Eκτός Πλαισίου

Το Σάββατο, 3 Μαΐου 2025 η Αίθουσα Τέχνης «Αγκάθι – Kartάλος» μετατρέπεται σε χώρο δημιουργικής συνάντησης, φιλοξενώντας την ομαδική έκθεση νέων καλλιτεχνών με τίτλο «Εκτός Πλαισίου».

Η έκθεση «Εκτός Πλαισίου» πραγματοποιείται στο πλαίσιο της διοργάνωσης του 18ου Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου και αποτελεί μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δήλωση, προσφέροντας στο κοινό την ευκαιρία να ανακαλύψει έργα ζωγραφικής, σχεδίου, φωτογραφίας και κολάζ. Οι δημιουργίες αυτές δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή διαφορετικών στυλ· αντίθετα, συνθέτουν έναν ζωντανό διάλογο μεταξύ κλασικών και σύγχρονων τάσεων, διερευνώντας τη σχέση ανάμεσα στην πειραματική αναζήτηση, την καινοτομία και την ατομική έκφραση.

Η «Εκτός Πλαισίου» δεν αποτελεί μια συμβατική έκθεση· είναι η ζωντανή απόδειξη της δημιουργικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας του Τμήματος, όπου τα εργαστήρια μεταμορφώνονται σε πεδία γόνιμου καλλιτεχνικού διαλόγου. Η ζωγραφική συνομιλεί με τη φωτογραφική αφήγηση, τα σχέδια εξελίσσονται δίπλα στα κολάζ, και όλα μαζί συνυφαίνουν ένα μοναδικό αφηγηματικό πλέγμα, που γεννιέται μέσα από την προσεκτική μελέτη της μορφής και της εικαστικής γλώσσας .

Στον πυρήνα της έκθεσης βρίσκεται η πεποίθηση ότι η τέχνη μπορεί να υπερβεί τα όρια χωρίς να απομακρυνθεί από τις βάσεις της. Μέσα από τη χρήση αναλογικών και ψηφιακών μέσων, οι καλλιτέχνες δεν αναζητούν μια νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν, αλλά προτείνουν μια σύγχρονη επαναξιολόγηση των εκφραστικών τους δυνατοτήτων, εντάσσοντας το παγκόσμιο στο προσωπικό. Η έκθεση δεν περιορίζεται στην απλή παρουσίαση έργων· λειτουργεί ως μια ανοιχτή πρόσκληση στο κοινό να επανεξετάσει τις αντιλήψεις του γύρω από το «παραδοσιακό» και το «πρωτοποριακό», αποδεικνύοντας ότι η τέχνη παραμένει πάντα ζωντανή και μεταμορφωτική, ακόμη και όταν αντλεί από τις ρίζες της.

Οι δημιουργοί της έκθεσης, μέσα από τη βαθιά ενασχόλησή τους με κλασικές τεχνικές και υλικά, επιχειρούν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο των εικαστικών τεχνών στον 21ο αιώνα. Τα έργα τους δεν περιορίζονται στην επιφανειακή απεικόνιση· πυροδοτούν συζητήσεις για την ταυτότητα, τη συλλογική μνήμη και τις κοινωνικές εξελίξεις, αποκαλύπτοντας τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να λειτουργεί ταυτόχρονα ως καθρέφτης και ως κριτική φωνή της εποχής της.

