Έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος Γιώργης Μασσαβέτας

Απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών ο δημοσιογράφος Γιώργης Μασσαβέτας, μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο. Στους περισσότερους αναγνώστες έγινε γνωστός από την αρθρογραφία του κυρίως στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», όπου εργάσθηκε και τα περισσότερα χρόνια της σταδιοδρομίας του.

Γεννήθηκε στην Κοκκινιά το 1944, και ενώ αρχικά ήθελε να γίνει χημικός, τελικά έγινε δημοσιογράφος. Τα άρθρα του σε εφημερίδες κυκλοφόρησαν και σε πέντε βιβλία: “Στη μάχη για την Αλλαγή” (πρόλογος Ανδρέα Παπανδρέου), “Καλημέρα κύριε Πρόεδρε”, “Καληνύχτα κύριε Πρόεδρε”, “Καλημέρα Πολίτη” και “Η κληρονομιά του Ανδρέα”. Το 1996 εξέδωσε επίσης ένα πολιτικό χρονικό με τον τίτλο “Ανατρέψατε Μητσοτάκη”. Επίσης έγραψε ποίηση –τα έργα “Φιλήσυχοι Πολίτες” (1975) και “Κατάθεση ψυχής” (1985).

Έχει τιμηθεί από το ίδρυμα Μπότση για την στήλη του “Καλημέρα κ. Πρόεδρε” στην “Ελευθεροτυπία” του Χρήστου Τεγόπουλου και ο τέως πρόεδρος Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε σχολιάσει τότε «τον Μασσαβέτα όχι μόνο να τον διαβάζετε, αλλά να τον μελετάτε». Κατήλθε το 1974 στις εκλογές ως υποψήφιος της Ενωμένης Αριστεράς στη Φωκίδα και του ΠΑΣΟΚ το 1981 στην Β’ Πειραιά. Το 1987 διεγράφη από την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ λόγω της κριτικής που ασκούσε από τη στήλη του “Καλημέρα κ. Πρόεδρε”.

Η στήλη αυτή αναδημοσιευόταν καθημερινά σε πολλές ημερήσιες περιφερειακές εφημερίδες: «Αργολίδα», «Αρκαδικές Ειδήσεις», «Βοιωτική Ώρα», «Δημοκράτης» Μυτιλήνης, «Ελεύθερη Θράκη» Αλεξανδρούπολης, «Ελευθερία» Ζακύνθου, «Ελευθερία» Καλαμάτας, «Ελευθερία» Κέρκυρας, «Ενημέρωση» Τρικάλων, «Κόσμος» Λάρισας, «Νέος Κήρυκας» Χανίων, «Παρατηρητής» Σπάρτης, «Πιερικοί Αντίλαλοι», «Πρωινή» Κορίνθου, «Πρώτη» Πύργου, «Σήμερα στη Θεσσαλονίκη», «Σημερινή» Πάτρας, «Τα Νέα της Αιτωλοακαρνανίας», «Ταχυδρόμος» Βόλου, «Τοπική Φωνή» Πρέβεζας και «Χρόνος» Κοζάνης αλλά και στις εβδομαδιαίες «Αμβρακία» Άρτας, «Πέλλα News» Σκύδρας και «Νέα Επαρχία» Σητείας.

Ο γιος του Αλέξανδρος έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στο Facebook: «Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω γιατί δεν απαντώ στις κλήσεις και τα μηνύματά σας, αλλά και γιατί η τελευταία δημοσίευσή μου ήταν στις 16 του μηνός». Έτσι θα έλεγε ο Γιώργης, αν ήταν εδώ και έγραφε ο ίδιος την ανάρτηση αυτή. Όπως προφήτεψε στις 11/10, δυστυχώς, δεν είναι πια μαζί μας. «Όποιον αγαπάς να του το δείχνεις όσο ζει, μετά θάνατον… να τα βράσω, είχε πει κάποτε. Όσοι ήταν στην ζωή του, τον αγάπησαν και τον στήριξαν, όσοι τον τίμησαν με την αληθινή τους φιλία, είχαν την τύχη να πάρουν μια θέση στην καρδιά του.

»Σε αυτή την τεράστια καρδιά, χώρεσε γυναίκα, παιδιά, εγγόνια, πιστούς φίλους και συνεργάτες. Πάντα κορόιδευε τις μεγάλες κουβέντες, απεχθανόταν τα λογύδρια και τους πομπώδεις επικήδειους. Σιχαινόταν το “γλύψιμο” και τις κολακείες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντα μόρφαζε αηδιασμένος. Τιμώντας όλα όσα πίστευε, θα τον αποχαιρετήσουμε σε στενό οικογενειακό κύκλο. Είναι αδύνατον να απαντήσουμε στα μηνύματα και τις κλήσεις σας, σας ευχαριστούμε όμως πολύ για την αγάπη και το ενδιαφέρον σας. Ξέρουμε πως είστε δίπλα μας. Η σελίδα του στο Facebook, θα παραμείνει ανοιχτή για τις επόμενες 40 ημέρες για όσους θελήσουν να τον αποχαιρετήσουν μέσα από εδώ.

»Παρακαλούμε όσοι επιθυμείτε να τιμήσετε την μνήμη του, στηρίξτε το «Χαμόγελο του Παιδιού», που τόσο εκτιμούσε. Η σύντροφός του Ιφιγένεια, Τα παιδιά του Αννέτα και Αλέξανδρος, Τα εγγόνια του Άγγελος και Φίλιππος».

