Θύματα της τεχνολογίας και οι πορτοφολάδες!

Μια φορά στο μετρό τού Παρισιού ο απέναντι κύριος με κάρφωσε: «μα πώς κοιτάτε έτσι τους ανθρώπους νεαρέ μου;». Ε, πώς τους κοιτώ; Σαν ακτινολόγος! Ακτίνες Χι, λέιζερ… και άλλες που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη. Πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του. Λοιπόν, έχω παρακολουθήσει –εδώ και 45 χρόνια που χρησιμοποιώ αστική συγκοινωνία– ότι οι συμμορίες πορτοφολάδων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν εξαφανιστεί, μετεξελιχθεί, μετουσιωθεί.

Εξηγούμαι: από τα γνωστά “λάχανα” τού ρεμπέτικου τραγουδιού (ευφημισμός για τα πορτοφόλια) σε έναν πρώην υπουργό, πρώην καταδικασμένο τέως πορτοφολά (δεν είναι παγκοίνως γνωστό αυτό) μέχρι τους σημερινούς αετονύχηδες έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι τού Ηράκλειτου.

Περιστατικό από την αστυνομική επικαιρότητα: στο Αυτόφωρο οδηγείται ένας πανύψηλος μοχθηρός με άγριο βλέμμα επαγγελματίας ελαφροχέρης. Η απολογία του: «Μα Κύριε Πρόεδρε, δέκα πορτοφόλια έχω σουφρώσει από το πρωί και κανένα δεν είχε λεφτά μέσα. Άσε για τα  κινητά, που άμα τα κλέψεις σε εντοπίζουν αμέσως. Καληώρα!!!». Παρατηρώ λοιπόν στις πολύβουες πλαζ, σε λεωφορεία, σε τρόλεϊ (εκεί γίνεται ο κακός χαμός), στο μετρό (στην τουριστική γραμμή από και προς αεροδρόμιο) διάφορα περιστατικά απείρου κάλλους.

Προσοχή στους πορτοφολάδες…

Εάν δείτε κόκκινο φως σε βαγόνι κάποιου συρμού του μετρό μην μπείτε και –το κυριότερο– μην προσπαθήσετε να βγείτε! Γιατί τότε δύο συμμορίτες που υποδύονται τους καλούς Σαμαρείτες θα σας κρατούν μισάνοιχτα τα πορτόφυλλα ενόσω ένας τρίτος από πίσω θα σας ξαφρίζει. Στο μετρό του Σταθμού Λαρίσης μία φορά, μία κυρία με το πλέον επιτηδευμένο μανικιούρ (σκέτοι γιαπωνέζικοι πίνακες –κάθε νύχι και άλλος– σε υπνώτιζε η θωριά τους) στριμώχτηκε γύρω μου με την ομάδα της, ενώ το υπόλοιπο βαγόνι ήταν εκκωφαντικά άδειο, λόγω προχωρημένης νυχτερινής ώρας, υποθέτω. Αμέσως έσφιξα δυνατά τα εσώκλειστα τιμαλφή μου και κατέβηκα, προς μεγάλην απογοήτευσίν των.

Μία άλλη φορά, στη στάση έξω από τη ΓΑΔΑ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στα λεωφορεία φυσαρμόνικα, μπαίνει ένας “θίασος” με μία “μπαλκονάτη” πρωταγωνίστρια. Κολλάει επάνω μου, στριμώχνονται οι άλλοι γύρω μου. Βάζω τις φωνές. «Βοήθεια! Κλέφτες!». Κατεβαίνουν στην επόμενη στάση. Τους βλέπω να γυρίζουν απογοητευμένοι πίσω να πάρουν το επόμενο όχημα μαζικής σαρδελοποίησης ακριβώς έξω από το μετρό “Αμπελόκηποι”.

Το πιο ωραία το είδα όμως σε έναν φίλο μου παρανοϊκό μηχανικό: είχε μια εσωτερική θήκη κρεμασμένη με τιράντες από το λαιμό του μέσα στο παντελόνι του, έξω από το εσώρουχό του, όπου είχε σε ειδικής ηλεκτρομαγνητικής ασφαλείας ταμπακιέρα προφυλάξει ψηφιακή ταυτότητα, πιστωτικές, χρεωστικές κάρτες, κάρτες συλλόγων, την ευρωπαϊκή κάρτα τού ΕΦΚΑ, κάρτα με τον ειδικό εκλογικό του αριθμό, λεπτότερη πλαστικοποιημένη κάρτα με τον ΑΜΚΑ (σε περίπτωση –ό μη γένοιτο– ατυχήματος).

Στο δε καθαυτό πορτοφόλι του (στην δεξιά τσέπη, ως δεξιόχειρας είχε ένα άθλιο, πλαστικό, ξεφτισμένο ξεθωριασμένο πορτοφόλι με την κάρτα απεριορίστων διαδρομών, ένα πεντάευρο και μια προπληρωμένη κάρτα τραπέζης για τον καθημερινό καφέ του). Δεν είχε e-banking, δεν έκανε διαδικτυακές συναλλαγές και περίμενε σε ατέλειωτες ουρές στο εφημερεύον ταχυδρομείο, προκειμένου να πληρώσει (με χρεωστική κάρτα) τους μηνιαίους λογαριασμούς του.

Μόνον για το ηλεκτρικό ρεύμα είχε δώσει πάγια εντολή εξόφλησης, …αααα και για το νερό, αφού είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σε ξερονήσι και φοβόταν μην του το κόψουν! Κι εάν νομίζετε ότι τα έχετε δει ή τα έχετε ακούσει όλα, σας προτρέπω να εξασκήσετε την κοινωνική σας παρατηρητικότητα, γιατί από φιλοπεριέργεια και κριτικό πνεύμα ικανούς Σάς έχω, αφού φτάσατε μέχρι αυτή την γραμμή ανάγνωσης…