Το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου αποτελεί έναν δυναμικό χώρο καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και έρευνας, που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία, την αισθητική με την επιστημονική αναζήτηση. Μέσα από ένα διεπιστημονικό πρόγραμμα σπουδών, ενθαρρύνει τη σύνθεση θεωρίας και πράξης, προωθώντας τη δημιουργική σκέψη και την πειραματική έκφραση. Στόχος του είναι να καλλιεργήσει νέες γενιές καλλιτεχνών, ερευνητών και δημιουργών με ελεύθερο πνεύμα και πολυδιάστατη καλλιτεχνική παιδεία.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Νικολάια Γενηγεωργίου, Νικολέτα Γεωργαντζά, Άρια Καρροπούλου, Ναταλία Κερκύρα, Δημήτρης Λειβαδιώτης, Ηλιάνα Μιχάλη, Μαρινέλα Μπαριαμπά, Ελισσάβετ Μπουραντά, Έρρικα Ντελή, Δανάη Παϊπέτη, Νεκτάριος Παχιαδάκης, Μιχάλης Φεσάκης, Στέλλα Χαλατζούκα
Νικολάια Γενηγεωργίου: Η Νικολάια Γενηγεωργίου αντλεί έμπνευση από το τοπίο – όχι απαραίτητα ως αντικειμενική καταγραφή, αλλά ως πεδίο εμπειρίας, αίσθησης και προσωπικής ανάγνωσης. Οι ζωγραφικές της συνθέσεις εξερευνούν τον χώρο ανάμεσα στην παρατήρηση, την ανάμνηση και το συναίσθημα. Μέσα από στρώσεις χρώματος και εναλλασσόμενες υφές, επιχειρεί να δημιουργήσει επιφάνειες που λειτουργούν σαν ψυχικά τοπία, ανοιχτά στην ερμηνεία. Το ενδιαφέρον της στρέφεται στη ροή του χρόνου, στις στιγμές ησυχίας και στις ποιότητες που δεν αποτυπώνονται άμεσα, αλλά αφήνουν ένα ίχνος – όπως η υγρασία, η σιωπή ή μια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Η διαδικασία αποτελεί ουσιώδες μέρος του έργου της: κινείται ανάμεσα στον έλεγχο και το τυχαίο, αφήνοντας το υλικό να καθοδηγήσει την εξέλιξη της εικόνας. Η εικαστική της γλώσσα τοποθετείται μεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης, δημιουργώντας έναν ενδιάμεσο χώρο όπου η αναγνώριση και η φαντασία συνυπάρχουν και συγκρούονται.

Νικολέτα Γεωργαντζά: Η Νικολέτα Γεωργαντζά δημιουργεί έργα που λειτουργούν ως πεδία ενέργειας και μεταμόρφωσης, όπου η ζωγραφική διαδικασία συνδιαλέγεται με τη μουσική, μετατρέποντας τον καμβά σε ένα δυναμικό πεδίο αισθήσεων. Μέσα από μια υπολογισμένα σχεδιασμένη ελεύθερη χειρονομία, την υλικότητα του χρώματος και τη ρυθμική σύνθεση, τα έργα της αποτυπώνουν την αίσθηση μιας εσωτερικής παλμικής κίνησης που διαχέεται στον καμβά. Η ύλη διασπάται και επανενώνεται σε μορφές και σχήματα που αιωρούνται ανάμεσα στο αναγνωρίσιμο και το αφηρημένο, δημιουργώντας χώρους όπου συνυπάρχουν συγκρούσεις και αρμονίες. Η θέαση δεν είναι εδώ μια παθητική διαδικασία· ο θεατής καλείται να συμμετάσχει ενεργά, νιώθοντας σχεδόν τις υφές και τους ρυθμούς του χρώματος στο σώμα του. Μέσα από την ιδέα της ζωγραφικής ως καθαρής «αίσθησης» (sensation), ο πίνακας δεν αφηγείται ούτε αναπαριστά, αλλά μεταδίδει μια άμεση συγκινησιακή ενέργεια. Τα χρώματα και οι φόρμες λειτουργούν σαν δυνάμεις που επιδρούν στον θεατή σε ένα επίπεδο πέρα από τη γλώσσα, προσκαλώντας τον σε έναν προσωπικό διάλογο με το έργο, στην εξερεύνηση των πολλαπλών οπτικών και στην ανακάλυψη των κρυφών ιστοριών που κουβαλά η ίδια η ζωγραφική χειρονομία.

