H οικονομική μας κρίση μέσα από μία... κονσέρβα ροδάκινο!

**Γράφει ο Γιάννης Χατζηχρήστος* –**

Πως γίνεται και μας πουλάει ο Γερμανός φτηνότερα (και να κερδίζει);

Το κόστος παραγωγής μιας κονσέρβας ροδάκινου (από τη Νάουσα) είναι σήμερα 1€. Αυτή η ελληνική κονσέρβα πουλιέται στα supermarkets 1.30€. Το κόστος παραγωγής της διαμορφώνεται από 8 λεπτά κόστος εργασίας, 60 λεπτά κόστος ενέργειας και τα υπόλοιπα για τα κόστη πρώτης ύλης, αποσβέσεις, διάθεσης, φόροι και χρηματοοικονομικά.

Στα Lidl αντίστοιχη γερμανική κονσέρβα (πάλι με ροδάκινο από την Νάουσα) πουλιέται 0.95€ (!) έχοντας κόστος παραγωγής 0.70€. Στην διαμόρφωση του κόστους του γερμανικού προϊόντος, το κόστος εργασίας συμμετέχει κατά 14% (9 λεπτά του €), το κόστος ενέργειας 50%(0,35€) και τo υπόλοιπό αφορά όλα τα άλλα αντίστοιχα κόστη με την ελληνική κονσέρβα.

Πως γίνεται και μας πουλάει ο Γερμανός φτηνότερα (και να κερδίζει);

To δικό του κόστος ενέργειας παραγωγής είναι φτηνότερο κατά 25-30%, όσο και το περίφημο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που μας τσαμπουνάνε, παρ’ ότι το κόστος εργασίας (και διάθεσης) είναι ψηλότερο (τα χρηματοοικονομικά κόστη έχουν αμελητέες διαφορές). Αυτό το πετυχαίνουν κυρίως λόγω καλύτερων τιμών στο φυσικό αέριο (κρυμμένη επιδότηση) και λόγω της φτηνής ενέργειας από τα πυρηνικά (που όμως πρέπει να τα κλείσουν οσονούπω μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα).

Επειδή ξέρουν οι κάθε λογής uber alles και οι εδώ αντιπρόσωποί τους τι θα επακολουθήσει από την επερχόμενη ενεργειακή κρίση και τις πολιτικές επιδότησης αμερικανικών προϊόντων με πολύ βρώμικη ενέργεια του Τραμπ, φροντίζουν από τώρα για την διατήρηση της ανταγωνιστικής θέσης της κονσέρβας τους (και όχι μόνο):

Προσπαθούν να αποτρέψουν τον περιορισμό του ενεργειακού κόστους στην περιφέρεια με τον κατακερματισμό (και μετά τον έλεγχο) των μονάδων παραγωγής/διανομής ενέργειας-κυρίως του Νότου, με αντίστοιχες στρατηγικές «μικρής ΔΕΗ», αξιοποιώντας την κρίση για το στρατηγικό τους όφελος. Αλλά και για την διατήρηση του οφέλους των μεγάλων συμφερόντων που κρύβονται πίσω από αυτές τις πολιτικές που διατηρούν τις ανισότητες ενεργειακής φτώχειας στην Ευρώπη.

Ταυτόχρονα θέλουν να δυσχεράνουν και την εφαρμογή των εναλλακτικών πολιτικών που κινούνται προς μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση σε ότι αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση και μέσω των ενεργειακών συνεταιρισμών ιδιοπαραγωγών ηλεκτρικής και θερμικής ενέργειας από ΑΠΕ, βιομάζα και γεωθερμία.

Όσο όλες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα επιτίθενται δογματικά μόνο στο εργασιακό κόστος με τις «πολιτικές λιτότητας» η Αριστερά και οι σύμμαχοί της πρέπει να αντιτίθεται σε αυτές και να στοχεύει με επιθετικές πολιτικές στον περιορισμό του ενεργειακού κόστους (με επιδότηση της ενέργειας στις ΜΜΕ και την βιομηχανία, εισαγωγή ΑΠΕ και νέων φιλικών στο περιβάλλον τεχνολογιών κλπ). Πολιτική που αντιτίθεται και στα κάθε λογής μεγάλα συμφέροντα παραγωγής και διανομής ενέργειας στην ενεργειακά διψασμένη Ευρώπη, που την κρατούν και σε ενεργειακή και τεχνολογική καθυστέρηση και εξάρτηση.

*Ο Γιάννης Χατζηχρήστος στέλεχος της Δημόσιας Επιχείρησης Δικτύων Αερίου ενώ παράλληλα είναι και ενεργός κοινωνικός συνεταιριστής στον τομέα της Ενέργειας και της Πληροφορικής.