Τα τελευταία κείμενα

Ο ίδιος στις 12 Οκτωβρίου είχε γράψει: «Αμφιβάλλω ζωηρώς αν θα προλάβω να δω την Άνοιξη να επανέρχεται θριαμβευτικώς το 2023. Αλλά αυτό αφορά μόνο το δικό μου τομάρι και τους δικούς μου ανθρώπους. Όσους αγαπώ και με αγαπούν. Και έχει σχέση με την σχεδόν καθημερινή επιδείνωση της κατάστασης μου. Αλλά η ανθρωπότητα, τα παιδιά των Ινφλουίτ στην παγωμένη Γροιλανδία, των Βέρβερων και των άλλων φυλών στην Υποσαχάρια Αφρική, τα Ελληνάκια και τα Τουρκάκια, οι αρκούδες της Σιβηρίας και οι καμηλοπαρδάλεις της Νιγηρίας, οι περήφανοι αετοί και τα ταπεινά στρούθια, οι πεταλούδες και οι σκαραβαίοι, ελπίζω να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και οι μουριές, οι αμπελώνες, οι ελιές και τα φραγκόσυκα.

»Ελπίζω και εύχομαι να υπάρξει κάποιο όριο για αυτόν που όλοι μας λένε ότι «δεν μπλοφάρει». Είτε να βρεθούν κάποιοι να του κόψουν το χέρι πριν “πατήσει το κουμπί” για την πρώτη εκτόξευση πυραύλου που θα μεταφέρει πυρηνική κεφαλή. Διότι αυτή θα είναι η αρχή του τέλους για την ανθρωπότητα. Αρκούν ελάχιστες πυρηνικές κεφαλές για να εξαφανισθεί κάθε ίχνος ζωής. Φθάνουν και περισσεύουν, για παράδειγμα, οι είκοσι που διαθέτει ο άλλος παράφρων, ο κληρονομικός τύραννος της Βόρειας Κορέας, για να επέλθει ολική καταστροφή.

»Αλλά ποιος μιλάει για είκοσι; Εδώ έχουμε φθάσει το παγκόσμιο πυρηνικό οπλοστάσιο να αριθμεί 12.705 κεφαλές ολέθρου. Κατανεμημένες σε εννέα χώρες, κατά σειράν ισχύος: Βόρεια Κορέα 20, Ισραήλ 90, Ινδία 160, Πακιστάν 165, Ηνωμένο Βασίλειο 225, Γαλλία 290, Κίνα 350, ΗΠΑ 5,428 και Ρωσία 5,977 (Πηγή: Statista). Η τύχη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι θα είναι απλώς μια θλιβερή πινελιά, σχεδόν αδιόρατη, στο παρελθόν αυτού του κόσμου, αν αφεθεί ο Πούτιν να πραγματοποιήσει την απειλή του, προκαλώντας την αυτόματη απάντηση των άλλων.

»Ναι είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το πόσο ακριβά θα πληρώσουμε το ρεύμα η το φυσικό αέριο, ως συνεπεία των όσων παραλόγως εξελίσσονται ως τώρα στο μέτωπο της Ουκρανίας. Αλλά είναι τελείως κωμικό να ασχολούνται οι παγκόσμιες ηγεσίες μόνο με αυτό, όταν απειλείται η ίδια η ζωή. Να μην μπορούν να συντονισθούν, όσοι δεν διακατέχονται από την παραφροσύνη του νεοτσάρου, όσοι αληθώς ενδιαφέρονται για την συνέχιση της ζωής, με ελευθερία και δημοκρατία, έτσι ώστε να ορθώσουν. προληπτικώς, ένα φράγμα απέναντι στον απειλούμενο Αρμαγεδδώνα».

Και στις 9 Σεπτεμβρίου, για την κηδεία της Ελισσάβετ, είχε γράψει: «Εμείς μεγαλώσαμε διαδηλώνοντας για την Αυτοδιάθεση του κυπριακού Ελληνισμού. Ταυτισθήκαμε με τους ήρωες του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα. Τον Καραολή, τον Δημητρίου, τον Παληκαρίδη. Το εφηβικό και νεανικό μίσος μου για την Ελισάβετ δεν είχε ως μοναδική αιτία τα γενικώς αντιμοναρχικά μου αισθήματα. Αλλά εδραζόταν σε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Το ότι, ενώ μπορούσε, ενώ είχε το δικαίωμα –που το χρησιμοποίησε σε άλλες περιπτώσεις καταδίκων του κοινού ποινικού δικαίου- δεν ανταποκρίθηκε θετικώς στο αίτημα του Μιχάλη Καραολή για απονομή χάριτος, όταν, το 1955 οι βρετανικές αρχές κατοχής τον καταδίκασαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.

»Λυπάμαι αν εμφανίζομαι παράφωνος σήμερα, καθώς όλοι έχουν κάτι καλό να πουν για την εκλιπούσα. Αλλά το δικό μου «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» πάει πολύ πιο πίσω από την εισβολή του Αττίλα και την κατοχή του 40% της Κύπρου. Πίσω στα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα. Και συνδέεται με την απέχθεια μου προς τους βρώμικους χειρισμούς της βρετανικής πολιτικής ηγεσίας που οδήγησαν σε ένα μοναδικό γεγονός: Η Κύπρος είναι η μοναδική πρώην βρετανική αποικία όπου ο αγώνας για ελευθερία και αυτοδιάθεση δεν δικαιώθηκε ποτέ».