Το μαγικό πενηντάευρο που μπάλωσε εφτά τρύπες…

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ, θα ηδύνατο να χαρακτηριστεί και …ταχυδακτυλουργική! Κι αυτό, γιατί μπορεί να αρχίσει κάποιος να τη διηγείται από οποιοδήποτε σημείο της! Είναι, κατά κάποιον τρόπο, αρθρωτή και θυμίζει κομπολόι, μόνο που οι χάντρες του κομπολογιού είναι ίδιες κι άψυχες, ενώ οι εφτά “τρύπες” της ιστορίας μας είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, ολοζώντανες και διαχρονικές!

Σας παραθέτω την ιστορία χωρίς σχετικά σχόλια και σας προκαλώ να την ερμηνεύσετε και να σκεφτείτε αν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πράξη. Ναι! Ως πράξη, στο σήμερα, που ευρέως σφίγγουσιν οι ημών αφεδρώνες …

Το πονηρό ξενοδοχειάκι-motel

Που λέτε, κατέφθασε εποχούμενος σ’ ένα μικρό και πονηρό ξενοδοχείο (gamistronas, επί το λαϊκότερον) στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης των 30.000 κατοίκων, ένας άντρας 30-35 χρονώ. Ζήτησε ένα δωμάτιο για μία νύχτα, την οποία είχε προγραμματίσει να περάσει με κάποια γυναίκα η οποία θα ερχόταν σε κάνα δίωρο με λεωφορείο, από μία μικρότερη πόλη. Ο ξενοδόχος του είπε ότι υπάρχουν άδεια δωμάτια τα οποία κοστίζουν 50 ευρώ και ο άνθρωπος δεν είχε αντίρρηση, αλλά του ζήτησε να ρίξει μια ματιά.

Ο ξενοδόχος πρότεινε να πάει να τα δει κι ότι τα δωμάτια που είναι ελεύθερα έχουν το κλειδί στην πόρτα τους. Επίσης, του είπε να δοκιμάσει το κρεβάτι, να δει τη θέα, να τεστάρει την τελεόραση και τις τσοντοκασέτες, να ρίξει και μία πρόχειρη …ξάπλα και μετά να του πει αν θα μείνει ή όχι. Και με την ησυχία του και με το τσιγαράκι του!

Ο άντρας πήρε έναν καφέ από το αυτόματο μηχάνημα που υπήρχε στη ρεσεψιόν και άφησε ένα πενηντάευρο μπροστά στον πάγκο του ξενοδόχου. Αυτός του είπε πως δεν υπάρχει θέμα και ότι θα μπορούσε, αν έμενε, να πληρώσει την άλλη μέρα. Επέμενε ο άλλος κι έτσι ο ξενοδόχος έβαλε ένα τασάκι πάνω στο πενηντάευρο, λέγοντάς του «εδώ είναι» -δηλαδή, ότι δεν το βάζει στην τσέπη του! Έφυγε ο άνδρας προς τα δωμάτια …και από δω αρχίζει, ουσιαστικά, η ιστορία μας.

Οι πρώτες 3 “χάντρες” του κομπολογιού κυλήσαν εύκολα!

Με το που εξαφανίστηκε ο πελάτης, μπήκε στο ξενοδοχείο ένας υδραυλικός και παραπονέθηκε στον ξενοδόχο ότι έχει καθυστερήσει να του δώσει εκείνο το πενηντάρικο που έχουν κοστίσει οι βρύσες που του είχε επιδιορθώσει, μαζί και μία ρύθμιση στο καλοριφέρ. Κι ότι έχει ανάγκη τα χρήματα για να πληρώσει ένα χρέος του, για το οποίο τον πιέζουν…

Χαμογελώντας ο ξενοδόχος, του είπε ότι μόλις σκεφτόταν να τον πάρει τηλέφωνο για να περάσει να του δώσει τα χρήματα και μάλιστα του έδειξε το πενηντάευρο το καπακωμένο με το τασάκι, λέγοντάς του «πάρ’ το, δικό σου». Γεμάτος χαρά έφυγε ο υδραυλικός και πήγε κατευθείαν στο μικρό μπακάλικο για να πληρώσει τα βερεσέδια που είχε ψωνίσει η κυρά του, συνολικά 50 ευρώ, οπότε το πενηντάρικο άλλαξε χέρια και πήγε στον μπακάλη.

