Το ύστατο αντίο στον Βαγγέλη Τσεκούρα

Ο Βαγγέλης Τσεκούρας σε όλη του την ζωή ήταν απόλυτα συνεπής σε όλα. Αυτό τον έκανε ξεχωριστό. Εξαιρετικός μαθητής, εξαιρετικός φοιτητής, πρωταγωνιστής στον αγώνα κατά της χούντας. Ευρυμαθής, με κριτική σκέψη και ο λόγος του πάντα ειρωνικός. Στην ΕΣΑ βασανίστηκε αγρίως και διακομίστηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, γιατί οι μώλωπες από τα χτυπήματα πυορροούσαν. Στη δίκη των βασανιστών το 1975 η κατάθεσή του έγινε πρωτοσέλιδο.

Αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στην Σορβόννη, εργάστηκε στις Βρυξέλλες στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία και επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανέλαβε σημαντικές θέσεις νομικής ευθύνης σε διάφορους οργανισμούς και επίσης για κάποιο μεγάλο διάστημα έγινε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ο Βαγγέλης υπήρξε αδογμάτιστος. Ήταν ικανός να αναιρέσει τα πάντα εάν η αλήθεια για την οποία συνεχώς αγωνιούσε του υπαγόρευε μιαν άλλη θεώρηση.

Από τότε που απέκτησε γιο μελετούσε τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη για να μάθει σωστά και σε βάθος τις ηθικές υποθήκες του φιλοσόφου στον γιό του Νικόμαχο! Έτσι, λοιπόν, όταν τον ρωτούσα αν διάβασε το τάδε βιβλίο απαντούσε αφοπλιστικά και γελώντας: «Στάσου πρώτα να τελειώσω τα Ηθικά Νικομάχεια και μετά…». Χρόνια το ίδιο αστείο! Ο Βαγγέλης δεν δείλιασε σε τίποτα και ποτέ. Ακέραιος, επαρκής, μελετηρός, κριτικός, αναζητούσε το βάθος των πραγμάτων. Προ πάντων, όμως, γενναίος. Γενναίος στην σκέψη, στην πράξη και θαρραλέος με την ασθένεια και τον θάνατο.

Αξέχαστος και ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο Σύλλογο Αρκάδων Φοιτητών που λειτουργούσε επί χούντας στην οδό Κατακουζηνού 10, στην Πλατεία Κάνιγγος. Σε όλες τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις ξεχώριζε για τις γνώσεις του και η παρουσία του μας καθιστούσε πλουσιότερους. Χάνοντας τον Βαγγέλη, χάσαμε κάτι από τον εαυτό μας. Άφησε μία αξιολάτρευτη σύζυγο, την Βαρβάρα και έναν άξιο γιο, τον Κωνσταντίνο. Σκύβω το κεφάλι μου στο πέρασμά του.