Τι γίνεται με τον πόλεμο δικηγόρων-δικαστών

Η αντιπαράθεση άρχισε με ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών-Εισαγγελέων που παραπονέθηκε, ότι ενώ κατάγγειλε στον ΔΣΑ πειθαρχική παράβαση της δικηγόρου και βουλευτή ΖΚ, που ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη το δικαστήριο στο Εφετείο της Λάρισας διέταξε τηλεφωνικά την Αστυνομία από το έδρανο της να συλλάβει τους δικαστές και τον εισαγγελέα της έδρας, δεν είδε να της επιβάλλεται πειθαρχική ποινή ούτε να της γίνεται υπόδειξη συμμόρφωσης.

Στην αιτίαση αυτή ο Πρόεδρος του ΔΣΑ απάντησε, ότι προς διευκρίνηση του πειθαρχικού παραπτώματος διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση, που όμως είναι περιττή, γιατί το παράπτωμα αποδεικνύεται από τα πρακτικά της δίκης, που αποτελούν πλήρη απόδειξη και δεν επιδέχονται ανταπόδειξη. Σαφώς η συγκεκριμένη πειθαρχική υπόθεση θα διαγράψει τη νομότυπη πορεία της με ενδεχόμενες καθυστερήσεις και εντάσεις, αλλά από την όλη υπόθεση αναδείχτηκε το έλλειμα στην προστασία των θεσμών και ιδιαίτερα των δικαστών.

Όταν οι δικηγόροι έχουν πρόβλημα με το δικαστήριο

Η Ένωσης Δικαστών-Εισαγγελέων πρότεινε τη συμμετοχή δικαστών στα πρωτοβάθμια πειθαρχικά συμβούλια των δικηγόρων, όταν δικάζεται ανοίκειος συμπεριφορά δικηγόρων κατά δικαστών κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, πρόταση στην οποία αντέδρασαν οι δικηγόροι, αλλά και που δεν μπορεί να υλοποιηθεί, γιατί αντίκειται στην αυτοτέλεια των συνδικαλιστικών φορέων των δικηγόρων. Για την άρση του αδιέξοδου προτείνω μια αξιοπρεπή συμβιβαστική μέση λύση, που μπορεί να γίνει εκατέρωθεν αποδεκτή.

Το άρθρο 70 ΝΔ 3026/1954 (Παλιός Δικηγορικός Κώδικας) προέβλεπε: «Τις πειθαρχικές ποινές του παρόντος νόμου πλην της οριστικής και προσωρινής παύσεως δύνανται να επιβάλλουν και τα δικαστήρια οσάκις πρόκειται περί πειθαρχικών παραπτωμάτων πραττομένων εν δημοσία συνεδριάσει. Εν τη περιπτώσει ταύτη το Δικαστήριον υποχρεούται να συντάξει περί τούτου έκθεσιν και να παραπέμψει την υπόθεσιν εις το αρμόδιον Πειθαρχικόν Συμβούλιον, όπερ δύναται και να επαυξήση την ποινήν». Μεταγενέστερα η διάταξη αυτή καταργήθηκε, νομίζω όμως ότι είναι πολύ χρήσιμη γιατί προβλέπει την άμεση προστασία όλων των δικαστηρίων από ανοίκειο συμπεριφορά δικηγόρων και πρέπει να θεσπιστεί εκ νέου.

Μετά από την κατάργηση το 1994 του αδικήματος της περιύβρισης αρχής έπαψε να υπάρχει αποτελεσματική προστασία για τους θεσμούς και τα πρόσωπα εξουσίας, όπως συμβαίνει για όλες τις χώρες πλην της δικής μας. Κατά τα φαινόμενα, δεν πρόκειται να θεσπιστεί εκ νέου με οποιαδήποτε μορφή πλέγμα προστασίας των θεσμών και των στελεχών τους, γιατί η κατάργηση του αδικήματος της περιύβρισης αρχής χαιρετίστηκε τότε ως μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση και ως εκ τούτου θα προκαλέσει πολιτικές αντιδράσεις και πολιτικό κόστος.

Το αδίκημα διατάραξης δικαστικών συνεδριάσεων

Η παρεχόμενη από το άρθρο 168Α ΠΚ στο δικαστήριο προστασία δεν είναι επαρκής, γιατί το άρθρο προβλέπει «Όποιος εμποδίζει αυθαίρετα ή διαταράσσει σοβαρά τις συνεδριάσεις δικαστηρίου ή δικαστικού συμβουλίου τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή». Το αδίκημα διατάραξης δικαστικών συνεδριάσεων αποτελεί αδίκημα, που διαπράττεται μόνο ενώπιον δικαστηρίου.

Όταν κατά την κρίση του δικαστηρίου υπάρχει σοβαρή διατάραξη ή διακοπή της συνεδρίασης, τότε συντάσσεται από το δικαστήριο έκθεση, που διαβιβάζεται στον αρμόδιο εισαγγελέα για την άσκηση ποινικής δίωξης, ή εφαρμόζεται η αυτόφωρη διαδικασία με τη σύλληψη του δράστη και απαγγελία κατηγορίας από τον εισαγγελέα της έδρας.

Αν ο διαταράσσων τη συνεδρίαση είναι συνήγορος διαδίκου τότε εφαρμόζονται οι παραπάνω διαδικασίες, μετά το πέρας των καθηκόντων του. Αν όμως ο συνήγορος είναι βουλευτής, τότε για την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον του απαιτείται σύμφωνα με το άρθρο 62 Συντάγματος άδεια της Βουλής για την άρση της ασυλίας. Νομίζω, ότι κατά την προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να τροποποιηθεί το άρθρο 62Σ και να περιοριστεί η ασυλία του βουλευτή για αδικήματα σχετικά μόνο με την άσκηση του λειτουργήματος τους.