Το προσφυγικό και ο στρουθοκαμηλισμός των αθηναϊκών ελίτ

Είναι ποτέ δυνατόν οι πολίτες μιας χώρας, όπως η Ελλάδα, που οι ρίζες τους έχουν ταυτιστεί με τον πόνο, τη θλίψη και την προσφυγιά, να επιδεικνύουν ξαφνικά τόσο συντηρητικά αντανακλαστικά με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό; Κατ’ επέκταση γίνεται η κατακόρυφη άνοδος του σωβινισμού (πακέτο πάνε αυτά) να επελαύνει μέσα στα σπλάχνα της ραχοκοκαλιάς της ελληνικής κοινωνίας. Κι όμως γίνεται!

Όταν ο Στέλιος ο Καζαντζίδης, ο Νικόλας ο Ξανθόπουλος ή ο Χρύσανθος ο Θεοδωρίδης, αφιέρωναν ολάκερο το ταλέντο και την πίστη τους στην έκφραση των συναισθημάτων μιας ολάκερης “ξεριζωμένης” γενιάς δεν φανταζόντουσαν το εξής: ότι η αμέσως επόμενη γενιά θα έφτανε στο σημείο του διχασμού για την αντιμετώπιση των προσφύγων, των μεταναστών ή όπως αλλιώς θέλετε να αποκαλέσετε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Άνθρωποι που εξαπατώνται και κατά χιλιάδες εισρέουν στην Ελλάδα, με όνειρο και σκοπό μια καλύτερη ζωή στη βόρεια Ευρώπη.

Βλέπετε, τα ενθαρρυντικά μηνύματα των συγγενών τους, που “πιάστηκαν” και ευημερούν δουλεύοντας στις φάμπρικες της Γερμανίας τους έπεισαν για να ξεπουλήσουν τα πάντα για το μεγάλο ταξίδι προς τη Δύση. Η περίοδος της ευημερίας ήταν όταν ακόμα η καγκελάριος ήθελε φθηνά εργατικά χέρια για να κινήσει τον δευτερογενή τομέα της χώρας της. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι όχι μόνο τους έπεισαν, αλλά τους έφεραν και σε επαφή με διακινητές, με δουλεμπόρους και με κάθε λογής εμπόρους ψυχών, για ένα καλύτερο αύριο που, ωστόσο, κάθε μέρα που περνά απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.

Κάπως έτσι συνέβη και ολάκερες οικογένειες βρέθηκαν αναμεμειγμένες με κάθε λογής εγκληματίες, τρομοκράτες, τζιχαντιστές ακόμα και πράκτορες. Όλοι μαζί στοιβάζονταν στις αποθήκες ψυχών των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Σωστά κολαστήρια, που το κουμάντο πλέον το κάνουν οι συμμορίες που έφτιαξαν οι ομοεθνείς τους για να επιβιώσουν, παρέα με κάποιες άλλες συμμορίες που συνεχίζουν να λυμαίνονται το πρόβλημα, παρά το οριακό πλέον σημείο στο οποίο έχει φτάσει. Όταν δε εκεί μέσα πέφτει το σκοτάδι; Αφήστε το! Ένας υγιής νους δεν θέλει καν να φαντάζεται τον εφιάλτη που μπορεί να δημιουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης αναμεμειγμένο με το κέρδος και την ανθρώπινη διαστροφή.

Πίσω, στην αθηνοκεντρική ηπειρωτική χώρα, η ανησυχία περιορίζεται στους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού τεχνοκράτες που θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση. Ωστόσο, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν τους αφήνουν. Βλέπετε, το πολιτικό κόστος, ο πρωινός καφές και τα χαρούμενα απογευματινά τσάγια στις κάθε λογής πρεσβείες, πολλές φορές αφήνουν ακόμα και το Μέγαρο Μαξίμου αμήχανο. Το μόνο που κάνει είναι να παρακολουθεί τις εξελίξεις με τους κατοικοεδρεύοντες να σταυροκοπιούνται, περιμένοντας και οι ίδιοι πλέον στωικά το πότε θα “σκάσει”.

Προσφυγικό και πολιτική αντιμετώπιση

Το τι μπορεί να συμβεί και ποιες συνέπειες θα μπορούσε να έχει για την ελληνική κοινωνία το σκάσιμο της ωρολογιακής βόμβας του προσφυγικού-μεταναστευτικού, το έχουν αναλύσει άλλοι, με εξειδικευμένες γνώσεις, πολύ καλύτερα από εμένα. Αυτό που εγώ νιώθω και οφείλω πως πρέπει να καταγράψω και μάλιστα με τον πλέον ευγενικό τρόπο, είναι η απόλυτα λανθασμένη πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος και μάλιστα απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Ο στρουθοκαμηλισμός που διέπει τις τάξεις των αρμόδιων, τόσο σε κυβερνητικό, όσο και σε αντιπολιτευτικό επίπεδο, ξεπερνάει πλέον κατά πολύ τα όρια του ανεκτού, ειδικά από μία κοινωνία η οποία έχει να παλέψει δύο πράγματα. Πέραν του ξεκάθαρου προβλήματος επιβίωσης που αντιμετωπίζει η ίδια, ως απόρροια της κλεπτοκρατίας των προηγούμενων δεκαετιών, καλείται πλέον να έρθει αντιμέτωπη και με τα ίδια της τα ένστικτα.

Η αλήθεια βρίσκεται πολύ πιο πέρα από τις βασικές πολιτικές έννοιες και τα ψευτοδιλήμματα των κάθε λογής πολιτικάντηδων, που κατασκευάζονται πίσω από κλειστές πόρτες συσκέψεων και πολιτικών γραμματειών. Η αλήθεια είναι τόσο ξεκάθαρη, που αν το πολιτικό προσωπικό τολμήσει και την αντικρίσει κατάματα, θα διαπιστώσει ότι πλέον αποτελεί κίνδυνο υπαρκτό για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και κατ’ επέκταση για την ίδια τη δημοκρατία.