Τα μπιτσόμπαρα, ο Πορτοσάλτε και το νεανικό φλερτ

Λοιπόν ο Πορτοσάλτε δεν κατάλαβε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αν είχε καταλάβει ένα δράμι δεν θα επιχειρούσε ποτέ να βάλει στην ζυγαριά από τη μία την ανθρώπινη ζωή κι από την άλλη την οικονομία ακόμα και τις 280 θέσεις εργασίας που κινδύνεψαν να χαθούν ή χάθηκαν. Η πλήρης ανευθυνότητα είναι του ιδιοκτήτη του μπιτσόμπαρου. Η ποινή όφειλε να είναι οριστικό κλείσιμο και φυλάκιση μετά από δίκη. Όταν μιλάμε για μέτρα για τον κορωνοϊό πρέπει να τα εννοούμε.

http://

Η ποινή κλεισίματος δύο μηνών κι όχι απλώς ένα βαρύ χρηματικό πρόστιμο για παραδειγματισμό,
στην επιχείρηση 280 υπαλλήλων, που λειτουργεί το μπιτσόμπαρο στη Μύκονο είναι σωστή απόφαση για μια
Κομμουνιστική κυβέρνηση!
Ζήλεψε τέτοια δόξα η φιλελεύθερη κυβέρνηση μας;
Μπράβο..

— ArisPortosalte (@ArisPortosalte) June 8, 2020

Η τιμωρία της επιχείρησης είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας και του τουρισμού. Το ατιμώρητο ή η ελαφρά ποινή θα αποτελούσε ακραία ανευθυνότητα της κυβέρνησης και θα διακύβευε ό,τι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Πάμε λοιπόν με την σειρά. Η κυβέρνηση πέτυχε μία ισορροπία Nash (μία ισορροπία που όλοι κερδίζουν και τα άτομα και η κοινωνία που περιόρισε δραστικά την εξάπλωση του ιού). Τα μέτρα Χαρδαλιά τα είχα παρομοιάσει με μια ξυλιά στον ποπό άτακτου παιδιού με την παραίνεση της μάνας: “παλουκώσου επιτέλους!”.

Η επιτυχία οφείλεται σε δυο παράγοντες. Με την καθοδήγηση του Σωτήρη Τσιόρδα η κυβέρνηση δεν ζύγισε την ανθρώπινη ζωή από την μία και την οικονομία από την άλλη. Θεώρησε ότι η μελλοντική καλή πορεία της οικονομίας προϋποθέτει τη νίκη στο υγειονομικό επίπεδο. Η ήττα στο υγειονομικό επίπεδο θα σήμαινε μία απίστευτη οικονομική καταστροφή. Δεν χρειαζόμαστε πολλά επιχειρήματα. Οι ΗΠΑ, η Σουηδία, η Βρετανία και η Ιταλία είναι παραδείγματα για το πόσο καταστροφικό είναι το δίλημμα “υγεία η οικονομία”.

Το να ενδώσει κανείς στο δίλημμα είναι συνταγή για όλεθρο. Τα επιχειρήματα υπέρ της επιλογής που προκρίθηκε δεν είναι καθόλου ιδεολογικά η ηθικά. Είναι απόλυτα και μόνο πρακτικά. Το να νοσήσει ένα άτομο από τον κορωνοιό είναι ζημιά για την κοινωνία 1, αλλά το να μεταδίδει τον ιό είναι ζημία για την κοινωνία περίπου 10. Άρα το αίτημα των λοιμωξιολόγων είναι “περιορίστε τη μετάδοση”. Τα μέτρα προστασίας των άλλων είναι σημαντικότερα από την προστασία του εαυτού, λόγω της αναμενόμενης ζημίας 1:10 στην μια και στην άλλη περίπτωση.