Άρια Καρροπούλου: Η Άρια Καρροπούλου είναι δημιουργός οπτικοακουστικών έργων που εστιάζουν στην παρατήρηση και την αποτύπωση της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Μέσα από τη φωτογραφία και το ντοκιμαντέρ, εξερευνά και αναδεικνύει τη σύνθετη αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών, των ρυθμών και των οπτικών στοιχείων που διαμορφώνουν τον κόσμο γύρω μας. Αυτά τα στοιχεία υποβάλλονται σε λογική επεξεργασία και, μέσω μιας διαδικασίας κλιμάκωσης, αποτυπώνονται μόνιμα είτε σε ψηφιακή μορφή, είτε σε καμβά, είτε σε χαρτί. Στο επίκεντρο της δουλειάς της βρίσκεται η πεποίθηση ότι για να αποτυπωθεί αυθεντικά η πραγματικότητα, πρέπει πρώτα να παραμορφωθεί. Αυτή η ιδέα την οδηγεί σε πειραματισμούς με την ψηφιακή επεξεργασία και την παράθεση εικόνων, δημιουργώντας ένα πεδίο όπου η φύση και η ανθρώπινη αντίληψη συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν δημιουργικά. Τα έργα της λειτουργούν ως αποτυπώσεις της διαδικασίας παρατήρησης, προβάλλοντας την άποψη ότι όλα γύρω μας είναι αλληλένδετα—τόσο στη φυσική τους υπόσταση όσο και στους άυλους νόμους που τα διέπουν. Μέσα από το έργο της, η Άρια προτείνει μια ενότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του, ανοίγοντας έναν διάλογο για τη βαθύτερη σχέση μεταξύ ύλης και άυλων δυνάμεων που καθορίζουν τη ζωή μας.

Ναταλία Κερκύρα: Η ζωγραφική της Ναταλίας Κερκύρα ισορροπεί ανάμεσα στην αφαίρεση και την αφήγηση, δημιουργώντας κόσμους που συνδυάζουν το οικείο με το ελαφρώς ανοίκειο. Μέσω έντονων χρωμάτων και καθαρών σχημάτων, εξερευνά τις εντάσεις και την ηρεμία της καθημερινότητας, της ανθρώπινης επαφής και της φύσης. Οι αφαιρετικές συνθέσεις και ο μινιμαλισμός στη μορφή αναδεικνύουν την ουσία του εικαστικού θέματος, ενώ το ζωηρό χρώμα λειτουργεί ως κύριος φορέας νοήματος. Οι μορφές, αν και φαινομενικά απλές ή παιδικές, υποκρύπτουν σύνθετα συναισθήματα και λεπτές κοινωνικές παρατηρήσεις. Μέσα από την ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη μελαγχολία, η καλλιτέχνιδα δημιουργεί ένα εικαστικό σύμπαν που γεννά οικειότητα και ερωτήματα, συνοψίζοντας την προσέγγισή της με επιμονή στη συνθετική καθαρότητα και στη συνεχή χρωματική αναζήτηση.

Δημήτρης Λειβαδιώτης: Ο Δημήτρης Λειβαδιώτης ζωγραφίζει εκ του φυσικού, με το λάδι ως κύριο μέσο έκφρασής του. Κεντρικό στοιχείο του έργου του είναι η εξερεύνηση του φωτός και της σκιάς, τα οποία τον ελκύουν και καθορίζουν τα θέματά του. Είτε απομονώνοντας λεπτομέρειες είτε αποδίδοντας συνολικά το θέμα του, αναζητά τις σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ τους και με τον περιβάλλοντα χώρο.
Η διαδικασία της ζωγραφικής του είναι μια ενεργή και δυναμική συνομιλία με τον κόσμογύρω του: το βλέμμα εξερευνά αντικείμενα και μορφές, ενώ το σώμα ανταποκρίνεται, μεταφέροντας στον καμβά την εμπειρία της παρατήρησης. Άλλοτε το φως εμφανίζεται έντονο και καθαρό, αποκαλύπτοντας με σαφήνεια τα σχήματα, άλλοτε διαχέεται, δημιουργώντας εικόνες πιο απαλές και ρευστές, ακόμα και παραμορφωμένες. Η ζωγραφική για τον Λειβαδιώτη είναι ένα αδιάκοπο ταξίδι εξερεύνησης, αποδοχής, αναθεώρησης και αναζήτησης νέων προσεγγίσεων. Κάθε έργο γίνεται μια απόπειρα ερμηνείας της πραγματικότητας, στηριγμένη στην πίστη ότι το φως—είτε σταθερό και σιωπηλό είτε φευγαλέο και κινούμενο—θα του δείξει τον τρόπο να το αποδώσει.

