Το “προλεταριάτο” των παραλιών εξεγείρεται

Ο μήνας Αύγουστος είναι για τα “μπάνια του λαού”, αλλ’ ο λαός δεν έχει πλέον που να κάνει το θαλάσσιο λουτρό. Οι παραλίες της χώρας είναι κατειλημμένες από ομπρέλες και ξαπλώστρες που κοστίζουν όσο ένα μεροκάματο ανειδικεύτου εργάτη – δυσεύρετο για μία χαμηλόμισθη οικογένεια. Για την νεολαία, μάλιστα, οι παραλίες είναι απρόσιτες και στριμώχνεται στις άκρες των “οργανωμένων παραλιών”, ν’ απλώσει την μικρή της πετσέτα…

Όμως  η θάλασσα ανήκει σε όλους κι όχι μόνο σ’ εκείνους με “ισχυρό βαλάντιο” και η ακτή, μέχρις εκεί που φθάνει το κύμα τον χειμώνα (“το χειμέριο κύμα”) είναι κοινό τοις πάσι και extra commercium (εκτός εμπορικής συναλλαγής) από της εποχής του ρωμαϊκού δικαίου, που μετεφέρθη και στον Αστικό μας Κώδικα.

Εν τούτοις, ευφυείς Έλληνες δήμαρχοι και ακόμη ευφυέστεροι μαγαζάτορες μετέβαλαν τις παραλίες εις οίκον εμπορίου, αντιστάσεως μη ούσης. Ούτε ο Σωτήρ με το φραγγέλιο κατήλθε από τους ουρανούς, με τόση ζέστη, για να τους διώξει, όπως απ’ τον σύγχρονο ναό του Σολωμόντος! Έτσι οι μεν δήμοι απέκτησαν μία παράνομη πρόσοδο, οι δε καταπατητές της ελεύθερης ακτής, χωρίς κεφάλαιο, κάμουν σεβαστά κέρδη. Με το θράσος τους…

Στο κράτος της “φαιδράς πορτοκαλέας”

Η επιχείρηση των “οργανωμένων παραλιών” άρχισε από πολυτελή ξενοδοχεία και τον ΕΟΤ αλλά ταχέως εξαπλώθηκε σ’ όλα σχεδόν παράλια μαγαζιά και μαγαζάκια που στεγάζονται σε παράλιες παράγκες. Μέχρις ότου την εκμετάλλευση της ακτογραμμής ανέλαβαν επήλυδες… “Μυκονιάτες” που ανήγαγαν τις μπίζνες της ξαπλώστρας σε… Μόντε Κάρλο και Κυανή Ακτή!

Βέβαια, στο κράτος της “φαιδράς πορτοκαλέας”, το κλείσιμο των παραλιών έφτασε καθυστερημένα στ’ αυτιά της ψηφιακής διακυβερνήσεως, η οποία διέταξε ΕΔΕ(*). Αλλά δεν υπήρχε επί τόπου όργανο να τις διεξαγάγει, γιατί οι διοικητές των Αστυνομικών Τμημάτων μετατίθεντο μόλις έκαναν ένα γερό μεροκάματο!

Μετά, την σκυτάλη της δημοσιότητας πήρε η “κλιματική αλλαγή” που έβαλε φωτιά ακόμη και στα πυρομαχικά των F-16 στην Νέα Αγχίαλο – εάν πιστέψουμε τον αρμόδιο υπουργό. Μόνον σε κάποιο νησί του καταγάλανου Αιγαίου, οι ιθαγενείς πήραν την κατάσταση των παραλιών στα χέρια τους και πέταξαν ομπρέλες και ξαπλώστρες στη θάλασσα. Εκλήθησαν τα ΜΑΤ, αλλ’ η σύγκρουση εκτονώθηκε μόλις οι κάτοικοι έκαναν ένα δροσερό μπάνιο!

Όμως, με αυτά και με αυτά, πέτυχαν την πρώτη τους νίκη: Μία εκ των γνωστότερων παραλιών της, απελευθερώθηκε από ξαπλώστρες και ομπρέλες. Το δε “κίνημα της πετσέτας” επεκτείνεται και σε άλλους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, ενώ και η πολιτεία μοιάζει να ξυπνάει. Μένει να δούμε αν αυτά αποδειχτούν προσωρινά…

Αργοπεθαίνει το ελληνικό καλοκαίρι 

Στη χώρα μας παλιά , το καλοκαίρι διαρκούσε τρείς μήνες. Σήμερα χρειάζεται ένα καλοκαιριάτικο “γερό μπάτζετ” μόνο για τον μήνα Αύγουστο, οπότε προστίθενται κι οι τουρίστες στην διεκδίκησης της ξαπλώστρας και της ομπρέλας. Όποτε το αντίτιμο αυξάνει.

Από τους “έχοντες και κατέχοντες του Σημίτη” και τους ακτήμονες που αναζητούν ελεύθερο γιαλό, να βρέξουν τα πόδια τους, βγήκαν κερδισμένοι μόνο οι επιχειρηματίες της παραλίας. Οι προλετάριοι ενώθηκαν για να πάρουν την εξουσία σε μερικές χώρες, αλλά για την παραλία που τους ανήκει αδιαφόρησαν… Ούτε οι δήμαρχοι προστατεύουν τους δημότες, όπως οι Γράκχοι στην αρχαία Ρώμη. Η ιστορική πορεία του Μαρξισμού αργοπεθαίνει μαζί με το ελληνικό καλοκαίρι. Εκτός και αν αλλάξει τα πράγματα ο ξεσηκωμός των προλετάριων των παραλιών…

---

(*) ΕΔΕ: ένορκη διοικητική εξέταση, το πόρισμα της οποίας συνήθως καταλήγει στο αρχείο