Το τρένο των “χαμένων παιδιών”

Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, όπως όλα τα μείζονα γεγονότα δημιουργεί αναπόφευκτα αναταράξεις στην πολιτική, δημοσκοπική και εκλογική ισορροπία και σπεύδουν αγωνιώντες οι επίσημοι και οι ανεπίσημοι αναλυτές να ποσοτικοποιήσουν την επιδραστικότητά του και δια συνθέτων υπολογισμών να προτείνουν θεραπείες και αντίμετρα αναλόγως πού στέκει ο καθένας ως προς το γεγονός και τί προσδοκά.

Όμως όποιος τοποθετεί το θλιβερό αυτό δυστύχημα στην χορεία των τραγικών γεγονότων μαζικής απώλειας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμφανίζονται με μια ακανόνιστη περιοδικότητα στην καθημερινότητά μας για να μας αγγίξουν συναισθηματικά, να μας υπενθυμίσουν την ανθρώπινη ευαλωτότητα, να εξάρουν τη συμπόνια μας προς τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας και την αγανάκτηση μας προς τους ολιγωρήσαντες και μετά να πορευθούν προς τη λήθη, πλανάται βαθιά πλάνη.

Διότι το θλιβερό δυστύχημα των Τεμπών που έστειλε αδικαιολόγητα και εγκληματικά στον όλεθρο πρεσβεία του ανθού της ελληνικής κοινωνίας, τα παιδιά που με κόπο, στερήσεις και τόση ελπίδα έστελνε η ελληνική οικογένεια στη συμπρωτεύουσα να σπουδάσουν, εκπέμπει μια κραυγή ουρανομήκη που ούτε ο Μουνχ θα μπορούσε να αποτυπώσει. Αυτή η κραυγή του οδυρμού και της απόγνωσης, της μη αντιστρεπτότητας, του απροσδόκητου και οριστικού αποχαιρετισμού, η κραυγή των μανάδων που είδαν τη συνολική μεταπολιτευτική παρακμή να τις ποδοπατά ανελέητα, δεν θα παραμείνει  ως απλός μονότονος αντίλαλος στην ατμόσφαιρα.

Έχει ήδη σηματοδοτήσει κάτι πολύ μεγαλύτερο: τη δημιουργία ενός χάσματος που δεν γεφυρώνεται με λόγια και θωπείες, με υποσχέσεις και εξαγγελίες. Η νέα γενιά του σήμερα, (Y, Z, alpha και όπως αλλιώς) θέτει εαυτόν εκτός και πιθανότατα απέναντι στο κρατούν σύστημα-δεν είναι μόνο το πολιτικό αλλά και το αξιακό. Η νέα γενιά ευλόγως αποστασιοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται απέναντι σε κάτι που δεν την εκφράζει, δεν την εκπροσωπεί, δεν την εμπνέει: To παρακμιακό οικοδόμημα της όψιμης μεταπολίτευσης με τις διεστραμμένες συνιστώσες του-διαφθορά, αναξιοκρατία, δημοσιοϋπαλληλική ευθυνοφοβία, ευνοιοκρατία, νεποτισμός, καιροσκοπισμός, υποκρισία, φαυλότητα

Όσους δεν ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή η χώρα μας τους στέλνει στον όλεθρο με το τρένο του θανάτου, για αυτή την χώρα αλήθεια πολέμησαν και θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι, το 21, στους βαλκανικούς και τους δύο παγκόσμιους πολέμους, στην αντίσταση απέναντι στους κατακτητές και στους δικτάτορες; Όπου και να κοιτάξεις μαρτύρων και ηρώων ματιές θα σε περιμένουν, χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν…

Το τρένο του θανάτου…

Οι σιδηρόδρομοι θα βελτιωθούν εντυπωσιακά και άμεσα, η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα και έχει το know how και την αποφασιστικότητα να το κάνει. Δεν αρκεί όμως αυτό και το ζήτημα εν συνόλω δεν αφορά μόνο στην κυβέρνηση αλλά στο όλον του υφιστάμενου κοινωνικοπολιτικού συστήματος με τους επιμέρους πυλώνες τους. Η γενιά του σήμερα και του αύριο απαιτεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο , μακριά από τις στρεβλώσεις και τις αντιφάσεις του παρελθόντος που θα της δώσει αυτό που δικαιούται και στερείται: τη δυνατότητα να ζήσει, να μεγαλώσει και να ευημερήσει σε  αυτόν εδώ τον τόπο τον τόσο όμορφο, τον μοναδικό και αγαπημένο, να βελτιωθεί και να τον βελτιώσει και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να τον παραδώσει στους επόμενους.

Σε ένα αρχαιολογικό βιβλίο του μεσοπολέμου που έπεσε στα χέρια μου ο συγγραφέας, έγκριτος αρχαιολόγος και ανασκαφέας, το αφιερώνει στη μάνα του αντιγράφοντας προσφώνηση από επιτύμβια στήλη: “ΗΡΩΙΣΣΑ ΧΡΗΣΤΗ ΧΑΙΡΕ!”

Μα αυτό δεν είναι οι μανάδες του τρένου που έστειλαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στη Θεσσαλονίκη για να λάβουν το οδυνηρό μήνυμα του χαμού, αυτό δεν είναι τόσες και τόσες Ελληνίδες μανάδες που θυσιάζονται για να ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα από ό,τι έζησαν οι ίδιες… Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο συντάσσεται και υλοποιείται μόνο από χρηστούς ήρωες και ηρώισσες, με κανέναν άλλο τρόπο και επειδή δεν πέφτουν από τον ουρανό αλλά ζουν ανάμεσά μας είναι καθήκον όλων μας να τους εντοπίσουμε και να τους δώσουμε το λόγο.