Το κορίτσι με τα νερά και ο διάσημος ποδοσφαιριστής

Σπάνια κόβω φωτογραφίες από εφημερίδες. Αποδελτιώνω ακόμη κείμενα, παρά το γεγονός ότι ένας παιδικός μου φίλος φροντίζει να παίρνω ηλεκτρονικά οτιδήποτε με αφορά. Αυτή η φωτογραφία (βλέπε παρακάτω) είναι από τις λεγόμενες “σκληρές”. Δεν φλερτάρει με το μάτι του αναγνώστη. Την έχω βάλει στον καθρέπτη μου για να μου υπενθυμίζει κάθε πρωί το πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή.

Πως θα πρέπει να κάνω το σταυρό μου και να ευχαριστώ τον Θεό που όχι μόνο ξύπνησα, αλλά ευτυχώς ξύπνησα για άλλη μια ημέρα υγιής. Πως υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας στον Πλανήτη, που δεν έχουν τα αυτονόητα δικά μου λιτά, αλλά σημαντικά δεδομένα: ένα καθαρό κρεβάτι, ηλεκτρικό, πόσιμο νερό. Πως “οι ζωές των άλλων”, δεν απέχουν πολύ από τη δική μας πρωτοκοσμική ευημερία.

Πολλοί από αυτούς ζούνε σε όμορες με την Ελλάδα χώρες (ναι στην Αίγυπτο και τη Λιβύη, με τις οποίες μοιραζόμαστε θαλάσσια σύνορα και οι περισσότεροι το θυμηθήκαμε μόλις πρόσφατα, τώρα που η ένταση στις σχέσεις μας με την Τουρκία αναβίωσε ξεχασμένες συμμαχίες και επαφές στην Ανατολική Μεσόγειο). Πως χωρίς προσπάθεια δεν υπάρχει αποτέλεσμα: “No pain, no gain”, “Χωρίς πόνο δεν υπάρχει όφελος”.

No pain, no gain

Αυτό είναι το slogan στο τσιτωμένο T-Shirt μιας άγνωστης μαύρης κοπέλας που με μίνι πορτοκαλί φούστα περπατάει σε μια παραλία…Όχι, δεν αναφέρομαι στην Ιμάν, το παγκοσμίου φήμης έγχρωμο μοντέλο. Όχι, δεν περπατάει η Ναόμι Κάμπελ σε εξωτικό νησί για φωτογράφηση στο Vogue. Άλλη είναι η κοπέλα. Μόλις κάνατε τους λάθος συνειρμούς. Κακώς ενεργοποιήθηκαν αυτές οι απολήξεις του εγκεφάλου σας.
Όχι, δεν έχει βγει βόλτα.

Όχι, δεν έχει καλυμμένα τα μαλλιά της με μεταξωτό μαντήλι HERMES. Όχι, το σανδάλι της δεν είναι ZEUS+DION (που κοστίζουν 365€, όσο δύο μηνιαίοι μισθοί στη Νιγηρία). Δεν ξέρουμε ποιά είναι. Είναι μια άγνωστη, ανώνυμη, χωρίς εκατομμύρια ακολούθους στο Instagram και χωρίς φίλους στο facebook… Δεν έχει βγει για περίπατο, αλλά για δουλειά. Ή πιο σωστά, για να διασφαλίσει το μεροκάματο του τρόμου. Δεν είναι ευχάριστη η εργασία της, μάλλον επίπονη, βαριά και ανθυγιεινή σε 42ο υπό σκιάν.

Δεν υπάρχει μαντήλι πολυτελείας γύρω από τα μαλλιά της, αλλά ισορροπεί έναν κουβά γεμάτο πλαστικά μπουκαλάκια με νερό. Δεν φοράει επώνυμα σανδάλια, αλλά μια ταλαιπωρημένη παντόφλα. Δεν περπατάει ανέμελη, αλλά κουτσαίνει. Υποβαστάζεται από μια ξύλινη πατερίτσα που αντικαθιστά το δεξί της πόδι. Είναι κομμένο. Δεν ξέρουμε αν έχει πολλούς φίλους ούτε καν αν έχει οικογένεια. Ακόμη και αν κάποιος ή κάποιοι την περιμένουν “σπίτι”, μάλλον δεν θα βλέπουν σειρές NETFLIX τρώγοντας Pizza Domino.

Το κορίτσι και ο ποδοσφαιριστής

Σίγουρα όμως υπάρχει ένας Άνθρωπος που νοιάζεται γι’ αυτήν. Λέγεται Βίκτορ Όσιμεν.
Είναι 22χρονος. Είναι Νιγηριανός. Πουλούσε κι αυτός νερά στα φανάρια για να επιβιώσει, πριν 10 χρόνια. Αλλά είχαν μια μεγάλη διαφορά. Η τύχη του έδωσε δύο πόδια. Αυτή η τόσο απλή, αυτονόητη για όλους εμάς τους αρτιμελείς διαφορά, οδήγησε τα βήματά του στον ιταλικό Νότο και πιο συγκεκριμένα στη Νάπολι.

