Το σύνδρομο της Μυκόνου απειλεί τις παραλίες μας

Στην παραλία Λυκοτροπία Αβίας από το 1976, μαζί με τους Καλαματιανούς μας συγγενείς, φίλους και γείτονες της περιοχής, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Στα πολλά καλοκαίρια των νιάτων μας, στα ρηχά του αμμουδερού βυθού της, παίχτηκαν αλησμόνητοι αγώνες θαλάσσιου βόλεϊ με την παρέα της ντόπιας νεολαίας, αλλά και των τακτικών κάθε χρόνο παραθεριστών. Εκεί με τον φίλο και συνάδελφο Γρηγόρη Διαμαντόπουλο συναντιόμασταν για κολύμπι, στα καλοκαιρινά διαλλείματα της δουλειάς του για το πολεοδομικό σχέδιο της Καλαμάτας, πριν και μετά τον σεισμό του 1986.

Μέχρι και τώρα δεν υπήρξε χρονιά να μη την επισκεφθούμε, γιατί –όπως λένε και τα μεγάλα πλέον παιδιά μου – είναι από τις αυθεντικότερες, ομορφότερες και οικείες παραλίες της Καλαμάτας. Όλα αυτά δυστυχώς ίσχυαν μέχρι και την πρώτη φετινή μας επίσκεψη αυτή τη φορά και με τα εγγόνια μας. Προς μεγάλη μας έκπληξη και απογοήτευση βρεθήκαμε μπροστά σε μια χείριστη επιχειρηματική κακοποίηση της πανέμορφης παραλίας.

Στο ιδιωτικό συνορεύον πίσω οικόπεδο, αφού του αφαίρεσαν το διαχωριστικό συρματόπλεγμα, εγκαταστάθηκε ένα ξύλινο μπαρ συνοδευόμενο από ξύλινες κολώνες, που εκτιμώ ότι αποτελούν τις αναμονές για πρόσθετες μελλοντικές κατασκευές. Στο δε υπόλοιπο του οικοπέδου έχουν τοποθετηθεί ξαπλώστρες, οι οποίες μεταφέρονται και στην δημόσια παραλία, εκτός των ορίων του οικοπέδου.

Επιπλέον, η επιχείρηση, προς διευκόλυνση της πρόσβασης από και προς τους εκτός του οικοπέδου λουόμενους, έχει αλλοιώσει και την μορφή του μισού πίσω μέρους της παραλίας, υπερυψώνοντας το επίπεδο με βότσαλα στο ύψος της εισόδου του οικοπέδου. Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται και από ανάλογη beach-bar μουσική από εγκαταστημένα ηχεία.

Καταστροφή στο όνομα του κέρδους

Στην περίπτωση μας εκτιμώ ότι ο επιχειρηματίας, έχοντας την υποστήριξη (καφέδες, αναψυκτικά, κλπ) από το συγγενές-κοντινό κατάστημα που λειτουργεί στον κεντρικό δρόμο, έχει ενοικιάσει ή αγοράσει το γειτονικό στην παραλία ιδιωτικό οικόπεδο, στο οποίο θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργήσει οποιαδήποτε δραστηριότητα, αδιαφορώντας στο κατά πόσο αυτή μπορεί να βλάψει, αλλοιώνοντας και καταστρέφοντας το άμεσο γειτονικό περιβάλλον. Έχω βέβαια αμφιβολίες εάν το γενικό πολεοδομικό της Αβίας (εάν υπάρχει) επιτρέπει αυτή την χρήση σε αυτό το συγκεκριμένο οικόπεδο.

Ενδέχεται δε, το επόμενο καλοκαίρι (το θεωρώ σίγουρο εάν δεν υπάρξει στο μεταξύ άμεση δημοτική ή άλλη αρμόδια παρέμβαση) ο διαχειριστής να έχει ενοικιάσει επισήμως την δημόσια παραλία για τοποθέτηση ομπρελοκαθισμάτων και να έχει αναβαθμίσει αισθητικά τις χρήσεις οικοπέδου και παραλίας. Θα έχει λυθεί το πρόβλημα; Φυσικά και όχι. Διότι πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις αυθεντικές-ακατέργαστες παραλίες, προκειμένου να χαρούν τη φυσική σκιά των αρμυρικιών, με την πετσέτα τους απλωμένη στα βότσαλα ή στην άμμο.

Να απολαύσουν το μπάνιο τους ακούγοντας τους ήχους της θάλασσας, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να ακούν την όποια μουσική από τα μέγα-ηχεία μιας επιχείρησης. Δεν είναι δίκαιο, δεν είναι περιβαλλοντικά και πολιτισμικά σωστό, η μια μετά την άλλη, όλες οι παραλίες της πατρίδας μας να καταστρέφονται σε όφελος ενός κοντόφθαλμου επιχειρηματικού κέρδους.

Το σύνδρομο της Μυκόνου

Κάποιοι επιχειρηματίες μπορούν σαν ιδιώτες να λειτουργούν ασύστολα. Το θέμα είναι το πώς μας προστατεύουν από αυτούς οι ταγοί της Πολιτείας. Αναρωτιόμαστε πώς οι φορείς του δημοσίου παραχωρούν άδειες χρήσεων, χωρίς δεύτερη σκέψη και πολλές φορές στην βάση πελατειακών σχέσεων και αδιάφανων συναλλαγών. Αναρωτιόμαστε ποιοι φορείς δημοσίου ενδιαφέροντος ή δημοτικές αρχές δίνουν άδειες λειτουργίας (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση), χωρίς να συνυπολογίζουν την αναπόφευκτη καταστροφή και αλλοίωση των πανέμορφων και μοναδικών παραλιών της χώρας, μαζί με τα όσα επακόλουθα περιβαλλοντικά προβλήματα από τις ελλείψεις των υποδομών.

Η παρέμβασή μου, όμως, δεν έχει να κάνει και μόνον με το κακά αισθητικά αποτελέσματα και τα επακόλουθα προβλήματα που δημιουργούνται. Με ενδιαφέρει κυρίως να αναδείξω με αφορμή την Λυκοτροπία, το ότι κάποιες παραλίες, απαλλαγμένες από επιχειρηματικές επιβουλές, θα πρέπει να παραμένουν αυθεντικές στην μορφή και τον τρόπο χρήσης τους προς όφελος και μόνον των πολιτών. Και ακόμα περισσότερο, να κηρύσσονται διατηρητέες, όπως συμβαίνει με τόσες άλλες λειτουργίες δημοσίου συμφέροντος και όχι μόνον.

Τις παραλίες της χώρας μας, σαν μέγιστο και ανεκτίμητο δημόσιο, αλλά και πολιτιστικό αγαθό, πρέπει να τις διαχειριζόμαστε με ανάλογη περίσκεψη. Πολλές δε από αυτές, σαν αυτή που αναφερόμαστε, πρέπει να παραμένουν αναλλοίωτες περιβαλλοντικές περιουσίες για τις επερχόμενες γενεές. Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές είναι κοντά. Και γι’ αυτό σκεφτείτε το. Είναι στο χέρι μας να διαφυλάξουμε τις παραλίες μας από το Σύνδρομο της Μυκόνου.