Τελικά για όλα φταίει αυτός ο Ντάνιελ και κανείς άλλος!

Κρύβονται όλοι πίσω από τον “Ντάνιελ”. Οι κυβερνήσεις επικαλούνται την κλιματική αλλαγή και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν. Ως να έχει προκληθεί από μόνη της. Η καταστροφή του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή δεν είναι ταινία από μια μελλοντική εποχή. Δεν είναι της φαντασίας μας. Είναι μια πραγματικότητα. Ανορθολογισμός και αβεβαιότητα… Φτωχοποίηση και πόλεμοι… Πόλεμοι, καταστροφές, πρόσφυγες, μετανάστες…

Από παντού επωάζονται καταστροφές, που έχουν κοινή αφετηρία. Είμαστε, τελικά, στο έλεος των πλημμυρών, των πυρκαγιών, των υψηλών θερμοκρασιών, μιας μεγάλης οικολογικής καταστροφής. Και η απάντηση σε όλα αυτά ποια είναι; Ότι δεν μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Μια μοιρολατρική αντίληψη για τα όσα συμβαίνουν και όσα έπονται. Τι έγινε, για παράδειγμα, στην Ελλάδα; Ούτε αντιπλημμυρικά έργα γίνονται, ούτε και αποτρεπτικά μέτρα για τις πυρκαγιές έχουν ληφθεί. Τα κονδύλια “χάθηκαν” στον δρόμο.

Το σκηνικό: Απορρύθμιση, ανορθολογισμός, φτωχοποίηση και στο βάθος η κλιματική αλλαγή. Η καταστροφή. Στις διάφορες κρίσεις, που βιώνουμε, οι ατάκες και οι κλισέ αναφορές δεν προσφέρουν λύσεις. Ευλογούν τα αδιέξοδα, που εξυπηρετούν κάποιους. Δεν παρακολουθούμε εξ αποστάσεως τα όσα συμβαίνουν, αλλά βιώνουμε την καταστροφή και σε κάποιο βαθμό είμαστε μέρος της, με τις δικές μας, μικρές ή μεγάλες ευθύνες. Για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή, που δεν εμφανίστηκε μόνη της και ξαφνικά, αλλά είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της “λογικής” του αλόγιστου κέρδους, που θυσιάζει τα πάντα.

Τι έχουμε σήμερα; Προκαλείται ένα “τσουνάμι” πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής ισοπέδωσης. Γίνονται πόλεμοι, για να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και ο λογαριασμός πληρώνεται από τους ανθρώπους, κυρίως αυτούς που οδηγούνται στη φτωχοποίηση. Γίνονται πόλεμοι και προκαλούνται μεταναστευτικές ροές, σε κάποιες περιπτώσεις και τρομοκρατικά κινήματα. Ο “Ντάνιελ” πλημμύρησε την Ελλάδα. Οι λίγες υποδομές που υπήρχαν, δεν απέτρεψαν την καταστροφή. Το… επιτελικό κράτος ήταν απών. Ελπίζουμε να μην είναι παρηγοριά ότι η Ελλάδα δεν έγινε Λιβύη. Γιατί θα ήταν τραγικό να γίνονται συγκρίσεις…

Βαδίζουμε σε διαδρομές καταστροφής

Είναι προφανές πως η ανθρωπότητα βαδίζει σε διαδρομές καταστροφής. Οι ολιγαρχίες έχοντας το πάνω χέρι, είναι περισσότερο καταπιεστικές και η ιδεολογία του κέρδους, του χρήματος, εφαρμόζεται διά της ισοπέδωσης, των καταστροφών. Αυτή η πραγματικότητα γεννά και συντηρεί στρεβλώσεις αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί ευκαιρίες, μέσα από ανατροπές.

Την ίδια ώρα, το μεταναστευτικό, για παράδειγμα, το οποίο εξελίσσεται σε μείζον ζήτημα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς να εντοπιστεί η αιτία. Δεν… φυτρώνουν προφανώς μετανάστες. Οι πόλεμοι και οι συνθήκες πείνας που επικρατούν σε διάφορες περιοχές, ενισχύουν το μεταναστευτικό ρεύμα. Δεν θέλουν προφανώς αυτοί οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, αλλά αναγκάζονται.

Η πίεση, η αύξηση του μεταναστευτικού, δημιουργεί αντιδράσεις. Η κοινωνική πίεση, τα πολιτικά αδιέξοδα, ενισχύουν και αναδεικνύουν ακραίες συμπεριφορές, όπως εσχάτως τις βιώσαμε και στην Κύπρο. Μέσα σε όλα αυτά, η ακροδεξιά αναζητεί ρόλο και δυστυχώς τον βρίσκει. Η αντίδραση των πολιτών στις πολιτικές της λιτότητας και της ανισότητας βρίσκει, δυστυχώς, καταφύγιο στην ακροδεξιά, η οποία χρησιμοποιείται από την ολιγαρχία ως την τροχοπέδη προς την επαναστατικοποίηση των πολιτών και την υιοθέτηση ανθρωποκεντρικών πολιτικών. Η ακροδεξιά επενδύει στη συσσώρευση μίσους, που διοχετεύεται σε βίαιες συμπεριφορές, με κουκούλες και ρόπαλα.

Όλο αυτό το “τσουνάμι” πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής, ισοπέδωσης δεν μπορεί να είναι ανίκητο. Η αντίδραση δεν μπορεί να γίνει με μοιρολατρικές προσεγγίσεις. Ούτε με βαρύγδουπες εξαγγελίες, όπως αυτές που γίνονται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, για “πράσινη ανάπτυξη” ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτούνται πόλεμοι.

Ούτε οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, οι επεκτατικές βλέψεις και ενέργειες από κράτη-τρομοκράτες, όπως είναι η Τουρκία, μπορούν να παραμένουν αναπάντητοι. Η απουσία πολιτικών, που θα προσφέρουν διεξόδους, ενισχύουν μια εδραιωμένη “πραγματικότητα”: Ο πλούτος στους λίγους, ο έλεγχος στους ισχυρούς και στους πολίτες τα βάρη. Η δύναμη στους ισχυρούς και μόνο. Κατά τα άλλα φταίει ο Ντάνιελ και κανείς άλλος!