Νατσιός: Η αγροτική πολιτική της ΕΕ εξοντώνει τον Ευρωπαίο παραγωγό 

“Η υπογραφή συμφωνιών προμήθειας αγροτικών προϊόντων από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης με οργανισμούς ή μεμονωμένες χώρες δεν εξυπηρετεί τον Ευρωπαίο καταναλωτή, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει τον Ευρωπαίο γεωργοκτηνοτρόφο. Στο πλαίσιο αυτό, οι διαπραγματεύσεις με τον MERCOSUR δεν διαφέρουν ουσιωδώς από εκείνες με τις χώρες του Μαγκρέμπ ή άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις.

Οι επιδοτήσεις δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα. Αντιθέτως, επιβάλλεται αφενός η πλήρης απορρόφηση της ευρωπαϊκής παραγωγής πριν από οποιαδήποτε εισαγωγή ομοειδών προϊόντων και αφετέρου η ουσιαστική ενίσχυση των καλλιεργειών, ώστε η παραγωγή να τείνει προς την επάρκεια. Οι επιδοτήσεις επιβαρύνουν τον κοινοτικό προϋπολογισμό, δηλαδή την τσέπη των Ευρωπαίων πολιτών, και ταυτόχρονα υποβαθμίζουν διαρκώς τον αγροτικό τομέα, ο οποίος πλέον βρίσκεται στα όρια της εξαφάνισης.

Ποιο είναι, άραγε, το νόημα της εξισορρόπησης των φθηνών εισαγωγών μέσω της επιδότησης μιας ακριβότερης εγχώριας παραγωγής που, τελικώς, δεν μπορεί να απορροφηθεί;

Αρχικά, οδηγηθήκαμε στην παράλογη απελευθέρωση της εισαγωγής μεταλλαγμένων σπόρων, συνοδευόμενη μάλιστα από την απαγόρευση αποθήκευσης φυσικών σπόρων. Στη συνέχεια, παραχωρήθηκαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις για την εφαρμογή της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης» ή, ακριβέστερα, του πράσινου τυχοδιωκτισμού, με την εγκατάλειψη της παραγωγής υπέρ της εγκατάστασης ηλιακών πάνελ και αιολικών πάρκων.

Σήμερα, μας προτρέπουν να στραφούμε στα έντομα και τα σκουλήκια ως εναλλακτική πηγή πρωτεϊνών. Παράλληλα, οι εισαγωγές γεωργικών προϊόντων από το εξωτερικό, συχνά χωρίς επαρκείς και αξιόπιστους ελέγχους, εκθέτουν τον Ευρωπαίο καταναλωτή σε χημικά συντηρητικά και άλλες βλαπτικές ουσίες, οι οποίες απειλούν να υπονομεύσουν μακροπρόθεσμα τη δημόσια υγεία.

Ο εκτροχιασμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλέον εμφανής σε ολόκληρο το φάσμα των ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων, χωρίς να διαφαίνεται κάποια σοβαρή ή επιτακτική αιτία που να δικαιολογεί τις καταστροφικές αποφάσεις που λαμβάνονται το τελευταίο διάστημα στα ανώτατα ευρωπαϊκά κλιμάκια. Η Ελλάδα, ειδικότερα, έχει ήδη υποστεί τεράστιες ζημίες στον αγροτοκτηνοτροφικό της τομέα από την περίοδο των κυρώσεων που επιβλήθηκαν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία το 2014.

Εύλογα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα quo vadimus — πού βαδίζουμε; Όχι μόνο ως χώρα, αλλά και ως Ευρώπη”.