Ηλιάνα Μιχάλη: Η Ηλιάνα Μιχάλη χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο διερεύνησης ζητημάτων ταυτότητας, οικειότητας και της σύνδεσης του ανθρώπου με τον χώρο και τη φύση. Έχοντας ξεκινήσει την πορεία της από τη φωτογραφία μόδας, εξελίχθηκε σε μια προσωπική και αφηγηματική προσέγγιση που αποτυπώνει αυθεντικές, αυθόρμητες στιγμές με ευαισθησία και ειλικρίνεια.
Το έργο της ισορροπεί μεταξύ ντοκιμαντέρ και πορτρέτου, υιοθετώντας μια ιδιαίτερη γυναικεία ματιά που ενισχύει την αίσθηση οικειότητας και αμεσότητας. Εστιάζει ιδιαίτερα στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό και αρχιτεκτονικό τοπίο, εμπνευσμένη από το ιδιαίτερο φως και τη χαρακτηριστική αισθητική της Μεσογείου, αλλά και από τις εμπειρίες αποξένωσης που βίωσε μετά τη μετανάστευσή της στην Ολλανδία. Η Ηλιάνα επιλέγει προσεκτικά το μέσο που ταιριάζει καλύτερα στην ατμόσφαιρα και την ουσία κάθε έργου της, αξιοποιώντας τόσο την αναλογική όσο και την ψηφιακή φωτογραφία. Έτσι, κάθε έργο της γίνεται μια ξεχωριστή αφήγηση που αποτυπώνει βαθύτερες συναισθηματικές και πολιτιστικές πτυχές των θεμάτων που επιλέγει.

Μαρινέλα Μπαριαμπά: Η Μαρινέλα Μπαριαμπά προσεγγίζει τη ζωγραφική μέσα από μια αυστηρά παραστατική πρακτική, όπου το βλέμμα ενεργοποιείται μέσω της σιωπηλής παρατήρησης. Η σύνθεση χαρακτηρίζεται από την προσήλωση στη μορφή, τη βαρύτητα του χρώματος και τη χωρική οικονομία. Οι φιγούρες και τα αντικείμενα εγγράφονται στον χώρο με πλαστικότητα και στέρεη υλικότητα, αποδίδοντας την αίσθηση του βάρους, της αφής και της ύπαρξης στον παρόντα χρόνο. Στην παράδοση των νέων παραστατικών ζωγράφων, η καλλιτέχνιδα δεν επιδιώκει την απεικόνιση αλλά την ανασύσταση της εμπειρίας του βλέμματος μέσα από την ύλη της ζωγραφικής. Η επιφάνεια δουλεύεται με ευαισθησία στις τονικότητες, στα βάθη και στις υφές, ενώ η ακινησία των σκηνών μεταμορφώνεται σε πυκνή εσωτερικότητα, δίνοντας έμφαση όχι στο γεγονός, αλλά στο βλέμμα που το διασχίζει.

Ελισσάβετ Μπουραντά: Η Ελισσάβετ Μπουραντά παρουσιάζει μια θεματική ενότητα εμπνευσμένη από στοιχεία της φύσης, που αναδύονται μέσα στο αστικό τοπίο. Τα έργα της αποτυπώνονται με ισοτονικό σχέδιο και υλοποιούνται με τη χρήση μαρκαδόρου, δημιουργώντας εικόνες που ισορροπούν ανάμεσα στη ρεαλιστική παρατήρηση και την εσωτερική φαντασία. Η έμπνευση προέρχεται από μικρούς κήπους και πράσινα σημεία που ξεπροβάλλουν ανάμεσα στο τσιμέντο των πόλεων: ελιές, λουλούδια και φυτά που σπάνε τη μονοτονία του γκρι, χαρίζοντας χρώμα, ζωή και ποίηση στην καθημερινότητά μας. Μέσα από αυτή τη δουλειά, η καλλιτέχνις αναδεικνύει τη σημασία της φύσης ως πηγή έμπνευσης, ομορφιάς και ελπίδας στο σύγχρονο περιβάλλον.