Άρα, ο “καλός” Τσιόδρας και ο “κακός” Χαρδαλιάς είναι ουσιώδη συστατικά της επιτυχίας. Ο Τσιοδρας μεν για να επιτύχουμε το μεγάλο κομμάτι της εθελοντικής συμμόρφωσης και ο Χαρδαλιάς για να πετύχουμε την συμμόρφωση των πιο απείθαρχων. Χονδρικά, ο Τσιόδρας έπεισε το 90% και ο Χαρδαλιάς διαχειρίστηκε με επιτυχία το υπόλοιπο απείθαρχο 10% που με καλό καιρό μπορεί να γινόταν και 20%.

Και το φλερτ;

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε φέτος το καλοκαίρι είναι ότι χαλαρώσαμε και τα δύο. Αποσύρθηκε ο Τσιόδρας και έγινε πιο ήπιος ο Χαρδαλιάς. Ταυτόχρονα οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι νεαροί είναι ασυγκράτητοι. Τους βλέπω παντού. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι ένα state of mind! Βγάζει απίστευτο ερωτισμό που ξεχειλίζει. Τους βλέπω στα μπαράκια να ερωτοτροπούν ασύστολα και τα χαίρομαι αφάνταστα, τα νιάτα σε έκρηξη. Μα ήμασταν διαφορετικού εμείς πιο νέοι; Όχι βέβαια, τα ίδια και χειρότερα ήμασταν.

Μα συγκρατιούνται τα νιάτα θα μου πεις; Κι εμείς ήμασταν ασυγκράτητοι στην ηλικία τους. Όμως ήρθε το AIDS και μας την άλλαξε την συμπεριφορά, εισήγαγε την αυτοσυγκράτηση και περιόρισε το τελείως αυθόρμητο στον έρωτα. Υιοθετήσαμε μια πιο συγκρατημένη ερωτική συμπεριφορά. Ίσως πιο πολύ φλερτ και λιγότερο, η πάντως πολύ πιο επιλεκτικό σεξ.

Και τώρα ζητάμε περίπου το ακατόρθωτο: πιο αποστασιοποιημένο φλερτ. Ίσως να πρέπει να καταφύγουμε σε μέτρα που αποτρέπουν το φλερτ στο σύνολο του, όπως τα μπαράκια και το αλκοόλ. Όχι από ηθική άποψη, ούτε από προτεσταντισμό, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Ακόμα κι αν αυτό θα σημαίνει να καταστρέψουμε τον κλάδο των μπαρ και των ξενυχτάδικων.

Αν το χρειάζεται το σύνολο της οικονομίας μέχρι που πρέπει να ανακαλέσουμε εκ της εφεδρείας τον Στέλιο Παπαθεμελή, να βάλει μια τάξη! Ακόμα και να περάσουμε σε επιδοτήσεις των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους. Ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε την ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των τηρούντων τα μετρά και την εξοντωτική όσων δεν τα τηρούν!

Φορολογικά όπλα

Αυτό θα μπορούσε να εκφραστεί με πολύ βαρεία φορολογία των μπαρ και το δικαίωμα της ελάφρυνσης αν δεν υπάρχουν συστάσεις και καταγγελίες κάθε εβδομάδα. Αυτό θα άλλαζε τα πράγματα προς μια άλλη λογική. Καθιστούμε την λειτουργία των μπαρ κατ’ αρχήν εξόχως ασύμφορη. Την μετατρέπουμε σε συμφέρουσα με θετικά points που συλλέγουν καθημερινά αν τηρούν τα μέτρα. Παράδειγμα: Φορολογία 80% στα μηνιαία έσοδα.

Καθημερινός έλεγχος συμμόρφωσης και βεβαίωση από ελεγκτές. Για κάθε μέρα θετικού έλεγχου 2,5% tax bonus (2,5%Χ30μερες=75% άρα φορολόγηση για πλήρως συμμορφωμένη επιχείρηση 80%-75%=5%. Φορολόγηση για επιχείρηση που συμμορφώνεται για 20 μέρες; 80%-50%=30%. Φορολόγηση για επιχείρηση που συμμορφώνεται μόνο 4 μέρες: 80%-(2,5%Χ4)=80%-10%=70%.

