτοφόλια, οι μισθοί μειώνονται, η κρίση γιγαντώνεται και πέραν των προεκλογικών κονδυλίων, που είναι περιστασιακά και λειτουργούν ενίοτε ως σωσίβια (σε πολιτικά ναυάγια), τα αδιέξοδα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Είναι, όπως αναφέρεται συχνά, εξωγενείς οι παράγοντες που διαιωνίζουν την κρίση και δεν την αφήνουν να υπαναχωρήσει. Τι κάνουν, όμως, οι αρμόδιοι για να βρεθούν λύσεις;

Σε μια περίοδο γενικής- και κυριολεκτικής- ξηρασίας, η διέξοδος δεν είναι να… βρέχει επιδόματα, γιατί αποτελούν προσωρινές ρυθμίσεις.  Αυτό που γίνεται εν πολλοίς είναι διαχείριση της κρίσης, με μπαλώματα και προσωρινές διευθετήσεις, που παραπλανούν τους πολίτες. Γιατί η παροχολογία στοχεύει στο να τους αποκοιμίσει, να καταστείλει τις όποιες αντιδράσεις, υπάρχουν. Ακόμη και μουρμουρητά, που θα επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα.

Την ίδια ώρα, η απεργία, για παράδειγμα των ντελιβεράδων, ανέδειξε και την υποκρισία ενός συστήματος, που παρουσιάσθηκε να “αιφνιδιάζεται” και να “σοκάρετε” από τα όσα αναφέρθηκαν για τους όρους εργασίας των ανθρώπων αυτών που απασχολούνταν στην πλατφόρμα. Τουλάχιστον η δημοσιοποίηση του θέματος, οδήγησε σε διάλογο, με στόχο να γίνουν όσο το δυνατό πιο ανθρώπινες οι συνθήκες απασχόλησης.

Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία και η παρατεταμένη πανδημία του κορονοϊού, προκαλούν αναταράξεις στο παγκόσμιο. Ο πόλεμος γονατίζει ενεργειακά την Ευρώπη, που επιβεβαιώνει πως η παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Μάλλον διευκολύνει τη διαιώνιση του προβλήματος και μέσα από αυτή τη διαχείριση κάποιοι προφανώς κερδίζουν κι άλλοι υποφέρουν. Αυτό το παιχνίδι το έχουμε παρακολουθήσει πάρα πολλές φορές. Αυτοί, όπως λένε, είναι οι “κανόνες της αγοράς”, με αυτό τον τρόπο διαμορφώνονται πολιτικές, σε ένα άλλο επίπεδο, το γεωπολιτικό.

Την ίδια ώρα, η διαχείριση της πανδημίας, που έγινε με καθυστέρηση από πλευράς της Ευρώπης, ανέδειξε εν πολλοίς πως το σύστημα, πρόβαρε εργαλεία, που στις μέρες μας θυμίζουν άλλες εποχές. Και τους περιορισμούς και τα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να διακινούνται και να συμπεριφέρονται οι πολίτες. Τι θα μείνει από όλα αυτά ως “κεκτημένο” για το σύστημα, όταν αντιμετωπιστεί οριστικά η πανδημία, αυτό θα φανεί στη συνέχεια.

Διέξοδος στο πληκτρολόγιο…

Όλα αυτά και πολλά άλλα, τα οποία επηρεάζουν το επίπεδο ζωής και σκιαγραφούν ένα απαισιόδοξο μέλλον, δεν προκαλούν και αποτελεσματικές αντιδράσεις από πλευράς της κοινωνίας. Και οι αντιδράσεις δεν μπορούν να ξεκινούν και να τελειώνουν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία ενδεχομένως να προσφέρουν την ελευθερία του λόγου, να αντικαθιστούν την “Εκκλησία του Δήμου”, αλλά δεν δίνουν λύσεις.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως μερικές φορές, οι παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασκούν πιέσεις στο σύστημα και διαφοροποιούν πολιτικές συμπεριφορές (όχι πολύ συχνά). Ενίοτε, όμως, μέσα και από παραπληροφόρηση, όπως γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό που γίνεται είναι ο απροσανατολισμός. Για αυτή την τελευταία κατηγορία, ο Ουμπέρτο Έκο, έκανε λόγο το 2015, για “επίθεση ηλιθίων”. «Έδωσαν δικαίωμα λόγο σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ», ανέφερε.

Μερικές φορές ο φανατισμός, που εκπέμπεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργεί τείχη και απομακρύνει το ενδεχόμενο συνεννόησης. Μήπως αυτό θέλουν; Σε μια περίοδο κατά την οποία βιώνουμε οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, η αντιμετώπιση τους για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βελτιώνει τα δεδομένα και τις συνθήκες, στις οποίες ζει η πλειοψηφία των πολιτών.

Αυτό προφανώς δεν μπορεί να γίνει είτε με μουρμουρητά, είτε διά των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν χαρακτήρα εκτόνωσης, ούτε και διά αντιπροσώπων στις διάφορες συζητήσεις στις τηλεοπτικές εκπομπές. Τα προβλήματα δεν λύνονται με “θα” και ιστοριούλες για κομματικά ακροατήρια. Τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα και σημαντικότερα από τις συσπειρώσεις. Αυτό δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται μέρος του πολιτικού προσωπικού, που επιμένει αδιέξοδα.