Τα είδωλα μιας άλλης εποχής

Όμως, ο Γιώργος Τρομάρας έμεινε στην ιστορία, αποκτώντας διαστάσεις λαϊκού θρύλου όπως ο Κουταλιανός και ο Σαμψών, με τα απίστευτα κατορθώματα του, όπως όταν τραβούσε τρένο με τα δόντια του και σήκωνε αμάξια με τα χέρια, παραστάσεις που συνέχιζε και μέχρι σχετικά πρόσφατα, πριν φύγει από την ζωή από εγκεφαλικό το 2022, σε ηλικία 75 ετών.

Ακόμα και όταν είχε περάσει τα 60 έτη πραγματοποιούσε σχετικές επιδείξεις σε σχολεία, επιδείξεις που έμοιαζαν ανάμνηση μιας άλλης εποχής… Μιας εποχής που είχε τους δικούς της ήρωες και τα πρότυπα της, μιας εποχής που η έννοια του γυμναστηρίου και των πολεμικών τεχνών ήταν κάτι ξένο στο ευρύτερο κοινό (όπως θα δούμε, ο Τρομάρας ήταν πρωτοπόρος και σε αυτόν τον τομέα).

Για αυτό και οι παλαιστές της εποχής αποκτούσαν έναν χαρακτήρα “υπερανθρώπου” στο λαϊκό φαντασιακό, τόσο αυτοί της παλαιότερης γενιάς, όπως ο Τζίμης Αρμάος ή “Τίγρης”, ο Κουταλιανός και ο Σαμψών, αλλά και αυτοί που τους “σύστησε” στο ευρύ κοινό και η μαζική κουλτούρα της εποχής, όπως ο θηριώδης Δημήτρης Καρυστινός (που πετάει από το ρινγκ τον Θανάση Βέγγο στο “Θου Βου”) ο Τρομάρας, ή και ο Απόστολος Σουγκλάκος, ο “άνθρωπος που δεν έδειρε ποτέ κανείς”, που έφυγε από την ζωή στα 56 μόλις του χρόνια, το 2006…

Εδώ να επισημάνουμε κάποιες διαφορές μεταξύ των τριών: Ο Καρυστινός είχε διακριθεί στην ελληνορωμαϊκή πάλι ήδη από την δεκαετία του ’50, εκπροσωπούσε δηλαδή ακόμα την “παλιά γενιά” των παλαιστών και τον ξέρουμε μας είναι οικείος από την συμμετοχή του στις ελληνικές ταινίες όπου μιλούσε ελάχιστα, αλλά έδερνε πολύ!

Ο Σουγκλάκος, πέραν από τον τομέα της πάλης, ή καλύτερα της ευρύτερης κουλτούρας του “κατς” (χαρακτηριστικές οι αναμετρήσεις του τύπου) “Σουγκλάκος εναντίον Σκοπιανού” κτλ) αγαπήθηκε ως ένα “καλτ” είδωλο και από την συμμετοχή του σε ταινίες-δράσης με τον ίδιο πρωταγωνιστή, όπως “Τα καθάρματα” (όπου στο τέλος μάλιστα παλεύει με τον Τρομάρα), αλλά και την παρουσία του σε τηλεοπτικές σειρές, σε χαρακτηριστικούς β’ ρόλους, βλ. τον cameo ρόλο του στο “Κωνσταντίνου και Ελένης”, που παίζεται ακόμα. Αυτός που είχε το πρότυπο του παλιού μασίστα, ήταν ο Τρομάρας.

 

Ποιος ήταν ο Γιώργος Τρομάρας

Ο Γιώργος Τρομάρας ήταν ένα φτωχόπαιδο, με μοναδικό του όπλο τη φυσική δύναμη και τα γερά του δόντια. Η ζωή του ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Τριχωνίδας, την Αγία Σοφία. Είχε φτωχική και δύσκολη παιδική ηλικία, όμως από πιτσιρικάς έδειχνε ότι θα στηριζόταν στην μυϊκή του δύναμη. Πέρασε από το χωριό του ένας παλαιστής για επιδείξεις, ο Δημήτρης Κωνσταντίνου, και ο Τρομάρας, σε ηλικία μόλις εννέα ετών, τον μιμήθηκε σηκώνοντας ένα γαϊδουράκι. Σε ηλικία 11 ετών ξεκίνησε ελευθέρα πάλη με δάσκαλο τον Σταμάτη Χαρισιάδη (τον λεγόμενο “παππού”), σημαντικό προπονητή της εποχής.

