Βίγκαν, Παμφάγος και Βρήγκαν…

Πολλά χρόνια πριν την επινόηση του όρου βίγκαν (vegan) για τον προσδιορισμό μιας νέας φιλοσοφικής(;) ή διατροφικής προσέγγισης και μέχρι την ηλικία των έντεκα ετών ακολουθούσε ανάλογο διαιτολόγιο. Εξ ανάγκης, βέβαια, καθώς το κρέας προέκυπτε λόγω ατυχήματος του ζώου, ή των Χριστούγεννων και του Πάσχα σαν έσφαζε κάποιος χωριανός με συναίσθηση των δυσκολιών της πολυμελούς οικογένειας από το τραπέζι της οποίας απουσίαζε συστηματικά.

Τα οικόσιτα ζώα ήταν ιερά συνδράμοντας –ανάλογα με το ρόλο τους- στο ισχνό εισόδημα επιβίωσης με τις κότες στην πρώτη γραμμή προσφέροντας, εκτός από τα αυγά, και τη ζωή τους στη χάρη του Ξένιου Δία για τα τραπεζώματα των μουσαφίρηδων των οποίων παρέμενε απλός θεατής. Ούτε και τα εκτρεφόμενα κουνέλια υστερούσαν σε αυτοθυσία τροφοδοτώντας τα καφενεία για το στιφάδο ή την τηγανιά τους και την οικογένεια με τα άκρως αναγκαία είδη ένδυσης· όταν δε, από κάποιο περίσσευμα αποκτήθηκε επιτραπέζιο ξυπνητήρι Junghans που τρομοκράτησε τον κόκορα, κατάλαβε ότι η τεχνολογία καταργεί θέσεις εργασίας έναντι ευκολίας!

Η μετοίκηση στην πόλη και η σταδιακή βελτίωση των συνθηκών ζωής εμπλούτισε το διαιτολόγιό του με πολλά και πρωτόγνωρα εδέσματα των οποίων η βουλιμική διαχείριση άλλαξε άρδην τον σωματότυπό του καθώς από ένα αδύνατο παιδί εξελίχθηκε σε “μπουλούκο”, όπως αποκαλούσαν τους ευτυχισμένους εύσωμους εκείνοι που δεν ήξεραν από φτώχεια. Αναρωτιέται ακόμη αν το μπούλινγκ έχει κοινή ρίζα με το μπουλούκος, μα γνωρίζει ότι δεν υπήρχε σαν συμπεριφορά στα σχολεία των διάφορων βαθμίδων από τα οποία πέρασε. Σήμερα ανησυχεί βλέποντας ότι περισσεύουν οι “μπούληδες” που, στην προσπάθειά τους να φανούν κάπως, ασκούν μπούλι(η;)νγκ στους μπουλούκους και όχι μόνο.

Το ψωμί της γιαγιάς και το άσπρο

Η βουλιμική του συμπεριφορά ίσως είχε τη βάση της στην προηγούμενη κατάσταση κατά την οποία ακόμη και το “άσπρο” ψωμί της γιαγιάς από την πόλη, το συντρώγανε -σαν λιχουδιά- με το πλούσιο σε πίτουρα “μαύρο” ζυμωμένο και ψημένο από τη μάνα του. Δεν ήξερε αν τα μπόλικα πίτουρα του χωριάτικου ψωμιού ήταν επιλογή της για να τους χορτάσει, όμως, όπως έμαθε αργότερα, είναι πληρέστερο και υγιεινότερο από το “άσπρο” μιας πόλης πλημμυρισμένης –κατά τ’ άλλα- από πολυποίκιλα κατεργασμένα αγαθά για ‘κείνους που είχαν “πλεούμενο” να τα πλησιάσουν.

Στην αρχή με “σχεδία”, ύστερα με “βάρκα” και πάντα με κουπιά, το οικογενειακό εισόδημα τους ξεμπάρκαρε σε μια κατανάλωση αρκετά διαφορετική από εκείνη του χωριού όπου τα παιδιά γνώριζαν τι ήταν βρώσιμο κι ωφέλιμο στο χρόνο του, όπως και τον κήπο ή τη ρεματιά που θα το έβρισκαν προκειμένου να συντηρήσουν τα στερημένα λίπους σώματα πλήρη σε αντισώματα!

