Στρέφουμε το πρόσωπο από την κοινωνική φρίκη

Είναι φανερό ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Πλέον τα γεγονότα είναι καταιγιστικά, σε ρυθμούς επαναλαμβανόμενων ριπών αυτόματου όπλου και δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε, πόσο μάλλον να τα χωνέψουμε. Αναρωτιέμαι τι γίνεται στην Ελληνική κοινωνία; Γιατί κανείς δεν προβληματίζεται και κυρίως γιατί κανείς αρμόδιος φορέας ή οι πολιτικοί μας ταγοί δεν βλέπουν το πρόβλημα, ούτως ώστε να αρχίσουν έστω να λάβουν κάποια μέτρα που να μπορούν να βελτιώσουν μακροπρόθεσμα την κατάσταση;

Θα πουν πολλοί “ε τι να κάνει και το κράτος;” Ε βέβαια τι να κάνει το κράτος, τόσα πολλά καλά έχει κάνει για την κοινωνία και τη χώρα. Έχει λύσει τόσα οικονομικά, κοινωνικά και άλλα προβλήματα όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η ασφάλεια, που “δεν μπορεί να τα λύσει και όλα”.

Ανεύθυνη κοινωνία

Δεν ξέρω αν φταίει η πολιτεία, η αδιαφορία μας, η εκπαίδευση, η woke ατζέντα, η διάρρηξη της οικογενειακής και κοινωνικής συνοχής, η ατιμωρησία, η καλπάζουσα διαστροφή, ο τυχοδιωκτισμός και η αποθέωση του χρήματος, αλλά για ένα είμαι βέβαιος. Έχουμε αρκετά χρόνια τώρα που αρμενίζουμε πολύ στραβά και έχουμε πέσει στα βράχια. Το περίεργο όμως είναι ότι, στα βράχια που έχουμε τσακιστεί, απλώς μακαρίως λιαζόμαστε και δεν λαμβάνουμε κανένα μέτρο για να μπορέσουμε να δραπετεύσουμε απ’ το ζόφο ή να σώσουμε τουλάχιστον τις επόμενες γενιές. Αναμένουμε στωικά το μοιραίο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Επίσης είμαι βέβαιος, και είναι από τα γεγονότα φανερό, ότι αυτή η ριζωμένη σήψη έχει διαπεράσει κάθετα και οριζόντια τον κοινωνικό ιστό. Πέρα από κοινωνικό, οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο, τα τραγικά και αδιανόητα αυτά φαινόμενα δεν γνωρίζουν, ούτε τάξεις, ούτε γειτονιές, ούτε όρια, ούτε κοινωνικά συμβόλαια, ούτε νόμους, ούτε τίποτα.

Όσο νωρίτερα καταλάβουμε την κρισιμότητα των γεγονότων και τις αυξημένες απαιτήσεις της εποχής, τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να λάβουμε μέτρα ανάσχεσης. Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα, δεν θα βρίσκουν τα ίχνη του υποτιθέμενου “πολιτισμού” μας, ούτε στον πάτο του βαρελιού, αν ποτέ φτάσουμε σ’ αυτόν.