Ο μπακάλης, ο καημένος, φιλοσοφούσε το πασίγνωστο “κι ο άγιος φοβέρα θέλει”… Μια και κρατούσε το πενηντάρικο και το χάιδευε, θυμήθηκε ότι τόσα χρήματα χρωστούσε στον ράφτη, οποίος μεταποίησε δύο κοστουμάκια των παιδιών του κι ένα παντελόνι δικό του.

Κι άλλες 3 “χάντρες” του κομπολογιού… έσταξαν παραδάκι!

Κεφάτος, ο ράφτης, για το αναπάντεχο δώρο, έτρεξε γρήγορα με τη μεζούρα στο λαιμό (σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στο “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”-1960) και πετάχτηκε στο γωνιακό μαγαζάκι με τα “είδη ραπτικής” (κλωστές, κουμπιά, φόδρες, βάτες, καναβάτσο…) για να δώσει αυτά που χρωστούσε από μικροαγορές (γράφτα και …γράφτα), σύνολο ένα πενηντάρι.

Μόλις κατέβασε τα ρολά στα “είδη ραπτικής”, ο μαγαζάτορας, πήγε γρήγορα στο συνεργείο αυτοκινήτων για να δώσει στον μηχανικό το πενηντάρι που του χρώσταγε για μία αλλαγή αντλίας νερού στο “1000-ράκι γιαπωνεζάκι” του… Το πενηνταευράκι, όμως, είχε πολλή δύναμη μέσα του και συνέχισε το ταξίδι για το θεάρεστο κοινωνικό του έργο! (Και μόκο εσείς, “προοδευτικοί” παραμυθάδαις, γιατί σας ταιριάζει «οστεοτόμος»).

Ο γκαραζιέρης-μηχανικός, χάιδεψε το μέτωπό του με το χαρτονόμισμα που πήρε, ακριβώς όπως έκανε ο συνονόματος παππούς του κι ο πατέρας του, όταν έπεφτε αναπάντεχα στα χέρια τους ένα μεγάλο τραπεζογραμμάτιο και χαμογέλασε πονηρά! Πονηρά, γιατί σκέφτηκε την Ανιούσκα, το συμπαθητικό κορίτσι που εκδιδόταν και που καταγόταν από μία από τις χώρες του πρώην (και ανύπαρκτου) σοσιαλισμού! Ναι, το κορίτσι εκδιδόταν για 25 ευρώ το “ξεπέταγμα”!

Κι επειδή σεβόταν τη γειτονιά και δεν ήθελε να κάνει το σπίτι της και “χώρο εργασίας”, πήγαινε στο πονηρό ξενοδοχείο για τα ξεπετάγματα, δίνοντας ένα τάλιρο στον ξενοδόχο, την κάθε φορά. Ο μηχανικός χρώσταγε στην Ανιούσκα μία συνεύρεση -ένα ξεπέταγμα, να πούμε. Βουρ, λοιπόν, στο σπίτι της και με αξιοπρέπεια της έδωσε το πενηντάευρο! Και όταν αυτή ρώτησε γιατί της δίνει διπλάσια χρήματα, της είπε ότι προπληρώνει για μία ακόμα συνάντηση, που αν αυτή μπορούσε, αυτός θα ευχαριστιόταν να γίνει και την ίδια μέρα, κάτι με το οποίο συμφώνησε το καλό κορίτσι.

Ο μηχανικός και το πενηντάευρο

Μάλιστα ο μηχανικός ήταν και μερακλής και την παρακάλεσε να μην πάνε στο μικρό ξενοδοχείο αλλά να ‘ρθει αυτή με τρόπο στο συνεργείο του όταν κλείσει και σβήσει τα φώτα. Και συμπλήρωσε, η “δουλειά” να γίνει μέσα στο πανάκριβο αυτοκίνητο ενός πλούσιου, γιατί έτσι θα “φτιαχνόταν” περισσότερο. Μάλιστα θα τους φωτίζουν απαλά τα φώτα του δρόμου!