Έρρικα Ντελή: Η Έρρικα Ντελή εξερευνά κυρίως το αναλογικό κολάζ ως βασικό πεδίο καλλιτεχνικής της έκφρασης. Η καλλιτεχνική της πρακτική επικεντρώνεται στην ανασύνθεση εικόνων από παλιά περιοδικά, δημιουργώντας οπτικά θραύσματα που αφηγούνται ιστορίες γύρω από τη γυναικεία εμπειρία, τη μνήμη και τη φαντασία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το έργο της λειτουργεί τόσο ως πράξη αποδόμησης των κυρίαρχων αφηγήσεων όσο και ως μια προσωπική τελετουργία επαφής με το ασυνείδητο. Η καλλιτεχνική της διαδικασία αποτελεί έναν χώρο εξερεύνησης όπου συνυπάρχουν η λογοτεχνία, ο φεμινισμός και ο κινηματογράφος, διαμορφώνοντας κόσμους στους οποίους το παρελθόν μεταμορφώνεται και αποκτά νέα σημασία. Μέσα από τις εικόνες της, προτείνει μια διαφορετική ματιά στην έννοια της ταυτότητας, της μνήμης και του βλέμματος. Αντλεί έμπνευση από το ανοίκειο του Σουρεαλισμού, την ανατρεπτική ενέργεια των Ντανταϊστών και την ποιητική αυστηρότητα του Μινιμαλισμού.

Δανάη Παϊπέτη: Τα έργα της Δανάης Παϊπέτη εξερευνούν τη σιωπηλή γλώσσα της φύσης, με τα κοχύλια να λειτουργούν ως σύμβολα μνήμης, προστασίας και εσωτερικού τοπίου. Μέσα από εντατική παρατήρηση και τη χρήση του σχεδίου ως εργαλείου στοχασμού, αποδίδει τη γεωμετρία τους με ακρίβεια, διατηρώντας παράλληλα ένα έντονα προσωπικό ύφος. Η σχέση της με τη θάλασσα και τα κοχύλια είναι βαθιά συναισθηματική, ριζωμένη στις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, και προσδίδει στα έργα μια υπόγεια εσωτερικότητα που υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση. Το κέλυφος αναδύεται ως σύμβολο ανθεκτικότητας και μνήμης – ένας φορέας φθοράς που συνεχίζει να προφυλάσσει και να αγκαλιάζει. Με υλικά όπως το μολύβι και τις νερομπογιές, η Παϊπέτη συνθέτει αντιπαραθέσεις και ρυθμούς, αποκαλύπτοντας τον σιωπηλό χρόνο που ενυπάρχει στο ίδιο το αντικείμενο.

Νεκτάριος Παχιαδάκης: Η ζωγραφική του Νεκτάριου Παχιαδάκη αποτελεί μια ενδελεχή εξερεύνηση της βιωματικής σχέσης του καλλιτέχνη με το φυσικό τοπίο, επικεντρωμένη ιδιαίτερα στη σκληρή και άγρια ομορφιά της νότιας Κρήτης. Με μια διαδικασία αργή, σχεδόν τελετουργική, το έργο του καταγράφει με ακρίβεια την αυστηρή λιτότητα και την πολυπλοκότητα του εδάφους, όπου πέτρες, ξηρά αγριόχορτα και παιχνιδίσματα φωτός και σκιάς λειτουργούν ως αφηγηματικά στοιχεία. Ο Παχιαδάκης δεν αντιμετωπίζει το τοπίο απλώς ως εικόνα προς αναπαράσταση, αλλά ως βιωμένο χώρο, ως πεδίο προσωπικού στοχασμού και πνευματικής παραμονής. Τα έργα του μετατρέπονται σε πύλες προς έναν χώρο σιωπής και περισυλλογής, όπου κάθε μορφή της ύλης μεταφέρει τη μνήμη του χρόνου. Μέσα από τη ζωγραφική του πρακτική, ο καλλιτέχνης συνδέει το ορατό με το υπαρξιακό και το αρχέγονο, προσκαλώντας τον θεατή να βιώσει μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη σύνδεση με τη γη.