Θα μπορούσε εύκολα να γίνει μέλος της τοπικής Camorra και να πρωταγωνιστεί στο Gomorrai του Σαβιάνο, αντί για τους Παρτενοπέι του Τζενάρο Γκατούζο. Είχε, όμως, ταλέντο και πείσμα. Βρέθηκε πρώτα στη Γερμανία. Μετά έπαιξε στο Βέλγιο, στη Σαρλερουά και τέλος στη Γαλλία, στη Λιλ. Πέρυσι έγινε μέλος της Νάπολι και της Εθνικής Ομάδας της χώρας του. Η αξία του σήμερα στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο ξεπερνά τα 80 εκατ. ευρώ! Είναι ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους σέντερ φορ στην Ευρώπη.

Γεννήθηκε στο παγκοσμίως άγνωστο προάστιο Ολουσοσάν, βόρεια του Λάγκος των 15 εκατομμυρίων κατοίκων, με άνεργο πατέρα και δύο αδέλφια, το αγόρι πουλούσε αθλητικές εφημερίδες και το κορίτσι πορτοκάλια. Από καθαρή συγκυρία, ενώ μια μέρα σκάλιζε τη χωματερή Όρεγκαν, βρέθηκε μπροστά σε ένα ζευγάρι πεταμένα ποδοσφαιρικά παπούτσια, που προφανώς κάποιο πλουσιόπαιδο δεν είχε λειώσει ακόμη. Τα φόρεσε αμέσως και άρχισε να κλωτσάει και μπάλες, όχι μόνο από τενεκεδάκια. Όμως, εκτός από τύχη είχε και ταλέντο! Προφανώς διαθέτει και μεγάλη καρδιά.

Βοηθείστε με να τη βρω!

Πώς το συμπεραίνω; Από το παρακάτω στιγμιότυπο που ξύπνησε τις αναμνήσεις του όταν είδε την συμπατριώτισσά του. Δεν μέθυσε με ακριβό κρασί, όπως άλλοι νεαροί αστέρες του Calcio μετά από την πρόσφατη νίκη της Νάπολι επί της Σαμπτόρια (2-0). Ευαισθητοποιήθηκε και έκανε μια ανάρτηση που λειτουργεί σαν γροθιά στο στομάχι σε όποιον τη βλέπει: «Βοηθείστε με να τη βρω!» Η έκκλησή του έμελλε να βρει σύντομα απήχηση. Ο Βίκτορ δεν ξέρουμε αν θα κάνει πολύ μεγάλη καριέρα στα γήπεδα. Παίζει όμως σε μια ομάδα που έπαιξε και ο θεός της μπάλας, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο μικρός παίζει με το 9 στην πλάτη και λίγο πιο μπροστά στο γήπεδο.

Όμως, είναι φανερό πως τον έχει εμποτίσει το πνεύμα αλληλεγγύης που διέκρινε τον Ντιέγκο και τον έκανε θρύλο. Ίνδαλμά του είναι ο Ντιντέ Ντρογκτά που έχει αναπτύξει μεγάλη φιλανθρωπική δράση. Ο Ντιέγκο δυστυχώς έφυγε φέτος… Ο Βίκτορ (Νικητής) ξεχώρισε ήδη από τους συμπαίκτες του σε ένα άλλο γήπεδο, αυτό της ανθρωπιάς. Και μάλιστα είναι και πολιτικά ενεργός.

Στις 17 Οκτωβρίου του ’20, όταν έβαλε το πρώτο του γκολ στη Seriea απέναντι στην Αταλάντα, σήκωσε τη φανέλα του για να αποκαλυφθεί ένα άλλο μπλουζάκι που ζητούσε τον τερματισμό της αστυνομικής βίας στη Νιγηρία. Μακάρι να βρει την κοπέλα με τα νερά και να τους δούμε μαζί στο San Paolo, να πανηγυρίζουν ένα τίτλο και δύο κερδισμένες ζωές. Η ημέρα εκείνη θα είναι μια μέρα ευτυχίας και για τους δυο τους και για όλους εμάς, όσοι γνωρίσαμε την ιστορία τους. Η δική μας ευτυχία δεν εξαρτάται μόνο από το “τι έχουμε”, αλλά και το αντίθετό της, το τί θα μπορούσαμε να χάσουμε, αλλά και από το πόσο εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν τα δύο ποδάρια, με τα οποία στέκουμε στη γη.

Υ.Γ. Happy End!

Μόνο τα social media μπορούν να κάνουν τέτοια θαύματα. Λίγες μέρες αφού ο Βίκτορ έκανε την ανάρτηση αναζήτησης, το κορίτσι βρέθηκε! Τη λένε Mary Daniel και έχει πλέον έναν απρόσμενο καινούργιο φίλο, έναν φύλακα άγγελο. «Είμαι χαρούμενος που σε βρήκα! Πώς είσαι; Ξέρω ότι δεν είναι εύκολη η ζωή. Ήμουν και εγώ στο δρόμο και με πληγώνει να σε βλέπω, αλλά σήμερα νοιώθω πολύ καλύτερα που μπορώ να σε βοηθήσω».

Το πλατύ χαμόγελο του κουρασμένου κοριτσιού τα έλεγε όλα. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, ενώ τον ευχαριστούσε για την αγάπη και την καλοσύνη του. Ο Βίκτορ της υποσχέθηκε πως θα συναντηθούν στο πρώτο ταξίδι του στο Λάγος. See u soon Mary!