Το Γαλαξείδι ζητάει βοήθεια

Γεμάτη Ιστορία, συχνά αιματοβαμμένη, είναι η Ελλάδα μας. Δεν υπάρχει μέρος που δεν έχει κάτι να πει και να δείξει. Και βέβαια στα πολίσματα που οι εθνικές μας τραγωδίες έχουνε συνθλίψει συγκαταλέγεται το Γαλαξείδι. Αυτό το τόσο χαριτωμένο πόλισμα χαρακτηρίζεται από ό,τι ο αξέχαστος Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης (1904-1995) επισήμανε ως ειδοποιό διαφορά του ελλαδικού χώρου από το σύνολο ουσιαστικώς της Ευρασίας: Στενή αλλά σταθερώς αρμονική συνύπαρξη του βουνού με τη θάλασσα!

Απλωμένο, πράγματι, το Γαλαξείδι σε ακτή, η συνεχώς τεθλασμένη γραμμή της οποίας τελικώς προξενεί εντύπωση ποταμού, ζει και πάλλεται υπό την ορατή αιγίδα του Παρνασσού, όρους ιερού των Αρχαίων Ελλήνων  και σημείου αναφοράς της Νεότερης Ευρωπαϊκής Διανόησης. «Ο πατέρας μου ήταν από τον Παρνασσό», ανέκραζε ο Πούσκιν, ενώ, στο Παρίσι, η περιοχή όπου διέμεναν ή σύχναζαν οι διανοούμενοι ακόμη και τώρα λέγεται Montparnasse.

Η διαχρονική, όμως, γοητεία αυτής της μικρής πόλης απλώνεται και πέρα από αυτά. Οι έμφυτες στους κατοίκους της πραότητα και καλαισθησία συνθέτουν εικόνα που έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με όσα, ειδικώς σήμερα, κανείς βλέπει και αντιμετωπίζει σε άλλα μέρη του ελλαδικού μας χώρου. Πράγματι, καθώς ο επισκέπτης βηματίζει στα γοητευτικά της δρομάκια,  αυτομάτως του έρχεται κατά νουν ό,τι οι βόρειοι Γερμανοί λένε για το Μόναχο: «Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας τα σκυλιά γαυγίζουν πολύ πιο άγρια από αλλού. Άρα εκεί είναι που αρχίζουν και τα Βαλκάνια»!

Εάν αυτό αληθεύει, τότε τα Βαλκάνια σταματάνε στο Γαλαξείδι. Σχεδόν οι πάντες εκεί συντροφεύονται από σκυλάκια, τα οποία είναι τόσο πολύ -σταθερώς- φιλικά προς οποιονδήποτε “ξένο”, ώστε καταλήγει κανείς να υιοθετήσει την άποψη Γάλλων επιστημόνων, ότι ο εκασταχού χαρακτήρας ανθρώπων και ζώων καθοριστικώς επηρεάζεται από “ρεύματα” (exhalaisons) που πηγάζουνε “από τα έγκατα της γης”. Και να σκεφτεί κανείς πως κοντά στο Γαλαξείδι βρίσκεται και η θρυλική Κολοπετινίτσα, πυρήνας οποιασδήποτε ατάκας εκτοξευόταν σε νεανικές συντροφιές έως και τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα.

Και όμως… αυτό το μοναδικής χάρης πόλισμα τώρα κινδυνεύει. Ισχυρώς πλασιωμένη από τα συνήθη, νομικού χαρακτήρα σοφίσματα απόφαση “αρμοδίων αρχών” προκαλεί την εκεί καταστροφή πευκοδάσους σχεδόν ονειρικού!  Ας μη προχωρήσει περισσότερο αυτό το έγκλημα! Η εκεί τοπική κοινωνία έχει εξεγερθεί. Μη την αφήσουμε μόνη της!

Και το -δυστυχώς αναπόφευκτο- ηθικό συμπέρασμα που αβιάστως προκύπτει από αυτά: Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος μας μάρανε!