Το καθόλου τυχαίο σχόλιο Ρουβά για τον Λιγνάδη

Και ξαφνικά μια ολόκληρη Ελλάδα τις τελευταίες ώρες ασχολείται με το σχόλιο Ρουβά για την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, προκαλώντας όπως ήταν λογικό τεράστιες αντιδράσεις και φυσικά χιλιάδες σχόλια στα social media. Αφήνοντας όμως για λίγο στην άκρη τα όσα καταγέλαστα –δυστυχώς για τον ίδιο– δήλωσε, αξίζει να σημειωθούν ορισμένες παρατηρήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι τον Σάκη Ρουβά τα τελευταία χρόνια τον έχουμε συνηθίσει σε διαφορετικούς ρόλους, ξεχνώντας βεβαίως τον πρωταρχικό, αυτόν δηλαδή με τον οποίο μας συστήθηκε πίσω στα ’90’s και δεν είναι άλλος από αυτόν του pop ερμηνευτή, μιας ξενόφερτης δηλαδή περσόνας διασκεδαστή, που εκείνη την περίοδο οι εκπρόσωποι της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας έκριναν ότι έπρεπε να φιλοτεχνίσουν και στην πορεία να επιβάλουν στην ελληνική πραγματικότητα.

Κάπως έτσι σκέφτηκαν και ξεσήκωσαν άπειρα παραδείγματα από το εξωτερικό, καταφέρνοντας εν τέλει μέσα στα χρόνια, όχι απλά να επιβάλουν αλλά και μέσα από διάφορους κύκλους, που ίσως διέκριναν την πολυεπίπεδη χρησιμότητα της περσόνας, τελικά να την θεσμοθετήσουν, δίνοντάς της επιπλέον χαρακτηριστικά και ρόλους. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου η νέα γενιά γνώρισε μια διαφορετική περσόνα, πιο θεατρική μέσα από τις Βάκχες, περισσότερο τηλεοπτική μέσα από τα talent shows, πιο φιλάνθρωπη, με πολιτικές ανησυχίες όπως στην περίπτωση του δημοψηφίσματος και σίγουρα πιο ενεργή επιχειρηματικά.

Το σχόλιο Ρουβά

Η προηγούμενη πάλι γενιά ξέχασε στο πέρας των ετών την αλήστου μνήμης στιχουργική εποποιία των τραγουδιών που καθιέρωσαν τον Σάκη Ρούβα, ο οποίος άλλοτε μαγείρευε μακαρόνια με κιμά για να φάει η καλή του και άλλοτε προέτρεπε να μην αντιστεκόμαστε, γιατί το πάθος έρχεται και φεύγει η λογική, την ίδια ώρα που μια ολόκληρη κοινωνία προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει γιατί κάθε πέντε λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο και τις προσφέρονται δάνεια όλων των ειδών. Σε μια περίοδο που ανθούσε η δανεική πλάκα, τα δανεικά γλέντια, οι δανεικές διακοπές με πανάκριβα δανεικά αυτοκίνητα, μέσα σε ένα δανεικό καταναλωτικό όνειρο, που μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια μετατράπηκε σε εφιάλτη, σωστή κόλαση δηλαδή.

Μια κόλαση, σαν αυτή που ο Σάκης αποφάσισε να εκφράσει συμπάσχοντας, εντελώς τυχαία λίγες ώρες μετά την διακοπή της δίκης, ότι θεωρεί πως βρίσκεται ο Δημήτρης Λιγνάδης που αγάπησε, βιώνοντας μια τραγωδία ταυτόχρονα με τα θύματα, των οποίων οι ισχυρισμοί, σύμφωνα πάντα με τον Σάκη, αν αποδειχθούν, τότε θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αγκαλιάσουμε και να φροντίσουμε τον Δημήτρη Λιγνάδη, όπως κάνουμε και με τους εθισμένους, με τους ναρκομανείς!

Αυτά είπε μέσες άκρες ο Σάκης. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι το σχόλιο το έκανε ο άνθρωπος Ρουβάς, αλλά η “περσόνα Ρουβάς”, που γράψαμε παραπάνω ότι από διάφορους κύκλους μετατράπηκε σε “θεσμό”. Και οι θεσμοθετημένες υπερπροβεβλημένες περσόνες, επειδή ακριβώς απολαμβάνουν την δημοφιλία, ακόμα και όταν εξοργίζουν την κοινή γνώμη, μοιραία την σοκάρουν και ενίοτε την χειραγωγούν. Το ερώτημα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι σκοπίμως ή άθελα; Ο χρόνος σύντομα θα δώσει τις απαντήσεις του…