Κατά συνέπεια, καλύπτοντας τα κενά χρόνιας υποκατανάλωσης πέρασε στην άλλη πλευρά τρώγοντας τα πάντα μέχρι που ‘γινε σαν… Πάντα και το πάχος έχασε την αρχοντιά του. Σαν να μην έφτανε αυτό, στη διαγνωσμένη καταπόνηση του ευτραφούς του σώματος στάθηκε αλληλέγγυα η ηλικιακή του εξέλιξη ευνοώντας την εμφάνιση πολλών υπονοούμενων στη φράση «ου το γήρας έρχεται μόνον» αρκετά μεγεθυμένων από τον τοκογλύφο χρόνο.

Η επίσκεψη στον διαιτολόγο/διατροφολόγο –ειδικότητα που ανέδειξε ο σύγχρονος τρόπος ζωής- ήταν αναπόφευκτη με συνέπεια τη σύνθεση ενός προγράμματος άθλησης και διατροφής στην τήρηση του οποίου απέτυχε με επιτυχία! Ήταν αναμενόμενο αφού σαν άθληση επέλεξε το eye-jogging -από το μπαλκόνι του στις κορυφογραμμές του Σέιχσου μέχρι τον Χορτιάτη, ενώ από φαΐ έκοψε το ψυγείο που δεν τον άφηνε περιθώρια να ελπίζει κάτι καλύτερο από την –τεχνηέντως- παγωμένη κενότητά του· τελευταία ούτε κι αυτή για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας.

Vreagan: τζάμπα και αλάτι τρώμε

Ξοδεύοντας περισσότερα χρήματα στον ειδικό απ’ εκείνα των προσθηκών του πάχους του, με κουτσουρεμένη τη σύνταξη, και πιεσμένος από την ανάγκη να χάσει κιλά, οδηγήθηκε στην ιδέα να τρώει μόνο όταν τον κερνάνε! Μια ακατοχύρωτη καινοτομία με τίτλο Βρήγκαν (Vreagan, διεθνώς), σλόγκαν το «τζάμπα και αλάτι τρώμε» και σχετική επιτυχία τον πρώτο καιρό, όσο, δηλαδή, τον κερνούσαν λόγω προτέρου κιμπάρικου βίου και της σχετικής οικονομικής άνεσης του κοινωνικού του ιστού.

Δυστυχώς, όλα τα καλά –εκτός απ’ τα κιλά- κρατάνε λίγο καθώς με την επέλευση των μνημονίων ο ιστός κατέρρευσε, η αλληλεγγύη υποχώρησε απέναντι στο φόβο και ο κόσμος “μούδιασε” χάνοντας το χιούμορ και την άνεσή του από τη μακροχρόνια κρίση που οι κροίσοι προκάλεσαν στη χώρα, μια από τις συνέπειες της οποίας ήταν και η δική του… ακατάσχετη απώλεια βάρους παρά την passπαρτού καλαθοοικονομική πολιτική ανισοδιανομής των δανεικών!

Καιρό τώρα, βρίσκεται σε αναζήτηση μιας νέας καινοτομίας μέσω της οποίας θα επιδιώξει να επιβιώνει “γηράσκοντας αξιοπρεπώς” με 600 ευρώ το μήνα, ιδέα που του φυτεύτηκε από πολιτικό που, μάλλον, αγνοούσε τη διαφορά μεταξύ αξίας και τιμής. Η προσδοκία ότι με την καινοτομία αυτή θα βοηθηθούν και άλλοι συνυπήκοοί του, τροφοδοτεί την επιμονή του να συνεχίζει την προσπάθεια «πηγαίνοντας από αποτυχία σε αποτυχία με ενθουσιασμό» και το εισοδηματικό του έλλειμμα να ανταγωνίζεται το δημοκρατικό, ατομικό και εθνικό!

Διακαώς επιθυμώντας να διασφαλίσει την ύπαρξή του διατηρώντας την καινοτομική του υπόσταση καθότι «πενία τέχνας απεργάζεται», παραμένει ανοιχτός σε ιδέες -ακόμη και προεκλογικού χαρακτήρα- γνωρίζοντας ότι και από μ@-@&–ς μπορεί να προκύψει σπόρος η καρποφόρηση του οποίου απαιτεί επινοητικότητα και δράση.