Από μόνος του, ο φυγόδικος ιεροκήρυκας έχει μόνο περιστασιακό ενδιαφέρον. Οι δραστηριότητες του Ναΐκ αξίζει να αναφερθούν, ωστόσο, επειδή ο κατάλογος των υποστηρικτών του και οι δραστηριότητές τους εκ μέρους του ρίχνουν φως σε μια αναδυόμενη συμμαχία στον ισλαμικό κόσμο που αξίζει περισσότερης προσοχής.
Αυτή η υπό διαμόρφωση συμμαχία φαίνεται να έχει σημαντικές συνέπειες κατά την περίοδο αυτή, ιδίως για το Ισραήλ και ορισμένους από τους εταίρους του στην περιοχή και πέραν αυτής.
Διαφεύγοντας από τις ινδικές αρχές, ο Ναΐκ υπήρξε ο τυχερός αποδέκτης του καθεστώτος μόνιμου κατοίκου στη Μαλαισία. Εκεί, η υπόθεσή του έχει γίνει δημοφιλής. Το Μαλαισιανό Ισλαμικό Κόμμα, το οποίο έχει τέσσερις υπουργούς στην τρέχουσα κυβέρνηση, αντιτίθεται σφόδρα στο να αποδεχθεί τις εκκλήσεις για έκδοση του στην Ινδία.
Αναφορές σε διάφορα ινδικά μέσα ενημέρωσης ισχυρίζονται ότι η (ασυνήθιστη) χορήγηση μόνιμης διαμονής στον φυγόδικο ιεροκήρυκα προήλθε από αίτημα της κυβέρνησης του Πακιστάν. Οι εκθέσεις υποδηλώνουν επίσης ότι «το Πακιστάν χρησιμοποιεί επίσης τις σχέσεις του με … Τουρκία και Κατάρ για να χρηματοδοτήσει τον Ζακίρ Ναΐκ».
Διθύραμβοι για Ερντογάν
Ο Ναΐκ, από την πλευρά του, έχει εκστομίσει διθυράμβους για τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μιλώντας σε μια ισλαμική ομάδα, με επικεφαλής τον Μπιλάλ Ερντογάν, το 2017, ο Ινδός ιεροκήρυκας αναφέρθηκε στον Τούρκο ηγέτη ως «έναν από τους λίγους μουσουλμάνους ηγέτες που έχουν τα κότσια να υποστηρίξουν ανοιχτά το Ισλάμ», προσθέτοντας: «Ω, μουσουλμανικέ κόσμε, ξυπνήστε. … Μπορεί ο Ερντογάν να είναι ο επόμενος ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου.”
Η συζήτηση γύρω από τη Ναΐκ ρίχνει φως στις αναπτυσσόμενες σχέσεις μεταξύ τριών σημαντικών μουσουλμανικών χωρών – της Τουρκίας, του Πακιστάν και της Μαλαισίας. Αυτή η αναδυόμενη συμμαχία αντικατοπτρίζει μια μετατόπιση της εξουσίας στον ισλαμικό κόσμο μακριά από το παραδοσιακό αραβικό κέντρο της.
Η Άγκυρα, το Ισλαμαμπάντ και η Κουάλα Λουμπούρ, με το Κατάρ ως επιπρόσθετο εταίρο, αποτελούν σήμερα έναν αναδυόμενο πόλο εξουσίας, χτισμένο γύρω από έναν κοινό προσανατολισμό προς ένα συντηρητικό, σουνιτικό πολιτικό Ισλάμ. Αυτός ο συνασπισμός ενώνεται τόσο από κοινού εχθρούς όσο και από κοινές συμπάθειες. Οι εχθροί του, είναι η Ινδία, το Ισραήλ και (σε ρητορικό επίπεδο) η Χριστιανική Δύση.
Οι αντίπαλοί της στη διπλωματία του ισλαμικού κόσμου, εν τω μεταξύ, είναι η Σαουδική Αραβία, η οποία παραδοσιακά κυριαρχούσε στον Οργανισμό της Ισλαμικής Διάσκεψης, το κύριο πανισλαμικό διπλωματικό οργανισμό, και τα ΗΑΕ.
Η αποκρυστάλλωση αυτής της νέας συμμαχίας είναι εμφανής εδώ και αρκετό καιρό. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2019, ο Ερντογάν, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας Μαχαθίρ Μουχάιντ και ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Ιμράν Καν συναντήθηκαν στο περιθώριο της 74ης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Οι τρεις συμφώνησαν σε αυτήν τη συνάντηση να δημιουργήσουν ένα αγγλικό τηλεοπτικό κανάλι για την καταπολέμηση της «Ισλαμοφοβίας» στη Δύση.
Στη συνέχεια, ο Μαχαθίρ προσπάθησε να συγκαλέσει σύνοδο κορυφής στην Κουάλα Λουμπούρ, τον Δεκέμβριο του 2019, για να εντοπίσει, σύμφωνα με δελτίο τύπου που δημοσιεύτηκε από τη σύνοδο κορυφής, «τι έχει πάει στραβά – με σκοπό να ανακτηθεί τελικά η φήμη και η δόξα του μουσουλμανικού κόσμου». Ενημερώνοντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Πουτρατζάγια, στη Μαλαισία, σχετικά με τη σύνοδο κορυφής, ο Μαχαθίρ πρότεινε ότι «ίσως, μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο βήμα προς την ανοικοδόμηση του μεγάλου μουσουλμανικού πολιτισμού».