Η λογική των ποινών είναι επικέντρωση στο πρόβλημα και παράγει κι άλλα προβλήματα και νέους ενόχους. Η λογική των tax credits είναι επικέντρωση στη λύση και παράγει συμμάχους. Πρώτα τους ίδιους τους εργαζόμενους γιατί κάθε μέρα μη συμμόρφωσης τους οδηγεί όχι κοντύτερα στην απασχόληση αλλά στην ανεργία αφού με 80% φόρο στα έσοδα η επιχείρησης είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα κλείσει. Η μόνη δυνατότητα να επιβιώσει είναι να τηρεί τα μέτρα κι ας σηκώνει η συγκρατημένη συμπεριφορά λιγότερο αλκοόλ.

Αυτό είναι μια πραγματικά φιλελεύθερη λύση. Αλλιώς να μας πει ο κ. Πορτοσάλτε σε τι διαφέρει η οπτική του από αυτήν του κ. Κουτσούμπα που προτάσσει τα δίκια των εργαζόμενων. Ή μήπως θα βάλει τις φωνές και θα κατηγορήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη για σοσιαλμανία όπως κατηγορούσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη δεκαετία του 1970;

Πρώτα η ανθρώπινη ζωή

Μένει βέβαια ανοιχτό λίγο το ζήτημα της διαφθοράς των ελεγκτών που λύνεται απλά αν απαγορεύεται στους ελεγκτές να βεβαιώνουν περισσότερες από μια μέρα σε κάθε επιχείρηση. Αυτό κάνει την ανάγκη εξαγοράς πολλών ελεγκτών ασύμφορη και άρα αδύνατη. Όλα φαίνεται θέλουν τον τρόπο τους. Αρκεί να μην χάνουμε από τα μάτια μας το ζητούμενο και να μην καταφεύγουμε σε κακοχωνέμενες ιδεολογικές αρχές. Υπάρχει και πιο υπεύθυνος τρόπος να είσαι φιλελεύθερος.

Τι θα σημάνει αν από χώρα που κατάφερε να ελέγξει τον κορονοϊό γίνουμε η χώρα που κλώτσησε την καρδάρα και έχυσε το γάλα; Είναι πολύ προτιμότερο οι απώλειες μας να είναι καμιά εκατοστή μπιτσόμαπαρα και το ακατάσχετο φλερτ της θερμόαιμης νεολαίας μας παρά η οικονομία ολάκερη, η χώρα ολάκερη. Αν κυλήσουμε πίσω στην πανδημία τότε χάνουμε κάθε ελπίδα ανάκαμψης, κάθε ελπίδα να πατήσει άνθρωπος αυτό το καλοκαίρι. Θα μετρήσουμε τότε απίστευτες στρατιές ανέργων, απίστευτη δυστυχία και πείνα, απίστευτη καταστροφή και ερήμωση.

Αντίθετα αν βάλουμε μπροστά μόνο την ανθρώπινη ζωή πάνω από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα τότε πραγματικά προστατεύουμε μεσο-μακροπρόθεσμα και τις θέσεις εργασίας και την πραγματική οικονομία της χώρας. Μία υγιής χώρα μπορεί να το παλέψει, μια χώρα που θα αφεθεί στην πανδημία κάτω από την πίεση των επιτηδείων η των καιροσκόπων θα χάσει σε πολύ λίγο χρόνο ότι έχτισε: την ομόνοια. Μην χαλαρώσουμε τώρα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας (κι ας ζήσουν και δυο καλοκαίρια στερημένα από το ακατάσχετο φλερτ) ας φλερτάρουν ψηφιακά, λεκτικά, ζωγραφικά, μουσικά…, χίλιοι τρόποι υπάρχουν.