Ταξίδι καλοκαιρινό χωρίς να έχεις λεφτά

«Πού θα πάμε διακοπές, ρε έρμε, με τα 607 ευρώ που παίρνεις σύνταξη; Εγώ δεν πάω πουθενά! Άλλωστε, δεν άκουσες και τι δήλωσε ο Άρης;».

«Ποιος Άρης;» την ρώτησα απορημένος, γιατί έναν Άρη ήξερα, συμμαθητή μου, που έχω χρόνια να τον δω κι αυτή δεν τον γνωρίζει…

«Ο Άρης Πορτοσάλτε, που είπε πως τα μπάνια του λαού δεν μπορούν να γίνονται μόνο από τις 15 Ιουλίου μέχρι τις 30 Αυγούστου! Και πως αν θέλουμε τουρισμό και ο τουρισμός να μας φέρνει 20+ δισ. ευρώ στον τόπο, είναι γεγονός ότι εμείς οι κάτοικοι αυτού του τόπου θα υποχωρούμε έναντι των τουριστών. Διότι δεν χωράμε!» και έκλεισε, έτσι, εμφατικά την συζήτηση.

Να χάσω το ταξίδι;

Προβληματίστηκα σοβαρά. Θυμήθηκα και μια συζήτηση σε τηλεοπτικό πάνελ, με αφορμή τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, που έχουν αυξηθεί κάπου κατά 40%, όπου η υφυπουργός Μετανάστευσης & Ασύλου κα. Σοφία Βούλτεψη πρότεινε: «Οι άνθρωποι βρίσκουν διεξόδους… Μπορεί να πάνε στο χωριό και στην ενδοχώρα και όχι στα νησιά, που είναι ακριβά».

«Ρε μπας και έχει δίκιο;», αναρωτήθηκα. Έλα, όμως, που ένα ταξιδάκι το είχε ανάγκη ο οργανισμός μου…

Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Από τη μια τα ακτοπλοϊκά «φαρμάκι», από την άλλη η βενζίνα στα ύψη και έχω προς εξόφληση τον λογαριασμό του ρεύματος, που «ζεματάει».

Ναι αλλά να χάσω το ταξιδάκι;

Το παν είναι η έμπνευση της στιγμής. Κι εμείς ο νεοέλληνες από εμπνεύσεις δεν στερεύουμε ποτέ.

«Εγώ, πάντως, διακοπές θα πάω!», είπα πεισματωμένα.

Η γυναίκα μου που με άκουσε έκανε το σταυρό της και κούνησε το κεφάλι της με μια γκριμάτσα απαξίωσης. Δεν έδωσα σημασία και προχώρησα στο… παρασύνθημα.

Σε μισή ώρα ήμουνα έτοιμος. Έξι κουπλέ και τρία ρεφρέν:

Ταξίδι καλοκαιρινό

Κίνησα πλοίο για να βρω σ’ ένα νησί να πάω,

μα σαν επήγα στο γκισέ και ρώτησα το «πόσα»,

μαζί με το αμάξι μου, μού είπαν πως χρωστάω,

το λάδι τρεις, το ξύδι τρεις, τόσα και άλλα τόσα!

 

Έφριξα, πίσω έκανα κι έφυγα απ’ το λιμάνι,

βγήκα γραμμή για εθνική κι έκανα κατά πάνω,

προς το βορρά, όσο μακριά γοργά και μάνι – μάνι,

να εύρω μέρη μαγικά, διακοπές να κάνω.

 

Πήρα δρόμο με τ’ αμάξι κι έγινε αλλιώς η φτιάξη.

Κι έγινε αλλιώς η φτιάξη, σαν εγκάζωσα τ’ αμάξι.

 

Με κανά δυό διαλείμματα στο δρόμο για να φάω,

απόγευμα το έστριψα για την Λεπτοκαρυά.

Στη θάλασσα εβούτηξα, που τόσο αγαπάω,

με γκομενάκια γύρω μου, καμιά εικοσαριά.

 

Πέρασα μπέικα ξανά στην πλαζ της Κατερίνης,

με τσίπουρα ξεσάλωσα, ψαράκια κι αστακό.

Έκλεισα για να κοιμηθώ, σουρώνεις άμα πίνεις,

κι είχα ταξίδι πρωινό για τον Θερμαϊκό.

 

Πήρα δρόμο με τ’ αμάξι κι όλο ομόρφαινε η φτιάξη.

Κι όλο ομόρφαινε η φτιάξη, σαν εγκάζωσα τ’ αμάξι.

 

Μέσ’ στην πλατεία Άθωνος, εκεί στη Σαλονίκη,

απάντησα τους φίλους μου και κάθισα να πιώ,

θυμήθηκα τα νιάτα μας, που έμενα στο νοίκι,

φόρτωσα έναν απ’ αυτούς και φύγαμε οι δυό.

 

Έπαιζε το ραδιόφωνο κι εμείς οι δυό παρέα,

γοργά το δρόμο πήραμε για την Χαλκιδική.

Σάνη, Ποσείδι, Αρμενιστή την βγάλαμε ωραία,

Θέ μου και να γινότανε να ‘μενα πάντα εκεί.

 

Κι αφού είχαμε τ’ αμάξι έγινε ωραία η φτιάξη.

Έγινε ταμάμ η φτιάξη, μια που είχαμε τ’ αμάξι.

 

Πήρα και τον φίλο μου τον Θεόφιλο, του έβαλε μουσική και το τραγούδησα:

Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω Άρη Πορτοσάλτε και Σοφία Βούλτεψη, που χάρη στις επισημάνσεις τους, φέτος ταξίδεψα τσάμπα και προπαντός ξεκούραστα, αφήνοντας πίσω μου κι ένα τραγούδι…

Τέλος το γράψιμο για σήμερα. Ακολουθεί εξόρμηση για μπάνιο στην Καραθώνα Ναυπλίου (φωτο), όσο προλαβαίνω ακόμα, πριν ξεπουλήσει τον χώρο το ΤΑΙΠΕΔ και γίνει απαγορευτική η πρόσβαση για το πόπολο…