Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν από τα σκουπίδια των άλλων

Στα παλιά τα χρόνια φτωχές οικογένειες έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία. Έγνοια τους να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, καθώς δεν μπορούσαν αυτό να προσφέρουν οι ίδιοι οι γονείς. Δεν μπορούσαν με τα εισοδήματα τα οποία είχαν να ζήσουν την οικογένειά τους. Και το έκαναν αυτό, να δίνουν ένα από τα παιδιά για υιοθεσία, με πολύ πόνο, τον οποίον κουβαλούσαν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Ήταν οι εποχές που τα βαπόρια του μισεμού γέμιζαν με φτηνά εργατικά χέρια για να γεμίσουν τα εργοστάσια της Δύσης. Ήταν τότε που η ζωή τραβούσε μόνο την ανηφόρα. Τέτοια φαινόμενα –όχι της φτώχειας που εξακολουθεί να βασιλεύει– αλλά της υιοθεσίας παιδιών, έχει περιοριστεί. Εξηγήσεις επί τούτου υπάρχουν, αλλά δεν είναι της παρούσης. Από το… μακρινό Αφγανιστάν μεταδίδονται τραγικές ιστορίες. Ιστορίες που κόβουν την ανάσα, προκαλούν απελπισία και πόνο.

Η είδηση, που έκανε το γύρο του κόσμου, ανέφερε πως ένα μωρό πωλήθηκε από την οικογένειά του. «Τα υπόλοιπα παιδιά μου πεινούσαν και έτσι αναγκαστήκαμε να τη δώσουμε. Θα ήθελα να μην την πουλούσαμε», λέει η μητέρα με τον πατέρα, ο οποίος συλλέγει σκουπίδια για να ζήσει την οικογένειά του, να συμπληρώνει: «Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον της κόρης μου. Ούτε πώς θα νιώσει. Αλλά έπρεπε να το κάνω. Δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι. Ούτε αλεύρι, ούτε λάδι. Λιμοκτονούμε».

Όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, είναι ως να κόβεις το ένα σου το χέρι όταν δίνεις ένα παιδί. Και στις χώρες αυτές δεν είναι μόνο ο πόλεμος, οι εμφύλιοι, που δημιουργούν αυτά τα δεδομένα. Είναι και η κοινωνική ανισότητα, που προκαλεί η άδικη κατανομή του πλούτου διεθνώς. Ο “πολιτισμός” του χρήματος, αναλαμβάνει να κατανέμει με βάση τα μεγάλα συμφέροντα τον πλούτο.

Τα σκουπίδια των άλλων…

Κάποιοι θα τα πάρουν σχεδόν όλα, άλλοι πολύ λιγότερα και υπάρχουν και εκείνοι που δεν θα πάρουν τίποτα. Θα αφεθούν ρακένδυτοι και ρακοσυλλέκτες να μαζεύουν τα σκουπίδια των άλλων για να ζήσουν, οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Και γι’ αυτό κάποια στιγμή, όταν φθάσουν στο απροχώρητο, αποφασίζουν να… κόψουν το ένα τους χέρι. Να αφήσουν την ψυχή τους κάτω, για να μπορέσουν να προχωρήσουν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Στην Κύπρο, οι κοινωνικές συνθήκες από τότε, τα παλιά χρόνια, έχουν αλλάξει σημαντικά. Το νησί έχει αναπτυχθεί, πολλές φορές μη ορθολογιστικά, για αυτό και βρίσκεται ενίοτε υπό κατηγορία και διεθνή έλεγχο. Οι ανισότητες, όμως, παραμένουν. Είναι καθημερινό φαινόμενο και το βιώνουν οι πολίτες. Οι πολίτες της καθημερινότητας, της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτοί που ενώ βλέπουν τον ίδιο ήλιο να ανατέλλει με τους υπόλοιπους, δεν έχουν στον… ήλιο μοίρα.

Τότε και τώρα οι αδικίες δεν έχουν αλλάξει. Ούτε ο πλούτος κατανέμεται δικαιότερα. Εκείνο που γίνεται είναι πως υπάρχουν πιο σύγχρονοι τρόποι. Έχει εκσυγχρονιστεί η αδικία. Και όχι πάντα και παντού. Στο… μακρινό Αφγανιστάν εξακολουθούν ακόμη να… κόβουν τα χέρια τους για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Πωλούν τα παιδιά τους! Και δεν υπάρχει κανένας διεθνής Οργανισμός να αντιδράσει. Δεν υπάρχει καμία χρηματοδοτούμενη, ενίοτε με πλούσια τα ελέη, ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση), να βοηθήσει τις οικογένειες και τα παιδιά.

Εκείνα τα παιδιά, που καταλήγουν να τρώνε πέτρες για να γεμίσουν το στομάχι τους. Και στο τέλος; Στο τέλος δεν καταφέρνουν να ζήσουν. Πεθαίνουν στους δρόμους αναζητώντας φαγητό. Εκεί που ακόμη και τα σκουπίδια είναι περιζήτητα και προκαλούν καυγάδες, μέχρι και εγκλήματα. Τα περισσεύματα των άλλων, που καταλήγουν στα σκουπίδια τους, αποτελούν “casus belli” για τους φτωχούς.