Η Ανιούσκα δεν είχε αντίρρηση (τουναντίον…), πήρε το πενηντάρικο κι έφυγε γρήγορα για το ξενοδοχειάκι, ώστε να πληρώσει δέκα “ξεπετάγματα” που χρώσταγε. Στο δρόμο αγόρασε και δύο τριαντάφυλλα -μ’ ένα ταλιράκι! Με συγνώμες για την καθυστέρηση, έδωσε στον ξενοδόχο το πενηντάευρο και το ένα τριαντάφυλλο! Ο ξενοδόχος ξαφνιάστηκε, και χαμογελώντας πήγε την αγκάλιασε και της είπε να μη σκέφτεται τέτοια πράγματα, αφού κάποιες φορές όταν το κορίτσι είχε ανάγκες και μαζευόντουσαν χρέη τον πλήρωνε με το κορμί της -σε είδος, δηλαδή!

Έφυγε η Ανιούσκα και ο ξενοδόχος έβαλε το πενηντάρικο κάτω από το τασάκι. Φυσικά, δεν περνούσε απ’ το μυαλό του ότι επρόκειτο για το ίδιο ακριβώς χαρτονόμισμα που του άφησε ο πελάτης που ήταν στο δωμάτιο για να το… τεστάρει. Ο οποίος, πελάτης, κατέβηκε σε λίγο και με κάποια δικαιολογία ζήτησε συγνώμη κι είπε στον ξενοδόχο ότι δε θα έμενε εκείνη τη νύχτα, υποσχόμενος ότι από την επόμενη φορά, αυτό το ξενοδοχείο, θα γινόταν η ερωτική του φωλιά.

Ο ξενοδόχος του έδωσε το πενηντάρικο, αυτός το έβαλε στην τσέπη του και έφυγε. Και όπως θα παρατηρήσατε οπωσδήποτε, με ένα πενηντάρικο βολεύτηκαν εφτά άτομα τα οποία χρωστούσαν, αλλά και τα οποία περίμεναν χρήματα. Το πενηντάευρο εξακολούθησε να αναπαύεται στην τσέπη του πρώτου άντρα, ευχαριστημένο γιατί με μία απλή “τσάρκα” του, βόλεψε εφτά “φτωχοδιαβόλους”.

---

Τα υστερόγραφα του πενηντάευρου

Υ.Γ.-1 Η Ανιούσκα, έτρεξε σπίτι της, έκανε ένα ντουσάκι, βάφτηκε, φόρεσε τα καλά της και βγήκε με σκοπό το συνεργείο. Μάλιστα ο καιρός ήταν σύμμαχός της, αφού άρχισε να ψιχαλίζει οπότε αυτή δεν έχασε την ευκαιρία, πήρε μια ομπρέλα και κρύφτηκε κάτω απ’ αυτήν! Όταν έδωσε το τριαντάφυλλο στον μηχανικό, αυτός βούρκωσε και τη φίλησε στο στόμα, κάτι που έκανε για πρώτη φορά μαζί της!

Υ.Γ.-2 Παρατήρηση, με ρινίσματα αδολεσχίας! Αν στις οκτώ (τελικά) αυτές συναλλαγές έπεφτε “τσεκούρι” φόρου και “μπαλτάς” ΦΠΑ, τότε η Ανιούσκα, (σύμφωνα με τους υπολογισμούς φίλου μου, φοροτεχνικού), δε θα παρέδιδε στον ξενοδόχο 50 ευρώ, αλλά ακριβώς 14 λεπτά=0,14 ευρώ! Δηλαδή δε θα βολευόταν κανένας. Και αναρωτιέται ο άλλος ο φουκαρεύς: “Άρα, πώς να μην κλέψω κι εγώ το κράτος που είναι αρχικλέφτης, άδικος, αδιάφορος και ψεύστης -εκ πεποιθήσεως, εκ συνειδήσεως και εκ κληρονομίας; Έλα ντε!”

Και το “κράτος”, φορώντας ταυτοχρόνως γραβάτα, στολή και ράσο, του λέει (με αηδιαστική γλυκύτητα) ότι πρέπει να ακούει αυτό που γράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (κεφ Ε’, στχ. ΛΘ’: «…όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην». Εγώ, όμως, ο Πάνος, θα υποτονθορύζω εις το ευώνυμον αυτού ους: «οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος». (Ενίοτε, είμαι του Μωσαϊκού νόμου, γι’ αυτό στο χολ του σπιτιού μου, έχω Μωσαϊκό σε κοκκινοκαφέ-αιματί χρώμα! Αλλά εκδικητικός, δεν είμαι! Τιμωρός, οπωσδήποτε ναι!)

Υ.Γ.-3 Πατρίδα δεν είναι ο τόπος που γεννήθηκες, αλλά ο τόπος που σε κάνει ευτυχισμένο!