Μιχάλης Φεσάκης: Ο Μιχάλης Φεσάκης στα έργα του επικεντρώνεται στη σχέση της ανθρώπινης φιγούρας με τον περιβάλλοντα χώρο, συνδυάζοντας στοιχεία αφαιρετικού εξπρεσιονισμού και σύγχρονης παραστατικότητας. Οι ανθρώπινες μορφές αποδίδονται με απλοποιημένο τρόπο, διατηρώντας ρεαλιστικές αναλογίες αλλά αποφεύγοντας τα λεπτομερή χαρακτηριστικά του προσώπου, δίνοντας έμφαση στη στάση και τη θέση τους στη σύνθεση. Η χρωματική του παλέτα είναι λιτή και συγκρατημένη, κυριαρχούμενη από γήινες και ψυχρές αποχρώσεις, που σχηματίζουν ήπιες αντιθέσεις και ομοιογενείς επιφάνειες. Ο Φεσάκης οργανώνει τον χώρο μέσω απλών γεωμετρικών σχημάτων και διακριτικής απόδοσης του βάθους, αξιοποιώντας τον αρνητικό χώρο. Η τεχνική του χαρακτηρίζεται από εμφανείς πινελιές και έντονη υφή χρώματος, που συνδυάζουν παραστατικότητα με αφαιρετικά στοιχεία. Οι φιγούρες στα έργα του ενσωματώνονται οργανικά στα τοπία, υπογραμμίζοντας τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση και τον εσωτερικό του κόσμο.

Στέλλα Χαλατζούκα: Η Στέλλα Χαλατζούκα δημιουργεί πορτρέτα που υπερβαίνουν τη ρεαλιστική απεικόνιση, αναζητώντας την ουσία πίσω από το πρόσωπο. Στο επίκεντρο της τέχνης της δεν βρίσκεται η λεπτομέρεια ή η φωτογραφική ακρίβεια, αλλά η δύναμη του προσώπου να μεταδώσει σκέψεις, μνήμες και συναισθήματα. Μέσα από διακριτικες πινελιές, επιδιώκει να αποκαλύψει κάτι βαθύτερο και εσωτερικό, υπενθυμίζοντας πως κάθε πρόσωπο είναι φορέας μιας προσωπικής αφήγησης. Τα έργα της προκαλούν τον θεατή να σταθεί, να παρατηρήσει προσεκτικά και να αναγνωρίσει ίσως κάτι οικείο, κάτι που αγγίζει τη δική του ανθρώπινη εμπειρία. Η επιλογή της να ασχοληθεί με το πορτρέτο αντανακλά την πεποίθησή της ότι το ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι απλώς μια εικόνα, αλλά ένας καθρέφτης της ιστορίας που φέρει μέσα του κάθε άνθρωπος.

Η έκθεση «Εκτός Πλαισίου» προτείνεται ως μια γιορτή της καλλιτεχνικής αναζήτησης, προσεγγίζοντας την τέχνη όχι μόνο ως έκφραση αλλά και ως ουσιαστική διαδικασία έρευνας. Με κάθε έργο να λειτουργεί σαν ένα παράθυρο προς διαφορετικές διαστάσεις της καλλιτεχνικής αντίληψης, η έκθεση προτρέπει τον θεατή να δει πέρα από το προφανές και να δημιουργήσει τη δική του αφήγηση. Σε μια εποχή όπου η τέχνη συχνά καλείται να συμβιβαστεί με στερεότυπα, η «Εκτός Πλαισίου» επιβεβαιώνει τη σημασία της αυθεντικότητας και της δημιουργικής τόλμης. Πρόκειται για έναν χώρο όπου η ακαδημαϊκή εκπαίδευση και η καλλιτεχνική πράξη συναντιούνται, ανοίγοντας δρόμους για την ανάδειξη νέων προοπτικών στη σύγχρονη δημιουργία.
Αίθουσα Τέχνης «Αγκάθι – Kartάλος» Μηθύμνης 12, Πλατεία Αμερικής, Αθήνα Τηλέφωνο: 21 0864 0250 Ιστοσελίδα: https://www.agathi.gr/

Εγκαίνια: Σάββατο 3 Μαΐου 2025, στις 20:00
Διάρκεια έκθεσης: 3-13 Μαΐου 2025
Ώρες λειτουργίας καθημερινά: 10.30 π.μ. – 13.30 μ.μ., 18.30 μ.μ. – 20.30 μ.μ.
Σάββατο: 10.30 π.μ. – 13.30 μ.μ.