Όταν έγινε 21 ετών άνοιξε το πρώτο γυμναστήριο στο Αιγάλεω και θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους στον τομέα των ιδιωτικών γυμναστηρίων, όπως προαναφέραμε. Εν συνεχεία άνοιξε μια (τρόπον τινά) αλυσίδα γυμναστηρίων σε διάφορες περιοχές. Κατά την διετία 1968-1970 δίπλα στον Τζίμη Αρμάο ή “Τζίμη τον Τίγρη” άρχισε τα πρώτα επιτεύγματα μυϊκής δύναμης. Ο Αρμάος “έφυγε” το 1999 σε ηλικία 66 ετών πάμφτωχος, παρότι στα νιάτα του ήταν σωματοφύλακας του Φρανκ Σινάτρα.

Όπως ακριβώς ο Καρυστινός και ο Σουγκλάκος, έτσι και ο Τρομάρας έκανε το πέρασμα του από τον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’80, όπως στην καλτ ταινία “Παπασούζας” με τον Νίκο Παπαναστασίου, όπου παλεύει με έναν των τελευταίων των παλαιστών εκείνης της εποχής, τον Γιώργο Πεφάνη, που έφυγε από την ζωή λίγο πριν τον Τρομάρα:

Ο αγαθός “γίγαντας”

Ήταν ένας ευγενής άνθρωπος που η συμπεριφορά του έκανε κοντράστ και με το όνομα και με την όψη του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα αναζητώντας καλύτερη τύχη, ο Γιώργος Τρομάρας στράφηκε στον επαγγελματικό αθλητισμό με ελληνορωμαϊκή πάλη, καθώς αυτό ήταν το άθλημα που τότε είχε τις δόξες του, μετά το ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ελευθέρα ιαπωνική πάλη και το κατς. Οι διακρίσεις και η χρυσή ζώνη δεν άργησαν να έρθουν, αφού κατέκτησε τρεις φορές το πρωτάθλημα Ελλάδας στην Πάλη, ενώ το 1979 ανακηρύχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Από το 1970 μέχρι και το 2000 ταξίδεψε σε 35 χώρες για να παλέψει ή να κάνει επιδείξεις δύναμης. «Έχω παλέψει με ανθρώπους από όλες τις φυλές του πλανήτη», είχε πει ο ίδιος. Πέρα από την πάλη όμως, το κοινό τον θαύμαζε για τις επιδείξεις δύναμης. Έσπαγε αλυσίδες με τα χέρια και τσιμεντένιες πλάκες στο κεφάλι του, τραβούσε με τα δόντια του ακόμη και αυτοκίνητα, ξάπλωνε και άφηνε να τον πατήσουν φορτηγά!

Έχει σύρει με τα δόντια του νταλίκα 35 τόνων, σε επίδειξή του στο Κουβέιτ. Το 2000 έδεσε στον Πύργο Ηλείας δύο βαγόνια και τα τράβηξε με τα δόντια του, ενώ το 1980 είχε τραβήξει τέσσερα! Ο Γιώργος Τρομάρας σταμάτησε την πάλη το 1996, ενώ ήταν ήδη σχεδόν 50 ετών. Όπως προαναφέραμε, συνέχιζε για χρόνια σχετικές επιδείξεις. Παρά τις πολλές προτάσεις που του έγιναν να μείνει στο εξωτερικό και να γίνει προπονητής, δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει μακριά από τον τόπο του.

«Αγαπούσα τον τόπο μου και δεν μπορούσα να μείνω ποτέ πάνω από ένα μήνα μακριά από την Ελλάδα», είχε πει σε συνέντευξη του. «Κάποιοι μου πρότειναν να γίνω σωματοφύλακας και συνοδός διασήμων. Δεν το δέχτηκα ποτέ, ο αθλητής πρέπει να μένει πιστός στο άθλημά του και σε τίποτα άλλο», προσέθεσε τότε. Ο ίδιος  είχε πει ότι δεν ήταν και λίγες οι φορές που κινδύνευσε. «Έχω φτάσει στην πόρτα του χάρου 15 φορές. Μια φορά, το 2010, παραλίγο να μείνω παράλυτος, όταν ένα φορτηγό που περνούσε από πάνω μου το έσβησε ο οδηγός επειδή φοβήθηκε και με άφησε πλακωμένο».

Ήταν περήφανος για τις επιδείξεις του σε πολλά σχολεία και τόνιζε πάντα στα παιδιά το ηθικό σκέλος του αθλητισμού: «Σπάω αλυσίδες και τραβάω αμάξια με τα δόντια. Αλλά πιο πολύ με ενδιαφέρει τα παιδιά: Να αθλούνται σωστά, μακριά από επικίνδυνα φάρμακα και αναβολικά, να κάνουν υγιεινό τρόπο ζωής, εννοείται να είναι μακριά από καταχρήσεις και βλαβερές ουσίες, και να τρώνε το σπιτικό φαγητό. Εγώ έγινα αυτό που είμαι με φασόλια, φακές και καμιά φορά λίγο γιουβέτσι»…